Maand: juli 2016

Syrië, 15 juli 2016.

Namens pater Guy Borreman sj
Zr Lucienne

We schrijven over de noodzaak van een visie, over een moment van vakantie, over de tragedie in Venezuela  en over kleine hoopvolle veranderingen voor Syrië. En zoals beloofd, vanuit de fraters een bezinning:  over het belang van het beheersen van eigen gedachten, volgens de onovertroffen wijsheid van de woestijnvaders en mystiekers.
En vermits het inzicht van de woestijnvaders en van de mystiek over de diepe, echte  werkelijkheid gaat, is er dus niets zo praktisch als deze mystieke inzichten. Geniet ervan.
Pater Daniel

Visie

Een volk dat geen visie heeft sterft. Een visie geeft hoop en moed om te volharden in moeilijke tijden. Hoewel vele Syriërs in tragische omstandigheden leven, zijn er maar weinige zelfdodingen, in vergelijking  met het hoge aantal in het welvarende Europa en België. Syriërs weten waarvoor ze leven, lijden en vechten. Hun  weerstand  heeft een grote waarde voor heel de wereld. Hetzelfde  geldt ook voor een gemeenschap.  Een gemeenschap zonder visie verliest de hoop en sterft. Onze gemeenschap heeft een belangrijke impuls geërfd uit de Libanese oorlog (1975-). De zustergemeenschap van de Carmel in Harissa (van de Theotokos en de eenheid) had bij het begin van deze oorlog al meteen begrepen dat het helemaal niet ging om een zogenaamde “burgeroorlog”, maar om een geplande uitroeiing van de christenen in Libanon en de  omvorming van een christelijk naar een moslimland, voor politieke doeleinden. Zij namen onmiddellijk de beslissing alles te doen wat mogelijk was voor de bevolking. Ze sloten een overeenkomst met een bezielde, Franse christelijke hulporganisatie die containers stuurde. Het klooster van Harissa werd een verdeelcentrum van hulp aan  de Libanese bevolking. Het gooide gans het leven van de carmelitessen overhoop en het slot werd opgeheven. Toch bleven ze meer dan ooit hun roeping trouw en beseften dat Jezus hen niet vroeg of ze wel alle kloosterregeltjes onderhouden hadden, maar wel: “Wat heb je gedaan voor mijn lijdende broeders en zusters”? Er werd gezorgd voor eten, kleding, bescherming en onderdak. Hierbij heeft moeder Agnes-Mariam, die destijds in dit  klooster carmelites was, een groot deel van de organisatie op zich genomen. Toen de oorlog tegen Syrië uitbrak was het inzicht in wat er eigenlijk gaande was nog duidelijker. Terwijl de hele Atlantische pers sprak over een spontane volksopstand, zag en wist de gemeenschap van Mar Yakub (en het Syrische volk) heel goed dat het  een op het hoogste wereldvlak georganiseerde ontwrichting was voor politieke, economische en strategische belangen. Zij besloten al het mogelijke te doen om de lijdende bevolking te helpen. Mensen in nood, straatkinderen, armen, zieken werden druppelsgewijze in de  gemeenschap zelf opgevangen en in het christelijk geloof ingewijd.  Er werden drie centra  van hulpverlening gevormd voor de Syrische bevolking, die nog erg actief zijn.  Ondertussen gaat veel aandacht naar het oprichten  van allerlei bedrijven en bedrijfjes om mensen zelf hun kost te laten verdienen. Sinds een onverwachte en massale hulpverlening aan Aleppo op een nagenoeg onmogelijk ogenblik lukte, wilden meerdere grote organisaties meewerken. Hierbij ontdekte de gemeenschap nieuwe gevaren, nl. de waarheid van Jezus’ woord: “Gaat dan, maar zie, Ik zend u als lammeren tussen wolven” (Lucas 10, 3). De hulpverlening breidde zich uit. Deze woensdag kwam een delegatie van een hondertal mensen van het dorp Jarajir uit het gebergte, in de buurt,  ons danken omdat dit dorp dank zij de tussenkomst van moeder Agnes-Mariam en het klooster uiteindelijk gespaard en in leven gebleven zijn op het ogenblik dat er veel rebellen in het dorp waren en de toestand heel gevaarlijk was. Bij het bezoek aan de kerk en de  crypte werd, zoals gewoonlijk, uitvoerig het christelijk geloof verkondigd. Hierbij worden de mooiste verzen over Jezus uit de Koran aangehaald, die meestal door de moslims zelf nauwelijks gekend zijn. Uiteraard krijgen we eveneens voldoende misprijzen,  tegenwerking of laster, vooral vanuit sommige  katholieke  middens in het buitenland, die verontwaardigd zijn omdat we de “politiek correcte lijn” niet volgen of zogenaamd “aan pollitiek doen”. Ondertussen is de toestand weer verbeterd, maar we weten niet wat de toekomst nog brengt. Daarom wordt alles in het werk gesteld om het grote terrein met duizenden vruchtbomen, groenten, kruiden zo te organiseren dat het voor velen eens nuttig kan zijn. Ook willen we geleidelijk er voor zorgen dat we met zonnepanelen voldoende stroom hebben voor heel het klooster. We bereiden ons voor om helemaal zelfbedruipend te worden voor onszelf en de velen om ons heen. Ondertussen volharden we in gebed en werk. We beginnen de dag met het byzantijnse  morgengebed en een lange stille meditatie. Na het werk volgen middaggebed, eucharistie, vespers, completen. Op donderdagavond houden we een uur aanbidding bij het uitgestelde Allerheiligste Sacrament. We trachten deze dagorde zo trouw mogelijk te volgen maar op ieder ogenblik kan gelijk welk gebed vervallen als er een dringende noodzaak zich aandient. Het doel is te luisteren naar wat de heilige Geest op dat ogenblik van ons vraagt. Heer, weest ons zondaars genadig en aanvaard onze schamele inspanningen voor het heil  van Kerk en wereld.

