Maand: december 2015

‘Waarheid en barmhartigheid omhelzen elkaar’

In het vorige nummer van Pastoralia beëindigde ik een artikelenreeks over de schoonheid van het huwelijk en over het belang van een goede voorbereiding, maar ook over het lijden dat veel koppels treft. Ook als het ging over de moeilijkste kwesties, was het mijn zorg om in volkomen helderheid de leer van Jezus en zijn Kerk over het huwelijksverbond te verkondigen en tegelijkertijd de barmhartigheid en alle tederheid te laten zien waarmee de Heer – en in zijn spoor de Kerk – zijn kinderen opwacht in hun leven. Want waarheid zonder barmhartigheid vergroot de pijn van de wonden, terwijl barmhartigheid zonder waarheid het lijden verdooft zonder de wonden te genezen. De kunst bestaat erin beide te doen samengaan. Moge het ons, aan de vooravond van het Jubileum van Barmhartigheid, gegund zijn de veeleisende gave van de barmhartigheid te verdiepen.

 

Een sleuteltekst

De meest waardevolle tekst om dit thema aan te snijden, is de passage waarin Johannes beschrijft wat zich na de dood van Jezus afspeelde: ‘Omdat het voorbereidingsdag was en de Joden niet wilden dat er op sabbat lijken aan het kruis zouden hangen – het was nog wel een heel bijzondere sabbat – vroegen ze aan Pilatus of men hun de benen mocht breken en hen weghalen. Daarop kwamen de soldaten de benen breken van zowel de eerste als de tweede die met Hem gekruisigd was. Maar toen ze bij Jezus kwamen en zagen dat Hij al dood was, braken ze zijn benen niet. Wel doorstak een van de soldaten met een lans zijn zijde, en meteen kwam er bloed uit en water. Hiervan getuigt iemand die het gezien heeft – zijn getuigenis is betrouwbaar en hij is er zeker van dat hij de waarheid spreekt – opdat ook u zult geloven. Want dit alles is geschied omdat het Schriftwoord in vervulling moest gaan: Geen been van Hem zal worden verbrijzeld, terwijl nog een ander Schriftwoord zegt: Ze zullen opzien naar Hem die ze hebben doorstoken’ (Joh 19,31-37).

 

Decor en context

Die vrijdag was bijzonder plechtig, want de volgende dag was het niet alleen de wekelijkse sabbat, maar de volle maan van de lente en dus het jaarlijkse paasfeest. In de Tempel waren de lammeren net geslacht, de voorbereidingen van de sabbat en het paasfeest waren begonnen en moesten eindigen voor het vallen van de avond op die vrijdag, 7 april van het jaar 30. Men moest dus de lichamen van het kruis nemen vóór valavond. Om de dood te versnellen van de twee moordenaars die samen gekruisigd waren, moest men alleen hun benen breken. Dan konden ze niet meer op hun voeten steunen om vrijer te kunnen ademen en dan zouden ze binnen enkele minuten stikken. Jezus was al gestorven. Het was dus niet nodig zijn benen te breken. Om zeker te zijn stak een soldaat toch in zijn zij, tot aan zijn hart. Uit die wonde – de allerlaatste die hem wordt toegebracht – komt wat bloed en water.

 

Reflecties, contemplatie en reminiscenties

De evangelist presenteert ons de ‘veelgeliefde leerling’ als ooggetuige van die episode. Maar zijn getuigenis werd pas veel later geschreven, als vrucht van een lange periode van christelijk leven, van meditatie en reflectie. In de loop van die tijd stapelden de Bijbelse herinneringen zich op. Ten eerste de herinnering aan een scene die in hetzelfde evangelie wordt verteld (Joh 2, 13-22). De verkopers en geldwisselaars hebben meer plaats ingenomen dan wat voor hen bestemd was aan de ingang van de Tempel. Geschokt door hun alsmaar oprukkende handel, drijft Jezus ze met zweepslagen weg. Reactie van de religieuze overheden: ‘Wie heeft u opgedragen tempelpolitie te spelen? Kunt u een teken voorleggen dat u machtigt zo te handelen?’ Antwoord: ‘Breek deze tempel af en in drie dagen zal ik hem doen herrijzen.’ Gelach: ‘Er was 46 jaar nodig om die op te bouwen en gij zoudt die in amper drie dagen kunnen doen herrijzen?’ Maar de evangelist (die het slechts veel later heeft begrepen, na Pasen en Pinksteren) noteert: ‘Hij sprak over de tempel van zijn Lichaam.’

De Tempel van Jeruzalem werd beschouwd als de plaats waar de God van Israël op bijna fysieke wijze te midden van zijn volk woonde. Maar vanaf het eerste christelijke Pinksteren, op 28 mei van het jaar 30 en de daaropvolgende decennia, begrepen de apostelen dat de echte tempel waar God woonde bij de mensen, voortaan het lichaam van Jezus zelf was, zijn zeer heilige menselijkheid. De brief van Paulus aan de Kolossenzen drukt het uit in een adembenemend korte formulering: ‘In Christus woont lijfelijk de Godheid in heel haar volheid’ (Kol 2,9).

Maar deze herinnering maakt een andere los. In een suggestieve tekst had de profeet Ezechiël een eigenaardig visioen beschreven dat hij had gekregen tijdens zijn ballingschap in Mesopotamië (Ez 47, 1-12). Het geruststellende visioen van de Tempel van Jeruzalem! En vanonder de rechterkant van de Tempel liep een klein straaltje water. Maar dat werd groter. Eerst werd het een stroompje dat tot zijn enkels kwam. Daarna een rivier tot aan zijn knieën. Daarna een vloed waarin hij tot zijn middel werd gedompeld. Tot slot een stroom die niet meer kon worden overgestoken, ook niet door te zwemmen. En tegelijkertijd een wonderlijk spektakel: op de twee oevers waren tal van bomen gegroeid die elke maand mooie vruchten voortbrachten en waarvan de bladeren geneeskrachtig waren. En het water van de stroom maakte alles gezond wat het tegenkwam, zelfs de zoute wateren van de Dode Zee, en overal waar het water kwam, bloeide leven en krioelde het van vissen. Deze profetische reminiscentie vervult de evangelist met hoop.

Het bloed en het water dat uit de open zijde van Jezus stromen, zijn op deze avond van Goede Vrijdag misschien maar een klein staaltje, ze zullen een reusachtige stroom worden die op zijn tocht leven geeft, dankzij de stroom van leven van de Heilige Geest, aan de heiligende wateren van het doopsel en het bloed van de Eucharistie dat voor de vergeving der zonden wordt vergoten. Drie bronnen van nieuw leven die vloeien in de schoot van de Kerk, de Nieuwe Eva, uit de Nieuwe Adam voortgekomen.

 

Een zeer zoete wraak

De evangelist herinnert zich, hij mediteert en contempleert. Hij weet dat zijn getuigenis voor ons van cruciaal belang zal zijn. Hij staat dus op zijn geloofwaardigheid. Het gaat dus echt om een ooggetuige. En de Heer zelf is bereid dit getuigenis te bevestigen, want Hij weet dat hij de waarheid spreekt. Opdat ook wij het geluk zouden hebben in Jezus te geloven, bron van leven. De Samaritaanse had het al ingezien (‘water dat opborrelt als een bron van eeuwig leven’; cfr. Joh 4, 13-15) tijdens haar memorabele ontmoeting met Jezus (‘Hij wist wat ik allemaal gedaan’; cfr. Joh 4, 29). Jezus zelf had het krachtig voorspeld op de laatste, meest plechtige dag van het Loofhuttenfeest: ‘Heeft iemand dorst, laat hij dan naar Mij toe komen, en laat drinken wie in Mij gelooft!’, want, zo noteert de evangelist: ‘Uit zijn binnenste zullen stromen levend water vloeien.’ En hij preciseert: ‘Hiermee doelde Hij op de Geest die men zou ontvangen als men tot geloof in Hem kwam’ (cfr. Joh 7,37-39).

