Maand: april 2016

Voor zeer veel gelovigen is het nog onvoorstelbaar dat er wolven zijn binnen in de schaapskooi. Tot voor kort waren de christenmensen opgevoed in een blind vertrouwen op hun herder, om het even of het ging om de parochiepriester of een professor aan een theologische faculteit. Wat hij zei was waar, helemaal in de lijn van wat Jezus had gezegd: “Wie u hoort, hoort Mij” (Lc. 10, 16).

Daarom is het des te moeilijker voor diezelfde gelovigen argwaan te koesteren jegens sommige herders, ‘die op de goede plaats staan om hun dwaalleer te verkondigen’. Atheïsten, communisten en humanisten zijn eerlijke lui voor zover ze ‘openlijk’ het christendom bestrijden. Voor hen kan men op zijn hoede zijn.

Wanneer echter dwaalleer verkondigd wordt op de kansel, op de katheder, in de catechese of zelfs tijdens de liturgieviering, verwacht men dat niet. In deze omstandigheden is men vol vertrouwen en niet vol argwaan. Men heeft een zesde zintuig nodig om de dwaalleraren te ontmaskeren. Zij zullen echter herkend worden als vijanden van God en zijn Kerk in de mate de Legioen Kleine Zielen-leden bidden voor verdedigers van het geloof, dat door de huidige scheuring op de helling is gebracht.

Tegenwoordig zijn er heel wat begrippen uit het evangelie, die niet meer in de smaak vallen van onze wetenschappelijk gevormde generatie. Wij denken aan; de duivel, de boodschap van de engel Gabriël aan Maria, de wonderen, de verheerlijking van Jezus’ Lichaam op de berg Tabor, de lichamelijke opstanding uit de doden op de derde dag, de Hemel, de hel, het laatste oordeel, enz.”

Anderzijds is onze generatie als het ware gehypnotiseerd door een reeks horizontale begrippen, die niet zo duidelijk te vinden zijn in het evangelie. Wij denken aan het typisch marxistisch begrip van strijden voor rechtvaardigheid, aan het vrijmetselaarstrio: gelijkheid, broederlijkheid, vrijheid, aan het vervangen van het Rijk der Hemelen door de uitbouw van een aarde paradijs.

Gedurende eeuwen heeft men ‘strijd gevoerd tegen de Kerk’ met haar hemelse idealen, op basis van de humanistische idealen, die passen bij wereldopbouw. Tegenwoordig gaat men sluwer te werk nu men erin slaagt de Kerk ertoe te brengen te zwijgen over haar eigen idealen, die gespannen staan op het Rijk der Hemelen (heiligheid), om de boodschap van de horizontale -ismen te verspreiden als zijnde de nieuwe vertaling van het christendom voor onze tijd (exclusieve rechtvaardigheid). Meteen staan we voor de meest geraffineerde zelfvernietiging van de Kerk op het ogenblik dat men voorhoudt haar te vernieuwen als een feniks die oprijst uit zijn as.

Keizer Nero eiste ook van zijn oud-leraar Seneca dat hij zelfmoord zou plegen. Dat is voor de opdrachtgever altijd ‘properder’ dan een moord. Om de Kerk over te halen aan zelfvernietiging te doen hebben haar vijanden twee toverbegrippen bedacht: kader en intentie. Opdat de christenen hun eigen boodschap zonder tegenstribbelen zouden prijsgeven als waardeloos spul, leert men dat deze slechts behoort tot een voorbijgestreefd kader of tot de verouderde structuren. Wie is niet bereid een verouderd kader te vervangen door iets nieuws? Bij nader toezien, stelt men echter vast dat de ‘verouderde structuren’ die men wil overboord gooien niets anders zijn dan de meest typische dogma’s van de Kerk en zelfs het episcopaat dat als taak heeft te waken over het behoud van deze geloofswaarheden. Bij dat ‘voorbijgestreefd kader’ rekent men dan; o.m. de Godheid van Jezus, het Rijk der Hemelen, de duivel, de maagdelijkheid van Maria, de opstanding van Jezus op de derde dag, het credo enz.