Veranderingen

De aardverschuiving van de  Brexit blijft voor naschokken zorgen. De arrogantie van een “Europa zonder grenzen” was in feite gebouwd op de ruinen van de  afzonderlijke landen. Het “westen” is niet zozeer een geografische omschrijving maar een christelijke beschaving, die heel de wereld veroverde.   Vanaf het begin werden door de Europese Unie  de spirituele krachten, de eigenlijke fundamenten ontkend, nl. de christelijke wortels. In het Handvest van de fundamentele rechten van de Europese Unie was al een verbod opgenomen “van alle discriminatie met betrekking tot ‘seksuele orientaties’” (artikel 21), waardoor het pseudo-homo-huwelijk dus al voorzien was. En zo werd de EU omgevormd tot een ideologische tribune, die boven het volk en tegen het volk in, wetten opdrong aan de nationale regeringen om de traditionele christelijke waarden en vooral het gezin te ondermijnen, in plaats van te zorgen voor een gezonde gezamenlijke politiek, voor veiligheid en welvaart. In 2017 wordt het derde eeuwfeest gevierd van de stichting van de Groot Loge in London, de moeder van de moderne vrijmetselarij. Een eeuw geleden schreef Oswald SPENGLER, Der Untergang des Abendlandes (1917). Misschien is de vervulling daarvan op komst. Wij scharen ons daarentegen aan de kant van Augustinus (+ 430), die zijn ‘Stad Gods’ schreef op het ogenblik dat de barbaren zijn bisschoppstad belegerden. In de ineenstorting van het machtige Romeinse Rijk zag Augustinus een nieuwe doorbraak van het Rijk Gods.