Maar twee andere details trekken de aandacht van de evangelist en roepen bij hem nieuwe profetische reminiscenties op. In het paasritueel dat in Exodus uitvoerig wordt verteld, had Mozes, gehoorzamend aan de God van het Verbond, voorzien dat het paaslam intact moest zijn en daarom had hij aan het volk opgedragen: ‘Geen been van het lam mag u verbrijzelen’ (Ex 12, 46). De evangelist denkt na over de scene van de doorstoken zijde van Christus en is dankbaar dat de soldaten zijn benen niet gebroken hadden. Knipoog van de Voorzienigheid om discreet te onderstrepen dat Jezus inderdaad het echte paaslam is van het Nieuwe Verbond, zoals Paulus het aan de Korinthiërs zal zeggen: ‘Ook ons paaslam is geslacht: Christus’ (1 Kor 5, 7).

Maar het beschouwen van de doorboorde zijde roept bij Johannes nog een andere herinnering op, die aan de mysterieuze profetie van Zacharia: ‘Maar over het huis van David en de bevolking van Jeruzalem zal Ik een geest van mededogen uitstorten, die hen tot bidden brengt. Zij zullen zich weer naar mij wenden en over degene die ze hebben doorstoken, zullen ze een rouwklacht aanheffen, zoals men rouwt over de enige zoon; zij zullen om hem klagen, zoals men klaagt om de eerstgeborene’ (Zach. 12, 10).

De evangelist heeft de tekst geciteerd vanuit een andere vertaling dan die van de Septuagint, een vertaling die de oorspronkelijke Hebreeuwse tekst in elkaar schuift door de woorden ‘naar mij’ en ‘over degene’ te laten vallen. Maar tot daar aan toe. Het gaat om een symbolische figuur die evoceert wat in de laatste dagen met het uitverkoren volk zal gebeuren. Na een nationale rouw om de dood van deze Doorboorde, een rouw die gepaard gaat met klaagliederen (cfr. Zach. 12, 11), zal het heil aangeboden worden, zoals gepreciseerd in het volgende vers (Zach. 13, 1): ‘Op deze dag zal er voor het huis van David en voor de inwoners van Jeruzalem een open bron zijn, die zonde en onreinheid wegwast.’ Deze Doorboorde, die vanuit de tekst van Zacharia moeilijk te identificeren is, doet ons denken aan de ook wat mysterieuze figuur van de lijdende Dienaar, die door Jesaja beschreven wordt (cfr. Jes 52, 13 tot 53, 12). Maar Johannes heeft er al vóór ons aan gedacht! Als deze profetische teksten raadselachtig blijven (over wie kan het gaan?), wordt hun betekenis duidelijk voor wie de Gekruisigde aanschouwt in het licht van Pasen. Voor Johannes, net als voor ons vandaag, ging het echt over Jezus. De evangelist heeft zich letterlijk laten inspireren door deze teksten om ons de gebeurtenissen aan het Kruis te beschrijven.

De verwondering van Johannes – en de onze – over dit wonderlijk tafereel is begrijpelijk. Hier wordt de laatste wonde toegebracht aan het Woord dat mens is geworden. Na alle voorafgaande vernederingen en folteringen. Een overbodige wonde, want de Doorboorde was al gestorven. Maar die laatste wonde heeft als enig gevolg dat een bron van leven, van water en bloed, wordt geopend, in staat om, zoals de bron van Zacharia, ‘zonde en onreinheid weg te wassen’.

 

De barmhartigheid zal het laatste woord hebben

Ten overstaan van het menselijk hart van God, dat het hart is van Jezus, is ons hart, met zijn kwaadaardigheid en laagheid, reeds op voorhand verslagen. Tenzij we ons hardnekkig en koppig verzetten, zal de barmhartigheid het laatste woord hebben. De steken die we toebrengen aan het hart van Christus, openen ineens een bron van zuivering en van nieuw leven, in staat om ons te vernieuwen. Om dit te begrijpen, volstaat het onze ogen op te heffen naar Diegene die wij doorstoken hebben. En in die blik op de open wonde begrijpen we dat we zondaars zijn. Anders zou de mensgeworden God zo niet gestorven zijn! Wij moeten ons dus bekeren en resoluut ons leven veranderen. Maar in diezelfde blik op de wonde begrijpen we, als we dat willen, de genade van de vergeving en van het nieuw leven dat ons geboden is. ‘En meteen kwam er bloed uit en water’ (Joh 19, 34). Hoe zouden wij dan ons hart kunnen verliezen, want vanuit het hart van Christus, voor ons tot poel geworden van al onze ellende (want het slorpt alle zonden van de hele wereld op), stroomt een heldere bron die opborrelt tot eeuwig leven?

 

+ André-Jozef Léonard

 

 

Vrijdag 11 december 2015 (nr. 30 – deel 2)

De “opwarming van de aarde” zet ons in de kou!

Toppolitici van niet minder dan 197 landen zijn twee weken samen in Parijs zonder dat er een vuiltje aan de lucht is. Wat zou er gebeuren als die ontmoeting in Damascus georganiseerd werd? Het is maar een vraag. Ze gaan maatregelen nemen tegen de opwarming van de aarde en de CO2-uitstoot. Indien we nu niet drastisch ingrijpen, zo wordt ons gesuggereerd, krijgen we morgen de hemel op onze kop.

De studie van het klimaat is zeer complex en raakt vele wetenschappen: de thermodynamica, de fysica, de oceanografie, de glaciologie, de biologie, de scheikunde, de astronomie, de helio-sismologie, de agronomie enzovoort. De recente belangstelling voor het klimaat kan maar een betrouwbare wetenschap worden (klimatologie, paleoklimatologie, paleoecologie…) als er voldoende tijd over heen gaat en er een  onafhankelijke wetenschappelijke ontwikkeling is. Op dit ogenblik hebben we geen van beide, waardoor nu de meest tegengestelde opvattingen circuleren. Vroeger hebben we al eens de film The Obama Deception: The Mask Comes off (2 uur, infowars) aangeprezen, een realisatie van Alex Jones, waarin een flink aantal deskundigen aan het woord komt. Op een bepaald ogenblik gaat het ook over de opwarming van de aarde, waarvan gezegd wordt dat ze niet te maken heeft met de activiteit van de mens, maar met de wisselende activiteit van de zon, zoals blijkt uit de andere planeten. In een tijdspanne van duizend jaren zijn er verschillende pieken van opwarming en afkoeling. Stanislas de Larminat is een bekende Franse ingenieur, landbouwkundige, ecologist en schrijver van “Les contrevérités de l’écologisme”, Ed. Salvator, 2011. Een van zijn stellingen is: “Men kan het milieu niet beschermen als men de mens niet beschermt”. Hij gaf op 2 december 2015 tijdens de uitzending, ”grand-angle” van RCF enkele redenen om de uitstoot van CO2 te verminderen, onder meer om meer werk te maken van hernieuwbare energie. Ons gezond verstand zegt dat het toch al te gek is de natuurelementen zoals zon, wind, water, waarvan we iedere dag onbeperkt kunnen genieten, onbenut zouden laten. Zelf zit ik hier te typen met het licht van een “minijoule”, een zonnepaneel omdat we deze keer (blijkbaar wegens een erge technische storing) stroomonderbreking hebben van meer dan 24 u, en halverwege komt er dan ook geen water meer uit de kraantjes! Ik begrijp trouwens ook niet goed waarom er geen eenvoudige systemen uitgewerkt worden om onbeperkt de zon en de wind te kunnen gebruiken voor elektriciteit. Of zijn het de energiereuzen en de petrolbazen die dit mee beletten? Hoe dan ook, deze Stanislas de Larminat was heel duidelijk over de huidige heersende opvatting: “De uitstoot van CO2 verminderen om hierdoor het klimaat te beïnvloeden dient nergens voor, want de twee hebben geen verband met elkaar!” (Il ne sert à rien de réduire  le CO2  pour modifier  les variations climatiques, le salon beige, 2 december 2015).