Om de humanistische, marxistische en maçonnieke idealen door de gezagdragers in de Kerk te laten verkondigen, ook al treft men deze als zodanig niet (al te duidelijk) aan in het evangelie, leert men dat ze behoren tot de ‘eigenlijke intentie of bedoeling’ ervan.

Met behulp van het toverwoord ‘kader’ of ‘structuur’ slaagt men erin te beletten dat de Kerk haar eigen verticale boodschap brengt en door het tweede toverwoord ‘intentie of bedoeling’ slaagt men erin de Kerk de horizontale idealen van de moderne -ismen te laten verkondigen als de vernieuwde vorm van het christendom. Dit is reinste zelfvernietiging. De politieke theologie leert zo o.m. dat ook het evangelie een politieke vertaling nodig heeft. “Materiële trouw aan het evangelie (= aan het kader waarin het is ontstaan) staat gelijk met ontrouw aan de intentie ervan”.

Vele moderne theologen zullen zich er voor hoeden overgeleverde dogma’s publiek aan te vallen, maar zij zullen ook nooit iets doen om ze nog langer in stand te houden. Denken wij bv. aan; de Onbevlekte Ontvangenis van Maria of de werkelijke tegenwoordigheid van Jezus in de H. Eucharistie. Hetzelfde kan gezegd worden in verband met geestelijke oefeningen zoals het bidden van het rozenhoedje of de Aanbidding van het Allerheiligste.

Priesters met modernistische scholing [‘via moderna’] zullen nooit uitdrukkelijk iets zeggen of doen tegen deze dogma’s of praktijken. Hierdoor willen zij zich een imago van onschuld verwerven bij hun gehoor. Uit eigen beweging zullen ze nooit collega’s of gelovigen overhalen het rozenhoedje te bidden of de H. Eucharistie te aanbidden. Worden zij door de omstandigheden genoopt toch mee te doen met een ‘aanbidding of een rozenhoedje’ dan verkiezen zij wel een materiële medewerking boven het schandaal van weigering.

Priester Poppe wist dat het bidden van het rozenhoedje en de Aanbidding van het Allerheiligste door iedereen gekend waren en toch heeft hij heel zijn leven geijverd voor een nog grotere beoefening van deze gebedsvormen. Het verschil tussen een christelijke en een modernistische priester bestaat hierin dat de ene alles doet voor- en de andere niets doet tegen bepaalde levensnoodzakelijke geloofswaarheden en geloofspraktijken.

Ofschoon de houding van ‘niets doen tegen’ de indruk geeft van onschuld, willen wij bij wijze van vergelijking aantonen hoe verderfelijk uiteindelijk deze houding is: “Een ontaarde moeder wenste niet dat haar pasgeboren kindje in leven bleef. Het wurgen of vergiftigen kon gevaarlijk worden voor haar als een dokter de doodsoorzaak zou moeten vaststellen. Zij zou het risico lopen als moordenares in de gevangenis te belanden. Daarom een vreedzame behandeling uitgedacht! De moeder liet haar boreling zijn eerste levensnacht zo maar doorbrengen in de kelder. Indien hij zin had om voort te leven mocht hij dat rustig doen. De moeder heeft niets gedaan tegen zijn leven: geen vergif, geen kneep op de luchtpijp”.

Het geloof is als een pasgeboren baby. Verantwoordelijke priesters, die niets doen om essentiële dogma’s en geloofspraktijken in leven te houden zijn even schuldig als de moeder die haar boreling in de kelder legt…

Momenteel ondergaat de Kerk een crisis die zeker tot de allerergste mag gerekend worden uit heel haar geschiedenis. Ze wordt niet meer van buiten aangevallen, maar van binnen. De wolven zijn binnengedrongen in de schaapskooi en ze bekleden de sleutelposities om er hun dwaalleer te verspreiden.