Hoe dan ook, na de Brexit  komt er ook beweging  in  de relaties met Damascus. Turkije heeft openlijk zijn verontschuldigingen aangeboden aan Rusland en wil nu ook met Syrië zijn relaties herstellen om eigen terrorisme de baas te kunnen.  Frankrijk denkt er zelfs aan zijn ambassade in Damascus terug te openen. En een delegatie van het Europese parlement onder leiding van Javier Couso, ondervoorzitter van de commissie voor buitenlandse betrekkingen, heeft Damascus en de Syrische president  bezocht. Couso zegt  dat de politiek van de EU moet veranderen en het internationaal recht moet erkennen. Meerdere landen die tot heden gevochten hebben om de Syrische regering ten val te brengen, zijn na vijf jaar  aan het genezen van hun blindheid en beginnen te  begrijpen dat een sterke eenheid tussen volk, leger, regering en president niet zomaar gebroken kan worden. Met leugens kun je wel een publieke opinie veranderen maar niet de werkelijkheid zelf.  Vooreerst moeten ze toegeven wat de Syrische president vanaf het begin gezegd heeft: wie terroristen steunt om ons land te ontwrichten zal vroeg of laat de terroristen zelf op bezoek krijgen. Nu is het zo ver. Isis bedriegt de hele wereld. Gisteren, op de Franse nationale feestdag zagen we het opnieuw in Nice. Het Syrische leger, gesteund door Hezbollah, Rusland en Iran (en China) is de enige coalitie die effectief het terrorisme bestrijdt. Het is dus belangrijk om daarmee ooit op een of andere wijze contact te nemen. Verder zal iedere oorlog, ook deze, eens eindigen. De landen die eerst voor miljarden verwoestingen hebben  aangericht, willen nu in stilte, in  het geheim of openlijk contact  zoeken met Damascus (om contracten te kunnen tekenen?)  Hoe meer er verwoest is, hoe meer ze zich kunnen laten betalen voor de heropbouw. Maar kom, als ze nu al zouden ophouden terroristen te sturen en te steunen, is het al een goed begin en een grondige verandering. En terwijl de aanslagen over heel het land blijven voortduren, ziet het er toch naar uit dat de “moeder van alle veldslagen”, nl. het gevecht om de bevrijding van de tweede stad van het land, Aleppo, nabij is. Daar hopen we op.

Het komt niet vaak voor dat wij van Bovendien ons nog ergens over verbazen. Toch is dat de programmamakers van KlagemauerTV heel goed gelukt. In een indringende en bewijsvolle documentaire bespreken verschillende verslaggevers de ramp met het ruimtevaartuig Challenger in 1986 waarbij de voltallige bemanning het leven liet.

Wij schrijven wel vaker dat niets is wat het lijkt maar moeten wij nu ook deze ramp met andere ogen bekijken? Met een behoorlijke dosis scepsis begonnen wij met het belijken van de documentaire. Al na enkele minuten blijken de beelden zo duidelijk en de antwoorden van de aangesproken figuren zo onduidelijk en waanzinnig dat er nog maar weinig twijfel over blijft.

De bemanningsleden van de Challenger blijken op één na allemaal gewoon nog te leven! De meesten gebruiken zelfs hun eigen naam nog…

LEES HIER VERDER…

VIDEO: 
http://klagemauer.tv/index.php?a=showembed&vidid=8628

“Two religions confront each other; we are in a dramatic situation and it is impossible to avoid a choice, but the choice is not between obedience and disobedience. What is suggested to us, what we are expressly invited to do, what we are persecuted for not doing, is to choose an appearance of obedience. But even the Holy Father cannot ask us to abandon our faith. We therefore choose to keep it and we cannot be mistaken in clinging to what the Church has taught for two thousand years. The crisis is profound, cleverly organised and directed, and by this token one can truly believe that the mastermind is not a man but Satan himself. For it is a masterstroke of Satan to get Catholics to disobey the whole of Tradition in the name of obedience.” (Open Letter to Confused Catholics, page 133)

In conversation over the weekend with Catholics who sometimes attend the Traditional Latin Mass, courtesy of Summorum Pontificum, including those who are admirers of the FSSP clergy,  I have been astonished at the vitriol which is still hurled, mercilessly, at the Society of St Pius X.  The main gripe against the Society rests on their alleged “disobedience”, the fact that they are not under the authority of the local bishops,thus failing to comply with Canon Law. This is the be all and end all to those who remain, whether culpably or not I can’t say, ignorant of the history of the SSPX and the writings of Archbishop Marcel Lefebvre – not to say the correct application of Canon Law in an emergency situation.

I thought, therefore, that it might be worth returning to this subject, which we’ve often discussed on this blog, in the light of this most recent conversation, in which the Society of St Pius X was repeatedly described as being “outside the Church” with some pretty abusive name-calling directed at the Society bishops and priests.  Below, therefore, is the chapter on True and False Obedience, from Archbishop Lefebvre’s Open Letter to Confused Catholics. But let me make my own position crystal clear at the outset.  I have long considered the crisis in the Church to be focused on the SSPX Vs Modernism. I’m now confirmed in that view. All the other allegedly “traditional” groups are mere distractions. They are (as one friend put it) “comfort-zoners” – they have compromised to gain admittance to the dioceses and, to a greater or lesser extent, have chosen to go along to get along with the Modernist Hierarchy.  You may disagree.  If you still disagree after reading the writings of Archbishop Lefebvre below, I’d jes LOVE to hear from you – Editor.