Rémy Prud’homme was professor in verscheidenen universiteiten (Phnom-Penh, Lille), herhaaldelijk visiting professor in het gerenomeerde MIT en tenslotte em. prof. universiteit van Parijs XII. Hij is de schrijver van het boek “L’idéologie du réchauffement. Science  molle et doctrine dure”, Dutoucan, 2015. Hij zegt eveneens dat er geen bewijs is dat de activiteit van de mens het klimaat op onze planeet zo beïnvloedt als men ons wil wijsmaken. Hij ziet geen wetenschappelijke bewijzen maar wel een kwalijke ideologie. Het zijn de politieke wereldleiders die de teugels in handen nemen. Zij organiseren een strijd die ze aan heel de planeet willen opleggen. Hiervoor wordt een schuldige, een “zondebok” aangewezen, nl. de CO2-uitstoot, en vervolgens wordt de massa ingeschakeld. Honger, analfabetisme, ziekten en dood verminderen overal, ook in Bangladesj. De kindersterfte is in Afrika de laatste 20 jaar met 70% gedaald en met 50 % in Azië, aldus prof. Rémy  Prud’homme.  Als de opwarming van de aarde de grote oorzaak is, laten we dan zeggen: leve de opwarming! Verder wordt het verminderen van de CO2-uitstoot voorgesteld als een strijd tussen de “goeden”, de vurige militanten en de “slechten”, de onsocialen, die niet willen meehelpen om de mensheid van een nakende ondergang te redden. Tevens is het een strijd van rijke tegen arme landen. Zonder elektriciteit geen ontwikkeling. In Afrika en Azië is er geen elektriciteit zonder kolencentrales. De wereldheersers hebben dus een machtig middel gevonden om de ontwikkeling van de arme landen te dwarsbomen, geheel overeenkomstig de ideologie van de nieuwe wereldorde, waarin zoveel mogelijk armoezaaiers moeten uitgeschakeld worden. Donald Kaberula, voorzitter van de Banque Africaine de Développement zegt het zo: “De westerse regeringen zijn hypocriet; zelf hebben ze zich verrijkt met fossiele brandstoffen en nu zeggen ze aan de Afrikaanse landen: ‘jullie mogen geen stuwdammen bouwen en geen steenkoolcentrales, jullie moeten tevreden zijn met de extreem dure hernieuwbare energie’. De Afrikaanse landen zullen niet naar hen luisteren” (Le réchauffisme présente tous les caractères d’une idéologie, le salon beige, 30 november 2015).

De CO2 is een gedroomd voorwendsel om een wereldwijde heerschappij in te voeren over alle menselijke activiteit op onze planeet, over iedere vorm van vervoer (auto, bus, tram, trein, vliegtuig) en iedere productiviteit (ondernemingen, fabrieken), alles wat mensen produceren in landbouw en industrie. Alles wordt onderworpen aan milieutaks, onder “politieke druk” terwijl van wetenschap nauwelijks sprake is. Volgens sommigen zou dat wereldwijd per dag één miljard kosten! Angstwekkend daarbij is dat massa’s mensen hiervoor zo gemakkelijk opstappen (10.000 mensen stapten mee in Oostende op 6/12/2015 “voor het klimaat”). Laten we hierbij nog even herinneren aan de gekende wetenschappelijke vervalsingen. Al Gore, vice president VS onder Bill Clinton kende een wereldwijd succes met zijn boodschap over de “Global Warming”. Toen bleek dat zijn theorie op vervalste gegevens berustte, verdween deze icoon van de aardbol even plots als hij gekomen was. Of moeten we geloven dat hij wegens de opwarming van de aarde verdampt is? Uit de gestolen computergegevens van de universiteit van East Anglia (Engeland) bleek dat onderzoekers bewust gegevens vervalst hebben om de hysterie rond de opwarming van de aarde aan te wakkeren. Ondertussen is er in de Zuidpool rond Antarctica nooit zoveel zee-ijs geweest als nu. Uiteindelijk is het de NASA geweest die gezorgd heeft voor wat mogelijk de grootste wetenschappelijke fraude uit de geschiedenis is, door de gegevens over de koude van vroeger en die over de opwarming van nu wat groter te maken en zo een spectaculair verschil te bekomen.

Habibullo Abdussamatov, Russisch astronoom en hoofd van het Russisch ruimteonderzoek-programma in Petersburg bewijst dat de veranderende activiteit van de zon zorgt voor de opwarming van mars. Of willen ze ons toch doen geloven dat het op Mars ook de boeren zijn die met oude tractors de lucht vervuilen? Hij voorspelt dat we de volgende 10 à 20 jaar een sterke daling van de temperatuur op aarde zullen beleven, als een soort nieuwe ijstijd. Ondertussen vermoeden we dat we in de Syrische woestijn een strenge winter krijgen, vermits het nu al veel kouder is dan sommige jaren voorheen.

Paus Franciscus schreef een mooie encycliek over het milieu: Laudatio sii’. We hebben hierover vroeger de inhoud al toegelicht (X/6 van 26 juni 2015). De encycliek is eigenlijk een toepassing van de sociale leer van de Kerk op een integrale ecologie. De mens is geroepen om een goede beheerder te zijn van de schepping, wat heel de aarde en vooral de mensheid ten goede komt tot eer van God. Het broze evenwicht moeten we koesteren en beseffen dat alles met alles samenhangt: zorg voor de natuur, voor rechtvaardigheid, voor de armen, voor de vrede. Ik heb mijn uitleg over deze encycliek positief willen houden.  Nu wil ik er twee opmerkingen bijvoegen. Vooreerst heeft het me verwonderd dat de encycliek wel spreekt over de natuurvervuiling met verschillende voorbeelden maar met geen woord rept over een van de grootste vervuilingen van water en grond, nl. door oestrogenen en progesteron. Is dit omdat het de twee bestanddelen zijn van iedere contraceptie “pil”, het gouden kalf van de voorbije halve eeuw? Vervolgens schaart de encycliek zich duidelijk achter de erg betwistbare stelling dat de opwarming van de aarde veroorzaakt wordt door de menselijke activiteit. Vorige pausen hebben zich wijselijk onthouden van een stellingname in een wetenschappelijk labyrint. Deze encycliek steunt hierdoor de klimaatallarmisten van de heersende politieke klasse. Al is het maar één aspect van deze encycliek, het is jammer.

