Een paard van Troje.
Zo omschrijven traditioneel-gezinde katholieken de Relatio Finalis, het einddocument dat de bisschoppensynode dit weekend moest besluiten. Veel traditioneel-gezinde groeperingen zien graten in het document en vrezen zelfs voor een volledige ontmanteling van de Katholieke Kerk.
De christelijke groepering Voice of the Family, een organisatie die zich inzet voor de belangen van gezinnen, trok al voor de eigenlijke synode aan de alarmbel. Nog anderen wachtten af, om uiteindelijk te moeten besluiten dat de synode neerkomt op een nieuwe modernisering van de Kerk. Reporter Michael Voris van Church Militant versloeg het einddocument.
“De controversiële synode over de familie werd beëindigd. Het resultaat is een vaag, weinigzeggend document dat drie weken op zich heeft laten wachten. Nu al wordt de vraag gesteld: wat is hier het nut van?
Het uiteindelijke document zegt niet veel over de hele homoseksuele situatie, anders dat er veel nood bestaat om families met een homoseksueel lid te vergezellen. Daar is dat woord weer, ‘vergezellen.’ Als het aankomt op het hoofdprobleem, de Heilige Communie voor gescheiden en hertrouwde personen, bestaat er een beetje dubbelzinnigheid (stel je voor). Het probleem zou “situatie-per-situatie” moeten worden benaderd. Dat zou een tijdbom kunnen zijn wachtend om tijdens de komende maanden te exploderend,afhankelijk van wat de paus zegt, doet of toelaat.
Maar gelovige katholieken moeten zich vooral zorgen maken om wat we zouden kunnen omschrijven als de “geest van de synode.” Iets wat lijkt op de geest van Vaticanum II, dat in de jaren 70 door liberalen en progressieven werd gebruikt om vooruit te gaan enom de Kerk te ontmantelen. Vader Thomas Rosica, de liberale homoseksueel van het Vaticaanse persagentschap, begeeft zich al op dat glad ijs. Rosica, zul je vast nog weten, is de priester die zich tijdens persconferenties bleef inzetten voor de homoseksuele belangen.
Wat niet kan worden genegeerd, is het standpunt van de Afrikaanse en Poolse bisschoppen, samen met veel anderen die deelnamen aan de synode. Door krachten te bundelen, waren ze in staat om iets te creëren wat steunt op orthodoxie. De geschiedenis zou dit kunnen registreren als het begin van de laatste, omvangrijke clash tussen de ketters en de orthodoxen, met een resultaat dat lang nog niet zeker is.
Maar waar de synode op zijn minst voor heeft gezorgd, is om de aandacht te richten op het feit dat er een strijd is en vanuit dat perspectief, heeft het de tanden van de vijand in de Kerk gezet.
Beknopte samenvatting: de homoseksuele vooruitgang naar een officiële zegening of aanvaarding door de Kerk is afgeremd. Over de Communie voor gescheiden en hertrouwde personen bestaat nog altijd twijfel, maar het is zeker iets wat in de toekomst zal zorgen voor oproer.
Wat interessant is, is dat een tweederdemeerderheid nodig is om een uitsluitsel voor die vraagstukken goed te keuren, in dit geval komt dat neer op 177 stemmen, en vroege resultaten doen uitschijnen dat dit vraagstuk met 178 voorkeurstemmen werd goedgekeurd.
De Kerk lijkt zich op een gigantisch kruispunt te bevinden. Van positief belang is dat de orthodoxen niet werden verslagen – en dat we de Almachtige God kunnen danken. Maar – en dit is een grote maar – deze strijd is nog niet gestreden, nog lang niet. Mensen zoals homoseksueel Vader Rosica, kardinaal Donald Wuerl en hun bondgenoten zullen zich niet laten kennen. Ze zijn in deze strijd vermengd tot hun laatste dagen.
Wat kun je nu als trouwe katholieken nog doen? We moeten vechten. Je realiseert je dat de mist over het slagveld is getrokken en dat geen enkele zijde – op dit moment – in het voordeel is. Op een bepaalde manier, is dat een verbetering voor trouwe katholieken dan de situatie waarmee de synode is begonnen. Maar een klein voordeel wint geen oorlog.
Decennialang, heeft de progressieve en heterodoxe meute grote voordelen geboekt in de afwatering van het geloof, hun slechtheid vermommende met een taal die doet denken aan Vaticanum II. Deze synode lijkt die vooruitgang te hebben afgeremd. Maar deze strijd is ver van gestreden.
Op de vijftigste verjaardag van Vaticanum II, zou het een keerpunt kunnen zijn voor die liberalen die oud worden en zichzelf niet door anderen vervangen. Of het zou gewoon een moment van rust kunnen zijn in hun campagne, terwijl ze zichzelf opnieuw bewapenen en sterker terugkomen om hun zaak te verdedigen. Welke richting dit uitgaat, zal vooral afhangen van de trouwe katholieken die zichzelf sneller dan de vijanden van onze Lieve Heer, die zich momenteel in de Kerk bevinden, zullen moeten bewapenen.
Als sluitende voetnoot na deze vermoeiende, uitputtende maand: Toen, op dezelfde dag dat Paus Benedictus zijn aftreden aankondigde, op 11 februari 2013, het feest van Onze Lieve Vrouw van Lourdes, er een schitterende bliksemschicht de top van de doom van Sint-Pietersbasiliek raakte, kwam er zoveel kracht vrij dat de stroom in vele buurten rond het Vaticaan wegviel. Sommigen zagen het als een soort van teken.
Drie jaar later, aan het begin van de synode, was onze ploeg vroeg wakker en zag een dreigende wolk, een mist dat over het Vaticaan heen kroop, vanuit het noorden. Het leek mysterieus, alsof het een soort van omen zou kunnen zijn. Een waarschuwing vanuit de Hemel, gewoon het weer, toeval – wie weet? Maar we kunnen zeker stellen dat het beeld een mooie schets maakt van de realiteit die zich heeft afgespeeld sinds na de aftreding van Paus Benedictus en de beëindiging van de synode”, aldus Voris.
Bronnen: http://www.churchmilitant.com/news/article/breaking-final-synod-showdown-report / VP.com
De Argeloze Duif 