Indiscipline is everywhere in the Church.

Committees of priests send demands to their bishops, bishops disregard pontifical exhortations, even the recommendations and decisions of the Council are not respected and yet one never hears uttered the word “disobedience,” except as applied to Catholics who wish to remain faithful to Tradition and just simply keep the Faith.

Obedience is a serious matter; to remain united to the Church’s Magisterium and particularly to the Supreme Pontiff is one of the conditions of salvation. We are deeply aware of this and nobody is more attached to the present reigning successor of Peter, or has been more attached to his predecessors, than we are. I am speaking here of myself and of the many faithful driven out of the churches, and also of the priests who are obliged to celebrate Mass in barns as in the French Revolution, and to organize alternative catechism classes in town and country.

We are attached to the Pope for as long as he echoes the apostolic traditions and the teachings of all his predecessors. It is the very definition of the successor of Peter that he is the keeper of this deposit. Pius IX teaches us in Pastor Aeternus: “The Holy Ghost has not in fact been promised to the successors of Peter to permit them to proclaim new doctrine according to His revelations, but to keep strictly and to expound faithfully, with His help, the revelations transmitted by the Apostles, in other words the Deposit of Faith.”

The authority delegated by Our Lord to the Pope, the Bishops and the priesthood in general is for the service of faith. To make use of law,  institutions and authority to annihilate the Catholic Faith and no longer to transmit life, is to practise spiritual abortion or contraception.

This is why we are submissive and ready to accept everything that is in conformity with our Catholic Faith, as it has been taught for two thousand years, but we reject everything that is opposed to it.

For the fact is that a grave problem confronted the conscience and the faith of all Catholics during the pontificate of Paul VI. How could a Pope, true successor of Peter, assured of the assistance of the Holy Ghost, preside over the most vast and extensive destruction of the Church in her history within so short a space of time, something that no heresiarch has ever succeeded in doing? One day this question will have to be answered.

In the first half of the Fifth Century, St. Vincent of Lérins, who was a soldier before consecrating himself to God and acknowledged having been “tossed for a long time on the sea of the world before finding shelter in the harbor of faith,” spoke thus about the development of dogma: “Will there be no religious advances in Christ’s Church? Yes, certainly, there will be some very important ones, of such a sort as to constitute progress in the faith and not change. What matters is that in the course of ages knowledge, understanding and wisdom grow in abundance and in depth, in each and every individual as in the churches; provided always that there is identity of dogma and continuity of thought.” Vincent, who had experienced the shock of heresies, gives a rule of conduct which still holds good after fifteen hundred years: “What should the Catholic Christian therefore do if some part of the Church arrives at the point of detaching itself from the universal communion and the universal faith? What else can he do but prefer the general body which is healthy to the gangrenous and corrupted limb? And if some new contagion strives to poison, not just a small part of the Church but the whole Church at once, then again his great concern will be to attach himself to Antiquity which obviously cannot any more be seduced by any deceptive novelty.”

In the Rogation-tide litanies the Church teaches us to say: “We beseech thee O Lord, maintain in Thy holy religion the Sovereign Pontiff and all the orders of ecclesiastical hierarchy.”  This means that such a disaster could very well happen.

In the Church there is no law or jurisdiction which can impose on a Christian a diminution of his faith. All the faithful can and should resist whatever interferes with their faith, supported by the catechism of their childhood. If they are faced with an order putting their faith in danger of corruption, there is an overriding duty to disobey.

It is because we judge that our faith is endangered by the post-conciliar reforms and tendencies, that we have the duty to disobey and keep the Tradition. Let us add this, that the greatest service we can render to the Church and to the successor of Peter is to reject the reformed and liberal Church. Jesus Christ, Son of God made man, is neither liberal nor reformable. On two occasions I have heard emissaries of the Holy See say to me: “The social Kingdom of Our Lord is no longer possible in our times and we must ultimately accept the plurality of religions.” This is exactly what they have said to me.

Well,  I am not of that religion. I do not accept that new religion. It is a liberal, modernist religion which has its worship, its priests, its faith, its catechism, its ecumenical Bible translated jointly by Catholics, Jews, Protestants and Anglicans, all things to all men, pleasing everybody by frequently sacrificing the interpretation of the Magisterium. We do not accept this ecumenical Bible.  There is the Bible of God; it is His Word which we have not the right to mix with the words of men.