Laten we het hoofd koel houden en niet meedoen met een klimaat-hysterie. Laten we geen robotten worden, die alleen maar in staat zijn de door anderen ingevoerde programma’s uit te voeren. Een robot kan zelf niet denken en heeft geen geweten, wij wel. Vanuit het meest kostbare en intieme heiligdom van ons geweten bieden wij weerstand tegen de vloedgolf van globalisatie en van een nieuwe “wereldorde”. We willen zorg dragen voor deze aarde en voor ons leefmilieu in al hun aspecten. Wij vechten voor het behoud van de eigenheid van iedere man en vrouw, “geschapen naar Gods beeld en gelijkenis”, van huwelijk en gezin, van de soevereiniteit van een land met zijn religieus en cultureel erfgoed. We weigeren ons te laten verpletteren door een planetaire overheersing van duistere machten. Wij zien uit naar de zomer en verwelkomen hartelijk de opwarming van deze aarde. Leve de zon en hopelijk, de komende vrede in Syrië, dit heerlijke land, de bakermat van de beschaving en de wieg van het christelijk geloof. Eer aan God in de hoge en vrede op aarde aan alle mensen van goede wil!

Pater Daniël

Website: http://www.maryakub.net

Bron: E-mailbericht – Namens pater Guy Borreman SJ, Zr Lucienne

---

 

 

Goede Vrienden,

Het Syrische leger behaalt belangrijke overwinningen vooral ten westen van het land en ten oosten van Aleppo, terwijl terroristen voorlopig toch nog gevaarlijk actief blijven. De wapens die door het leger gevonden worden zijn overwegend nieuw en afkomstig van de VS, Israël, Europa, Turkije. Homs, de “hoofdstad van de revolutie” is voorbij. De eerste groep rebellen is vertrokken en de rest zal volgen of zich overgeven. Het westerse plan om langs Homs het gas van Qatar naar de middellandse zee te brengen en de Russische Gazprom de nek om te draaien, gaat dus voorlopig niet door. De Russische permanente waarnemer Vitaly Churckin heeft voor de UNO Turkije aangeklaagd voor zijn militaire inmenging in Irak. Valentina Matirenko, voorzitster van de raad van de Russische federatie heeft inmiddels meegedeeld dat Rusland klaar is om de Syrisch-Turkse grens te sluiten. Met de onthullingen over de intense samenwerking van Turkije met Daesh wordt Turkije steeds meer in het nauw gedreven. En Poetin heeft de zwarte dozen in handen van de in Syrië door Turkije (met de hulp van…?) neergeschoten SU 24. Erdogan en de NAVO zullen veel moeten vergaderen om nieuwe leugens te vinden en aanvaardbaar te maken. Kortom, Rusland is het Amerikaanse volk aan het bevrijden van de dwaze planetaire overheersingsdrang van zijn leiders en de Europese volkeren aan het beschermen tegen de waanzin van zijn politieke klasse. Laten we het dierlijk gedrag, waarbij alleen het recht van de sterkste geldt, afleggen om te leven naar gerechtigheid voor iedereen en solidariteit met de zwaksten. Een heel klein lichtpuntje: het Russische nieuws meldt ons dat België weigert de meer-kost te betalen voor de nieuwe NAVO-tempel in Brussel! (Sputniknews) We geven enkele hoopvolle ontwikkelingen uit eigen midden. En nu de klimaattop in Parijs eindigt, willen we met plezier de verwarring over de opwarming van de aarde nog wat groter maken, opdat we het hoofd zouden koel houden. Vrede op aarde.

Pater Daniël

Vrijdag 11 december 2015 (nr. 30 – deel 1)

Een heropstanding

Dank zij de onverwachte financiering vanwege een internationale organisatie kunnen voor de bevolking van Qâra allerlei vormingscursussen georganiseerd worden, zowel in het klooster als in het dorp, dat van oudsher een smokkeldorp was en de voorbije jaren een verzamelplaats van massa’s rebellen. De bevolking is nu teruggekeerd en er wordt over gewaakt dat geen buitenlandse misleiders meer binnendringen die met geld de jeugd komen omkopen. De bevolking was voorheen ook wat achter in ontwikkeling. De bedoeling is de mensen leren op eerbare wijze hun eigen kost te verdienen en een gezonde creativiteit te bevorderen. Allerlei opleidingen zijn voorzien: met de hand sierkaarsen maken, zeep maken, tapijt-weven, snit en naad, met afval (zoals karton) mooie en praktische rekken maken, eerste hulp bij ongevallen, verpleging, hygiëne enzomeer. Verder zijn er naschoolse opleidingen: Arabisch, Engels, wiskunde, fysica… voor jongeren (15-17 j) die door de oorlog zoveel hebben moeten missen. Wanneer hier een nieuwe groep vrouwen voor een opleiding toekomt, zijn ze allemaal netjes gesluierd maar schuchter en teruggetrokken. Wanneer ze na twee weken hun laatste les vieren, zijn ze open, hebben een gezond zelfvertrouwen, overgelukkig en fier. Iedereen wil met iemand van de gemeenschap op de foto. Met twintig komen ze en vertrekken ze in een busje voor 11 personen. De chauffeur krijgt de drie jongsten of kleinsten naast zich. Onze vrijwilligers zijn tevens begonnen met alle gehandicapten samen te brengen. Erg moeilijk, omdat de meesten gewoon thuis in gehele afzondering leefden, soms erg primitief. Voor ieder wordt nagegaan wat de noden zijn en met welke medische tussenkomst ze geholpen kunnen worden. Hierdoor werden al spectaculaire verbeteringen bekomen. Er is echter nog meer. Voor ieder van hen wordt gezocht naar een aangepast werk of opleiding. Zo zijn er enkele  gehandicapten al  in opleiding in het tapijtenfabriek. En er is nood aan werk. Het Syrische geld is sinds het begin van de oorlog nu 7 X minder waard. Het wordt koud. Onze vrijwilligers hebben gelukkig iedereen de nodige dekens en matrassen kunnen geven.  Sommigen zoeken op straat al wat brandbaar is voor hun kacheltje. Ondanks het voortduren van de oorlog, het blijvende gevaar, de armoede en het lijden, komt de dorpsgemeenschap tot leven. Het is een ware heropstanding van het volk als een voorbereiding op de komst van het Rijk Gods.

 

Waarom moet de Syrische president weg?