Tijdens de Franse Revolutie heeft men kerken afgebrand en priesters in ballingschap doen gaan. Het bloed van de martelaren werd echter zaad voor nieuwe christenen. Nu treden de priesters vrijwillig uit en breekt men voortdurend kerken af, omdat er geen gelovigen meer opdagen.

Het ergste van al is dat zeer vele priesters meewerken aan de innerlijke ontmanteling van de Kerk, zonder het in de gaten te hebben. Terwijl ze ijveren om een ‘vernieuwde Kerk’ op te bouwen, die vaak een Kerk is die Jezus nooit heeft gewild, breken ze Jezus Kerk af; tot op de grond. Terwijl ze menen God te dienen op een moderne manier, stellen zij zich op als media voor de duivel. Voor deze afbrekers van het geloof geldt Jezus’ woord van weleer aan de Joden: “Uw vader is de duivel en gij zijt bezig zijn werken te doen” (Jo. 8, 44).

door pastoor Armand Ory – Vgl. bron

Zeer Eerwaarde Heer Pastoor Armand Ory werd geboren te Hoepertingen (Belg. Limburg) op 10 januari 1927 en overleed, uitgeput van zijn noeste arbeid, in de Heer te Sint-Truiden op 9 november 2002. Hij werd priester gewijd te Luik op 22 juli 1952. Was leraar te Genk en te Borgloon en daarna gelijktijdig pastoor te Hendrieken-Voort en Gelinden (Belg. Limburg). Na zijn scheiding van de Kleine Zielen werd hij stichter-schrijver van “Sint-Lambertus kring”. Bij zijn overlijden hield dit op te bestaan. Zijn belangrijkste werk tijdens zijn leven was het aanbieden aan de H. Kerk van de “Funktionele Exegese”, boek met imprimatur van Mgr. Heuschen, over de historiciteit van de Evangeliën, en een aantal boeken waarin deze exegese op de Bijbel (N.T.) wordt toegepast.

Vrijdag 18 maart, Syrië, pater Daniël Maes

Voor de Syrische crisis besteden de westerse media hun voornaamste energie, middelen en tijd aan het diaboliseren van Putin en Assad.   Daarmee wordt de schuld van eigen misdaden handig in hun schoenen geschoven. De werkelijkheid is zowat het tegendeel van wat de media ons willen wijsmaken. Je kunt het zien als het negatief  van een foto. Wat als negatief wordt voorgesteld is in feite positief en omgekeerd.