De eenvoudigste manier om een land te ontwrichten en in handen te krijgen bestaat hierin dat men de wettige regering omverwerpt en vervangt door marionetten waarmee men alle gewenste regelingen kan treffen. Het westen (Amerika, Israël, de NAVO, Turkije en hun boezemvrienden van de golfstaten) hebben de laatste decennia nagenoeg niets anders gedaan of geprobeerd (Vietnam, Afhanistan, de Balkan, Irak, Tunesië, Egypte, Libië, Oekraïne, Syrië.). Ze zorgden er voor dat in de openbare opinie van de betrokken persoon het beeld van een gruwelijke dictator gegraveerd werd, zodat ongemerkt de vernietiging van het land algemeen werd goedgekeurd. Voor het totaal verwoeste Vietnam werd het verstikkende embargo opgeheven op voorwaarde dat het geen klacht zou indienen tegen zijn verwoesters. S. Houssein en M. Kadhaffi kunnen geen klacht meer neerleggen voor misdaden tegen de menselijkheid en de volkerenmoord, waarvan hun volk en land het slachtoffer werd. Opgeruimd staat netjes en schakelt lastige getuigen uit. Sommigen blijven verwoede pogingen ondernemen om de Syrische president uit de weg te ruimen of eisen dat hij verdwijnt. Bachar al-Assad, het wettig gekozen staatshoofd van Syrië is volkomen gerechtigd om een klacht in te dienen tegen de heren en dames verwoesters en moordenaars van zijn volk, alsook om een billijke vergoeding te eisen voor de heropbouw van het land. We verwachten dat Rusland en China en anderen deze gerechtvaardigde klacht en deze eisen zullen steunen. Met andere woorden, zolang al-Assad president is, lopen Obama, Netanyahou, Calderon, Hollande, heel de NAVO, Erdogan… met heel hun kliek gevaar om veroordeeld te worden voor misdaden tegen de menselijkheid. Tot voor kort voelden ze zich veilig met de gedachte dat de Syrische president toch spoedig zou vallen en dat het westen met een militaire inval in Syrië de klus zou klaren, zoals de NAVO ongestraft Libië naar het stenen tijdperk heeft gebombardeerd. De permanente vertegenwoordiger van Syrië bij de UNO heeft een kast vol met duidelijke bewijzen en foto’s, die door Rusland en Iran en anderen kunnen bevestigd worden. Hij schreef een eindeloze reeks brieven naar de bevoegde UNO-instanties, waarop nooit een antwoord kwam. Het gaat dan over het trainen, bewapenen, betalen en sturen van terroristen naar een soeverein land om daar misdaden te plegen wat tegen internationaal recht en tegen het UNO charter is. Dezelfde acteurs zijn schuldig aan het vormen van een leger van huurlingen, allerlei rebellengroepen, die eventueel elkaar bestrijden (van zogenaamde gematigden tot extremisten) maar voor hetzelfde doel worden ingezet: de wettige regering ten val brengen. De NAVO opereert hiervoor vooral vanuit Turkije. De zogenaamde internationale coalitie tegen Daesh heeft ook nu geen enkel recht om bombardementen uit te voeren zonder de toestemming van Syrië en Irak, ook niet volgens de UNO resolutie 2249 van 20 november 2015, zoals experts van internationaal recht hebben duidelijk gemaakt. De internationale coalitie steunt de misdaden van de zogenaamde gematigde rebellen, de golfstaten zorgen openlijk voor alle terroristen. Sinds de Russen het terrorisme in Syrië daadwerkelijk en efficiënt bestrijden, worden er door het Syrische leger steeds meer wapenvoorraden ontdekt. Het zijn overwegend nieuwe wapens, afkomstig van de VS, Israël, Europa en Turkije. Is dit geen misdaad? En dan de misdaad van het rekruteren van tienduizenden jihadisten vanuit de hele wereld, het opleiden, bewapenen, betalen, het zorgen dat ze zonder enig probleem ter plaatse komen en als ze gewond zijn, verzorgd worden. Is dit mogelijk zonder een omvangrijke wereldwijde infrastructuur, gesteund door de geheime diensten van de grote mogendheden? Is dit geen misdaad? Het is nu wel voor iedereen duidelijk (behalve voor de mainstream-journalisten) dat de gifgasaanvallen gepleegd zijn door rebellen met de steun van buitenlandse geheime diensten. Het ontvoeren van een massa kinderen uit de dorpen in Lattakia om hen twee weken later een gruwelijke dood te laten sterven in Ghouta, onder het oog van een deskundige cameraploeg, moet dit ongestraft blijven? Is hiervoor niemand schuldig omdat de hoge UNO onderzoekscommissie geen aanleiding vond om Syrië te beschuldigen? En zo kunnen we nog lang doorgaan. Herhaaldelijk heeft Poetin er op gewezen dat we af moeten stappen van een wereld waar één heerser is, die alleen het recht van de sterkste kent. Het charter van de UNO en het internationaal recht moeten in ere hersteld worden. Laten we beginnen met de grootste criminelen op hun verantwoordelijkheid te wijzen.

Pater Daniël

Website: http://www.maryakub.net

Bron: E-mailbericht – Namens pater Guy Borreman SJ, Zr Lucienne

---

 

 

 

 door  KN

Moeder Anima Christi: “Dat men mij heeft geleerd hoe God werkt, was een groot werk van barmhartigheid.”

Vrijdag 4 december 2015 (verslag nr. 29)

Goede Vrienden,

Regering en rebellen in Homs zijn overeengekomen dat alle vechtjassen, die daar nog een wijk bezetten, binnen de twee maanden weg zijn. Het goede is dat de rebellen beseffen dat er op dit ogenblik geen andere keuze is. Het slechte is dat ze 2 maanden vragen. Ze hopen dat in die tijd de opmars van Syrië/ Rusland/Hezbollah/Iran nog kan gedwarsboomd worden met een of ander nieuw initiatief van de westerse coalitie. De schizofrene politiek van het westen in Syrië uit zich in een poging om hen die het terrorisme werkelijk bestrijden, eensgezind te bestrijden. De halve wereld wil in Syrië nu komen dicteren hoe alles moet geregeld worden. De wereld wil het lot van Syrië bepalen, maar Syrië zal uiteindelijk het lot van de wereld verregaand bepalen.
Gelukkig wordt het kleine weerloze Syrië nu sterk gesteund door Rusland, dat ook zelf zijn soevereiniteit niet zal opgeven. Deze maand heeft het Russisch parlement beslist (met 434 op 438 stemmen!) dat bepalingen vanwege het Europese hof voor de rechten van de mens (CEDH), die tegen de Russische constitutie ingaan, niet aanvaard worden. De plannen voor de ondermijning van de soevereiniteit of voor de afbraak van het huwelijk, van het gezin, van de eigenheid van man en vrouw… gaan voorlopig in Rusland dus niet door. Verdient navolging.

We geven hier onze vierde en laatste overweging over het gedachtegoed van René Girard. Er zouden eindeloos toepassingen kunnen gemaakt worden maar we beperken ons tot één duidelijk voorbeeld.

P.S. Op onze website kun je een verslag met foto’s vinden van enkele humanitaire initiatieven http://www.maryakub.net.

Pater Daniël

---

 

Peace People

 

Van woensdag tot zaterdag (25-28 november 2015) logeerde de internationale vredesdelegatie, onder leiding van Mairead Maguire, Nobelprijswinnares voor de vrede in ons klooster. Deze reis en het verblijf werden voorbereid en georganiseerd door moeder Agnès-Mariam. De leden hiervan stelden we vorige week al voor. Ziehier het vervolg van hun verblijf. Donderdagmorgen celebreerde ik samen met father Timothy en father Andrew, waarbij father Timothy een kort sermoen gaf met Engelse humor. Na het ontbijt vertrokken we met de groep naar Qara, waar we ontvangen werden door de gouverneur, de burgemeester en zijn hele staf op het gemeentehuis. Vandaar ging het naar de centrale moskee, die eens de St. Nikolaaskerk was, gebouwd op een heidense tempel, waar we zittend op het tapijt enkele ogenblikken samen in stilte baden voor de vrede. Dan bezochten we de St. Michaels kerk van onze byzantijnse, katholieke priester abouna Georges en het 5e eeuwse orthodoxe kerkje. Uiteraard hebben we ook hier samen gebeden voor vrede. De boodschap was ook overal dezelfde: Syriërs van verschillende afkomst en geloof zijn en blijven één familie. Herhaaldelijk stelden ze het zo voor: Syrië is en blijft ons aller moeder, die zorg draagt voor al haar kinderen. Aan buitenlandse mogendheden wordt dringend gevraagd op te houden met liegen over Syrië, de terroristen niet te blijven steunen en te zorgen dat de soevereiniteit van het volk gerespecteerd wordt. Vandaar ging de groep naar Homs om daar het volk en de gouverneur te ontmoeten. Er werd ook een bezoek gebracht aan het graf van de vermoorde Nederlandse pater Jezuïet Frans Van der Lugt. ’s Avonds terug in Mar Yakub vierden we heel plechtig de vespers van de vooravond van het feest van onze patroonheilige Jakob de Verminkte: kaarsenprocessie met de icoon van de heilige Jakob, zegening van brood en wijn, zegening met gewijde olie (lees zijn boeiend levensverhaal: http://www.maryakub.net/english/life-in-syria-our-community/saint James; of in de Franse versie). Dan een feestelijke maaltijd, waaronder een sketch dat de overgang van harmonie naar oorlog in Syrië uitbeeldde en eindigde met een herwonnen vrede. De zak met papierproppen die tijdens de sketch gebruikt was om de oorlog uit te beelden werd daarna al vlug benut. De internationale vredesdelegatie veranderde even in een groep kleine kinderen die elkaar met papierproppen bekogelden. Een heerlijke avond die in vrede eindigde.

 

Op stap met de patriarch

 

Vrijdagmorgen stond de groep klaar om te vertrekken toen patriarch Gregorios III Laham toekwam met zijn chauffeur en secretaris. Een merkwaardig moment. De patriarc was al sinds zes jaar niet meer hier geweest, nu komt hij op het feest van onze patroonheilige, die de heilige is van de eenheid van de Kerk, op een moment dat een internationale groep aanwezig is. We gingen samen in de kerk even bidden en zingen op deze feestdag van de hl. Jakobus de Verminkte. Na een tas koffie in de hal vertrokken we naar het Noorden, langs Homs naar de kuststad Tartous. Het zou een zeer drukke dag worden. Onderweg keken we met heimwee en pijn naar de plaatsnamen zoals Qousseir, waar rebellen zoveel dood en vernieling hebben gezaaid. Langs de weg was er evenwel niet zo veel van te merken. Naargelang we de kust naderden zagen we meer en meer serres tot grote velden toe. Hier is water en een rijke landbouwcultuur. Toen we eindelijk in Tartous arriveerden stond een menigte ons op te wachten met Syrische vlaggen en foto’s van de president. De patriarch heeft hier samen met moeder Agnes-Mariam de derde “hospitainer” (mobiel hospitaal) ingewijd, bedoeld voor Idlib, helemaal in het noorden van het land. Er werd een kleine plechtigheid geïmproviseerd door de notabelen om onze groep te verwelkomen en daarna werden hulpgoederen uitgedeed en bezochten we de opslagplaats van al die goederen. Al de leden van onze groep kregen een pakje chocolade die ze daarna al vlug en spontaan aan de kinderen uitdeelden. In Tartous hebben we nog verschillende andere plaatsen bezocht. Vooreerst het centrum van de National Defence Force waar we gebeden hebben voor de martelaren. Het zijn vrijwilligers, een soort paramilitairen, die hun leven hebben gegeven voor het volk. Hun foto’s werden aangebracht op een heel lange muur, een eindeloze rij. Vervolgens trokken we naar de moskee die toegewijd is aan Onze Lieve Vrouw, een unicum. We werden er ontvangen door enkele imams en hebben samen een ogenblik gebeden. Een imam zong de bekende soera over Maria uit de Qoran, met de patriarch baden we het Onze Vader en het Weesgegroet. Het was alsof Onze Lieve Vrouw van Fatima (dit Portugese dorpje is genoemd naar de dochter van Mohammed) ons suggereerde dat zij voor de bekering van de moslims zal zorgen als wij er haar om vragen! Daarna werden we ontvangen door de minister van religieuze zaken en de gouverneur van Tartous. De ontmoeting tussen de patriarch en de minister was meer dan hartelijk. Je ziet dat het persoonlijke vrienden zijn, wat ook uit hun toespraken bleek. In haast nam de groep een maaltijd, samen met de patriarch, de minister en de goeverneur. Hierna vertrok de patriacht “om voor het vallen van de duisternis” thuis te zijn. De groep ging daarna naar een groot plein naast een ziekenhuis, waar de martelaren van de recente bevrijding van het militiar vliegveld van Kuweiri (Aleppo) geëerd werden. Het was een bijzonder emotioneel gebeuren. Een mensenmassa was hier samen gestroomd. De families droegen grote foto’s van de gedode soldaten, waarvan sommigen nog heel jong waren. Vrouwen, moeders en kinderen weenden luid toen de kisten, gehuld in de Syrische vlag, uit een container door de mensenmassa gedragen werden. Hier voelden we de eenheid van het volk rond zijn helden en de eerbied voor hen. Hier beseften we wat al herhaaldelijk was gezegd: er zijn maar twee groepen, het leger met het Syrische volk en de terroristen met hun buitenlandse steun en hun leugens over een burgeroorlog. Een kleine jongen van vier jaar kwam naar voren, bracht plechtig de soldatengroet en declameerde met heldere stem een hulde aan zijn vader en alle gedode soldaten: “mabroek, mabroek, proficiat, proficiat, jullie zijn niet dood maar leven bij God!” Hierna verlieten we Tartous en reden terug naar Homs om ontvangen te worden door P. Michel, een Syriac-katholieke priester, een van de bezielers van de verzoening. Bij het binnenrijden van Homs hadden we de verschrikkelijke verwoestingen aan de gebouwen al gezien. Hij en zijn groep vertelden nu hoe zij tijdens die dramatische 2,5 jaar belegering door de terroristen, geleefd en overleefd hebben. Vanaf het begin waren ze vast besloten om alle mogelijke middelen aan te wenden om tot verzoening te komen. Nadat p. Michel gesproken had nam ook een scheich het woord en zei: “We drukken ons meeleven uit met het lijden van het Franse volk voor de aanslagen in Parijs, maar niet jegens de Franse regering die hier deelneemt aan de verwoestingen.”

 

Een persmededeling

 

De verschillende leden van de groep denken na over de meest efficiënte bijdrage, die elk kan geven voor de vrede. De Anglicaanse priester van Winchester, die raadgever is voor interreligieuze aangelegenheden, zal naar de aartsbisschop van Canterbury gaan om de Britse plannen voor een militaire interventie in Syrië ten sterkste af te keuren. In tegenstelling tot ons land, wordt door de Britse regering en volk wel degelijk geluisterd naar de aartsbisschop van Canterbury. Hopen maar dat het toch enig effect heeft. Vanuit Ma’aloula zullen ze ook een oproep lanceren samen met kinderen die vragen op te houden met het bombarderen van het volk en het land.

In Damascus heeft de groep op 30/11/15 een persmededeling gegeven voor politici en journalisten met de volgende inhoud. Respecteer de soevereiniteit van het Syrische land en volk, hoe op met alle bemoeienissen en vooral met het sturen en steunen van gewapende groepen, stop met de leugens over hetgeen er hier gebeurt, hef de onrechtvaardige sancties tegen het volk op, help de massa Syrische vluchtelingen in het land zelf. Aan de geloofsgemeenschappen werd gevraagd om een krachtig standpunt in te nemen dat alle geweld afzweert. De mededeling eindigt met een dankwoord aan patriarch Gregorios III, aan de Groot Mufti Ahmad Badreddin Hassoun, aan moeder Agnès-Mariam en Sjeich Sjarif Martini. Moge hun oproep gehoord en nagevolgd worden.