Op maandag 14 maart kondigt Putin aan dat een groot deel van de Russische legermacht  vanaf de volgende dag uit Syrië teruggetrokken wordt. En zo gebeurt het. Onze media fantaseren rond “de verborgen agenda” van de “onbetrouwbare Russen”.  Sommigen speculeerden over een breuk tussen Moskou en Damascus en zagen al nieuwe kansen voor de “gematigde rebellen”. De werkelijkheid is dat Putin vanaf het begin klaar en duidelijk gezegd heeft dat de Russische  tussenkomst beperkt zou zijn in omvang en tijd, om een politieke oplossing te bevorderen. Hij was niet zo naïef van te denken dat hij hier het wereldterrorisme, door zovele landen gesteund, alleen zou kunnen oplossen. Zijn interventie was wel bijzonder efficiënt. Zowat 10.000 km2 met 400 steden en woongebieden werden heroverd. Het Syrische leger werd gemoderniseerd. De grote terreurgroepen zijn gekortwiekt en worden nu in het nauw gedreven. Hun tunnels, wapenfabrieken en –opslagplaatsen zijn vernietigd. De export van de  gestolen olie is grotendeels afgesloten en vernietigd. Als een echt grotere broer laat Rusland nu de eer aan Syrië  om Palmyra en Raqqa, de oogappel van Daesh te heroveren en het zal Syrië hierbij ondubbelzinnig blijven steunen. Rusland (met Hezbollah, Iran) heeft als enige het internationale recht gerespecteerd. Het handelde op uitnodiging en in samenwerking met de wettige Syrische regering, vandaar ook zijn groot succes. Het benadrukte de soevereiniteit van dit volk en de integriteit van zijn grondgebied. Tegelijk steunde het de nationale verzoeningsbeweging in heel het land  en de humanitaire hulp werd flink opgedreven. Er zijn nu 102 hulpverenigingen klaar om de Syrische bevolking te helpen. Omwille van het staken van de vijandelijkheden, door een aantal rebellengroepen aanvaard, kan het leger zijn energie besteden aan het verder bestrijden van de grote terreurgroepen, nl. Daesh, Al Nousra (Al-Qaida in Syrië) en het islamitisch front (van Saoedi-Arabië). Acht commandanten, sleutelfiguren van de  oppositie  en 30 groepen respecteren het bestand. De beslissing om met de terugtrekking te beginnen heeft Putin vlak voor het begin van de vredesgesprekken in Genève afgekondigd. Een sterk moment voor Rusland en helemaal geen verzwakking voor Syrië. Zij die verwachten dat de Russen, naar het voorbeeld van de Amerikanen, jaren lang zouden wegzakken in een moeras dat ze zelf geschapen hebben, kunnen nu een totaal andere wereld zien groeien. Na vijf maanden van Russische interventie helt de balans definitief over  in het voordeel van Syrië. De identiteit van Syrie, de eenheid van volk, leger en regering zijn sterker dan ooit. Het wordt steeds duidelijker dat niemand van buiten af het recht heeft te bepalen  door wie en hoe het Syrische volk nu of in de toekomst moet bestuurd worden. Dat komt enkel aan het  Syrische volk toe. Of om het met de woorden van S. Lavrov te zeggen: “De strijd tegen het terrorisme betekent helemaal niet dat iemand zich mag mengen in de interne aangelegenheden van een volk”. En wat Putin betreft, hij blijkt een unicum in de huidige politiek te zijn door in eenvoudige woorden  te zeggen wat hij doet en te doen wat hij zegt.

Syrië en Rusland. Zoals de barbaren van weleer hebben de westerse heersers geen enkele belangstelling voor, noch kennis van de ware grootheid van deze landen en volken. Het betrekkelijk kleine Syrië, de bakermat van de beschavingen gaf het kostbaarste goed dat de mensheid ooit ontvangen heeft, het joods-christelijk geloof. Het immense Rusland, zo groot als China en Amerika samen, is het land van de geniale schrijvers en kunstenaars, de grote wetenschappers en onovertroffen handboeken van natuurkunde, wiskunde en scheikunde, de modus vivendi van ontelbare verschillende volkeren en nu van zijn herwonnen christelijke traditie en de vitaliteit in de orthodoxe monastieke gemeenschappen. De Europese Unie met zijn eurocraten en schimmige instellingen is verworden tot de zoveelste Amerikaanse staat, een kunstmatige grootheid  die op instorten staat, een totale verloochening van het Europa van Lissabon tot Vladivostok. Syrië en Rusland zijn de voorboden van een nieuwe wereld. Hier gaat de unipolaire wereld, gedomineerd door de VS en hun vazallen over in een multipolaire wereld, waarin onder meer Rusland, Iran, China geen slaven van het westen zijn, maar gelijkwaardige partners. En de grote leiders, die door het westen ten onrechte als de gruwelijke dictators en schuldigen van alle ellende worden gebrandmerkt en samen met hun volk genadeloos worden bevochten, zullen de geschiedenis ingaan als de echte bevrijders van het Midden-Oosten, de  wegbereiders van een nieuwe wereldorde en  de feitelijke beschermers van een Europa zonder wortels en zonder visie.

Per email ontvangen