 

Een geheel onverwachte wending

 

Hafez al-Assad, de vader van de huidige Syrische president heeft ooit in een stilzwijgend akkoord moeten toestaan dat Turkije 8 km van de noordgrens van Syrië mocht gebruiken om zich te verdedigen tegen de PKK van Abdullah Öcallan. Vanaf het begin van de oorlog tegen Syrië heeft Turkije hiervan gebruikt gemaakt om er terroristenkampen te huisvesten. In 2011 werden van hieruit 80.000 bedrijven en bedrijfjes van Aleppo, het economisch hart van Syrië, overvallen en geplunderd. De machines werden overgebracht naar Turkije. We herinneren ons de algemene verslagenheid nog goed. Vanuit de internationale gemeenschap kwam geen protest. Sinds de komst van de Russen in Syrië ijveren Turkije, Israël en Frankrijk voor de bevrijding van N. Syrië en N.Irak, niet om die gebieden terug te geven, maar om er hun eigen, zeer uitgebreide kolonie te vestigen door middel van een groot onafhankelijk Koerdistan, dat Syrië en Irak (nog meer) in stukken moet breken. Op 24 november verwittigen de Russen het hoofdkwartier van de NAVO dat ze in die grensstreek gaan bombarderen. Het Russisch vliegtuig is 17 seconden over het Turks grondgebied geweest, daar waar Turkije met een tip in Syrië dringt. De Turken hebben het neergehaald (met goedkeuring van de NAVO en VS) boven Syrisch grondgebied. De bedoeling is duidelijk. Turkije wil het Syrisch grondgebied van 8 km niet alleen behouden maar uitbreiden en de Russen verplichten om zich te beperken tot de rest van het land. Voor Poetin is dit echter een dolksteek in de rug vanwege iemand die met de terroristen meedoet. Hij klaagt Turkije aan voor de organisatie van de verkoop van de gestolen olie voor Daesh. In een persconferentie van 2 december op het Russisch ministerie van landverdediging hebben enkele generaals met recente satellietbeelden duidelijk gemaakt hoe die smokkel precies verloopt vanuit drie centra waarbij duizenden tankwagens betrokken te zijn en… de familie van de Tukse president. Verder klaagt Poetin Turkije ook aan voor zijn terroristenkampen in Noord Syrië. Poetin reageert efficiënt. Vooreerst zijn er enkele economische sancties. Aan de 4, 5 miljoen Russen die op vakantie gaan naar Turkije wordt gevraagd een andere bestemming te kiezen en de Turken krijgen geen visum voor Rusland. Geen enkel nieuw contract met Turkije mag gesloten worden en er worden beperkingen van import en export opgelegd. Rusland kan die producten elders wel krijgen. En om te tonen dat het menens is heeft Rusland 30 extra jachtvliegtuigen, voorzien van raketten voor zelfverdediging ingezet. Tenslotte werden in Lattaquie de Russische S 400 luchtraketten geïnstalleerd met een reikwijdte van 600 km, zodat ze tot een stuk in Turkije het luchtruim kunnen beheersen. De coalitie o.l.v. de VS met Turkije en Frankrijk op kop, hebben meteen al hun vluchten boven Syrië gestaakt. Al maanden ijvert Turkije voor een internationaal erkende no-fly-zone boven N Syrië, zodat de Syrische luchtmacht verlamd zou worden. De Russen hebben in één klap de rollen omgekeerd. (Thierry Meyssan, Pourquoi la Turquie a-t-elle abattu le Soukhoi russe? Réseau Voltaire, 30 november 2015).

 

De leugens van de mythen en de waarheid van het evangelie

 

In drie voorafgaande afleveringen heb ik getracht het originele gedachtegoed van René Girard (1923-2015) kort weer te geven. Hij kan ons iets leren over het geweld, wat ons vertrekpunt vormt. (Het wereldgebeuren: een chaos van toenemend geweld). Hierbij stelden we de persoon voor. Vervolgens gaven we de kern van zijn boodschap weer, die begint met het mimetisch (nabootsend) verlangen en eindigt met de collectieve uitdrijving van een slachtoffer, een zondebok (Van het “verlangen” naar de “zondebok”). Tenslotte toonden we hoe hij de onovertroffen grootheid ziet van de Bijbelse openbaring en vooral van de passieverhalen van Jezus’ kruisiging, die een radicale breuk in de geschiedenis van de mensheid betekenen, een overgang van sacrificiële offers naar liefde (De Bijbel als wereldliteratuur).

 

De zienswijze van René Girard is vrij eenvoudig en tegelijk veelomvattend. Ze raakt de antropologie, de psychologie, de etnologie, de sociologie, de geschiedenis, het christelijk geloof en de Bijbelwetenschap. Vanuit sommige wetenschappen werd heftig geprotesteerd tegen zijn opvattingen, maar zonder afdoende bewijzen. Anderzijds trachten meerdere wetenschappers deze zienswijze verder te ontwikkelen. Volgens R. Girard wordt de mensheid met de Bijbelse en christelijke openbaring uitgenodigd om over te gaan van een leven met de leugens van de mythen naar een leven in de waarheid van het evangelie. Hoe ver staan we nu, na meer dan twee millennia christelijk geloofsleven?

 

Jezus’ boodschap is een verwerping van het geweld. Hiermee is het geweld echter niet automatisch verdwenen. Deze boodschap moet nog aanvaard en beleefd worden. “En het licht schijnt in de duisternis, maar de duisternis nam het niet aan” (Johannes 1,5). Jezus past het psalmwoord (35, 19; 69, 5) op zich toe: “Zij hebben Mij gehaat zonder reden” (Johannes 15, 25). Wel werkt de boodschap als gist, zodat het steeds moeilijker wordt om een onschuldig slachtoffer unaniem uit te schakelen. Het geweld evenwel blijft voortduren en bovendien wordt het steeds gewelddadiger en omvangrijker omdat de technische mogelijkheden daartoe steeds groter worden.

 

We willen hier maar één enkele voorbeeld aanstippen. De oorlogen tegen Irak, Libië, Syrië tonen aan dat de leugens en het geweld jegens onschuldigen onverminderd  verder gaan. Alle elementen van het archaïsche zondebok-mechanisme uit de mythen vinden we hier terug. De VS–Israël, met hun westerse en Arabische vazallen zijn jaloers op de onafhankelijkheid, harmonieuze samenleving en bodemrijkdommen van die landen. Zij verlangen wat die landen hebben. Voor Syrië komt er nog de uiterst belangrijke strategische ligging in het Midden Oosten bij. Uiteindelijk gaat het wellicht vooral om de doorvoer van gas en olie langs Syrië, zodat de gazprom van Rusland kan geboycot worden. Er wordt een oorlog ontketend met veel geweld, moorden en verwoestingen. Om dit onrecht te rechtvaardigen wordt een schuldige aangeduid, een zondebok. Rond de persoon van de president wordt een web van leugens geweven, die in de openbare opinie worden gebeiteld. De moorden en de verwoestingen in het land worden voorgesteld als een grote weldaad, een bevrijding voor het volk. Niemand voelt zich schuldig en niemand heeft persoonlijk contact met de persoon van de president of met de onschuldige slachtoffers. Toch heeft ook de waarheid van het Evangelie zijn invloed uitgeoefend. Er is geen eensgezindheid. Sommigen blijven de onschuld van de slachtoffers verdedigen en Syrië blijft in een grote eenheid weerstand bieden. Meerderen zijn in staat om de leugens en het bedrog van de moordenaars te doorzien. Het geweld dat als weldaad wordt voorgesteld is wel onnoemelijk gruwelijker dan ooit voorheen. Werd in de mythen één slachtoffer, eventueel met heel zijn familie gedood, de Amerikaanse oorlogen tegen Irak hebben twee miljoenen doden gekost, waarvan meer dan een half miljoen kinderen. En de president die hiervan de verantwoordelijkheid draagt, geniet nu op zijn ranch van een luxueus pensioen. Zullen ooit deze top-misdaden en volkerenmoorden voor het wereldforum ontmaskerd worden?

Pater Daniël

Website: http://www.maryakub.net

Bron: E-mailbericht – Namens pater Guy Borreman SJ, Zr Lucienne

---

 

 

Wat alerte katholieken al langer vermoedden, werd onlangs bevestigd. De Relatio Finalis, het einddocument dat de afgelopen bisschoppensynode zou voortbrengen, was in september al opgesteld. Een Italiaanse priester klapt uit de biecht.

“Het Instrumentum Laboris, dat in 2014 werd opgemaakt en als een richtlijn voor de bisschoppensynode in 2015 kon worden beschouwd, werd in de zomer van 2015 ontmaskerd” zegt vader Pio Pace. “Er stonden dingen in die de traditionele doctrine zouden dooreenschudden. Wat de Eucharistie voor hertrouwde katholieken betreft, stond in het document dat er ‘andere manieren bestonden om te boeten, zoals een verduidelijkend proces na een op de klippen gelopen huwelijk, en een heroriëntatie die door een bekwaam priester moet worden begeleid (decentralisatie). Dat proces moet een eerlijk oordeel vellen over de situatie waarin de betrokken partij zich bevindt. De priester moet, tezelfdertijd, evalueren of hij de situatie niet zelf zou kunnen beoordelen.‘ Op 8 september publiceerde de paus een dubbeltekst, die hij in het grootste geheim had opgesteld, onder het toeziend oog van Mgr. Pinto. In het document staat beschreven hoe het canoniek recht, met betrekking tot de nietigverklaring van huwelijken, zou worden hervormd. Ook de desbetreffende regels van de oosterse kerken zouden worden aangepakt. Gechoqueerde rechtsgeleerden ontdekten dat een bisschop zelf over een nietigverklaring zou mogen beslissen. Daar zou maar anderhalve maand voor nodig zijn. De ‘barmhartigheidsfundamenten’ waren gelegd.”

Pace stelt dat ondertussen ook al volop aan een synodeverslag werd gewerkt. “Baldisseri’s team werkte in het grootste geheim aan een document dat de paus na de synode zou publiceren. Dat zou dan vooral handelen over het ‘boetepad’, of ‘het barmhartigheidspad’. Dit alles zou op een dubbelzinnige manier worden uitgelegd, om zo het liberale pad te effenen. Het zou erop lijken dat aan de traditionele doctrine niet werd geraakt. De post-synodale exhortatie was in september al opgesteld. De oktobersynode zou vervolgens alleen nog voldoende moeten worden gemanipuleerd. Dat was, zoals we weten, niet gemakkelijk, omdat de oppositie zich goed had voorbereid, beter dan de paus had verwacht. Pas op het laatste moment werden drie destructieve artikels goedgekeurd.”

Pio Pace reveals for Rorate: “The Post-Synodal Exhortation has been ready since September”

We are very honored to post this new article by a very wise, knowledgeable, and highly influential cleric, writing under the pen name of don Pio Pace.
Will there be a Post-Synodal Exhortation of the Synod of the Family, the commentators on Vatican matters ask. In fact, it was already completely ready before the Synod! Several months before the Ordinary Assembly of the Synod of Bishops for the Family, last October, the group of Cardinal Lorenzo Baldisseri, Secretary General of the Assembly, together with men such as Abp. Bruno Forte, Special Secretary, Abp. Paglia, President of the Council for the Family, and a few others, had already established a campaign plan in four stages:

1st: Pretending to base itself on the conclusions of the Extraordinary Assembly of October 2014, the Instrumentum Laboris, the roadmap for the 2015 Assembly, was unveiled in June 2015. It was in its third part that the explosive mines were placed to destroy the bastion of traditional doctrine: regarding eucharistic access for “remarried” divorcees, the Instrumentum inserted this proposal (n. 123): “Others refer to a way of penance, meaning a process of clarifying matters after experiencing a failure and a reorientation which is to be accompanied by a priest who is appointed for this purpose. This process ought to lead the party concerned to an honest judgment of his/her situation. At the same time, the priest himself might come to a sufficient evaluation as to be able to suitably apply the power of binding and loosing to the situation.”

2nd: Then on September 8, without waiting for the meeting of the Synod at all, the Pope published a double text, prepared under the greatest secret under the direction of Msgr. Pinto, Dean of the Roman Rota, to reform the Code of Canon Law and the Code of Canons of the Eastern Churches, regarding the procedures of the declarations of nullity of marriages. Shocked canonists found out only then the introduction of a kind of “annulment by mutual consent” asked directly of the bishop judging by himself in one month and a half. The grounds for “mercy” were prepared.

3rd: But the most important element of the Baldisseri Team’s plan was this: the group was working in great secret on the document that the Pope was to publish after the Synod, whose crucial point would hinge on the famous “penitential path”, or “path of mercy”, presented in a maliciously ambiguous way, in order to open up a liberal gate with the pretense of not changing traditional doctrine. In such a way that, in the month of September 2015, one month before the opening of the Synodal assembly, the Post-Synodal Exhortation was ready.

4th: What was left was simply to manipulate the October synod enough — which was not easy, as we know, due to an opposition which was much better organized than the Pope’s men had foreseen (for instance, the letter to the Pope from the 13 cardinals). It was at the last minute, the group having been forced to redo the text of the final relatio presented to the vote at the next-to-last day, that three destructive articles were passed by a couple of spare votes, including n. 86: “The path of accompaniment and discernment orients these faithful to becoming conscious of their situation before God. The conversation with the priest, in internal forum, concurs to the formation of a correct judgment on what prevents the possibility of fuller participation in the life of the Church and on the steps that may favor it and make it grow.”

The Baldisseri Team would have preferred that the Papal exhortation would have said, “Many Fathers have demanded that a penitential path of mercy, under the guidance of the internal forum by the confessor, may lead to Sacramental communion.” They had to make do that the relatio speaks of a “fuller participation in the life of the Church.” It remained for Fr. Spadaro, director of Civiltà Cattolica, the official Vatican journal, to explain the the Synod Fathers, “have effectively established the bases for access to the Sacraments” (November 28).

In sum, the October 2015 assembly was nothing but a theatrical play destined to prepare the final act which is already written: the post-Synodal Exhortation of mercy and forgiveness for all. Its message will count on the unanimous support of the secular media, and of the vast majority of the Catholic media which a long tolerance for liberalism naturally inclines towards solutions that please the world.

What remains are grains of sand, which, as the letter to the Pope of the 13 dissatisfied Cardinals proves, can always jam the cogs of the machinery…

Bron: http://rorate-caeli.blogspot.com/