When I was a child, the Church had the same faith everywhere, the same sacraments and the same Sacrifice of the Mass. If anyone had told me then that it would be changed, I would not have believed him.  Throughout the breadth of Christendom we prayed to God in the same way.  The new liberal and modernist religion has sown division.

Christians are divided within the same family because of this confusion which has established itself; they no longer go to the same Mass and they no longer read the same books. Priests no longer know what to do; either they obey blindly what their superiors impose on them, and lose to some degree the faith of their childhood and youth, renouncing the promises they made when they took the Anti-Modernist Oath at the moment of their ordination; or on the other hand they resist, but with the feeling of separating themselves from the Pope, who is our father and the Vicar of Christ.  In both cases, what a heartbreak! Many priests have died of sorrow before their time.

How many more have been forced to abandon the parishes where for years they had practised their ministry, victims of open persecution by their hierarchy in spite of the support of the faithful whose pastor was being torn away! I have before me the moving farewell of one of them to the people of the two parishes of which he was priest: “In our interview on the… the Bishop addressed an ultimatum to me, to accept or reject the new religion; I could not evade the issue. Therefore, to remain faithful to the obligation of my priesthood, to remain faithful to the Eternal Church… I was forced and coerced against my will to retire… Simple honesty and above all my honor as a priest impose on me an obligation to be loyal, precisely in this matter of divine gravity (the Mass)… This is the proof of faithfulness and love that I must give to God and men and to you in particular, and it is on this that I shall be judged on the last day along with all those to whom was entrusted the same deposit (of faith).”

In the Diocese of Campos in Brazil, practically all the clergy have been driven out of the churches after the departure of Bishop Castro-Mayer, because they were not willing to abandon the Mass of all time which they celebrated there until recently.

Divisions affects the smallest manifestations of piety. In Val-de-Marne, the diocese got the police to eject twenty-five Catholics who used to recite the Rosary in a church which had been deprived of a priest for a long period of years. In the diocese of Metz, the bishops brought in the Communist mayor to cancel the loan of a building to a group of traditionalists. In Canada six of the faithful were sentenced by a Court, which is permitted by the law of that country to deal with this kind of matter, for insisting on receiving Holy Communion on their knees.  The Bishop of Antigonish had accused them of “deliberately disturbing the order and the dignity of religious service.”  The judge gave the “disturbers” a conditional discharge for six months! According to the Bishop, Christians are forbidden to bend the knee before God! Last year, the pilgrimage of young people to Chartres ended with a Mass in the Cathedral gardens because the Mass of St. Pius V was banned from the Cathedral itself. A fortnight later, the doors were thrown open for a spiritual concert in the course of which dances were performed by a former Carmelite nun.

Two religions confront each other; we are in a dramatic situation and it is impossible to avoid a choice, but the choice is not between obedience and disobedience.  What is suggested to us, what we are expressly invited to do, what we are persecuted for not doing, is to choose an appearance of obedience. But even the Holy Father cannot ask us to abandon our faith.

We therefore choose to keep it and we cannot be mistaken in clinging to what the Church has taught for two thousand years.  The crisis is profound, cleverly organized and directed, and by this token one can truly believe that the master mind is not a man but Satan himself.  For it is a master-stroke of Satan to get Catholics to disobey the whole of Tradition in the name of obedience.  A typical example is furnished by the “aggiornamento” of the religious societies. By obedience, monks and nuns are made to disobey the laws and constitutions of their founders, which they swore to observe when they made their profession. Obedience in this case should have been a categorical  refusal. Even legitimate authority cannot command a reprehensible and evil act. Nobody can oblige anyone to change his monastic vows into simple promises, just as nobody can make us become Protestants or modernists. St. Thomas Aquinas, to whom we must always refer, goes so far in the Summa Theologica as to ask whether the “fraternal correction” prescribed by Our Lord can be exercised towards our superiors. After having made all the appropriate distinctions he replies: “One can exercise fraternal correction towards superiors when it is a matter of faith.”

If we were more resolute on this subject, we would avoid coming to the point of gradually absorbing heresies.  At the beginning of the sixteenth century the English underwent an experience of the kind we are living through, but with the difference that it began with a schism. In all other respects the similarities are astonishing and should give us cause to ponder.  The new religion which was to take the name “Anglicanism” started with an attack on the Mass, personal confession and priestly celibacy. Henry VIII, although he had taken the enormous responsibility of separating his people from Rome, rejected the suggestions that were put to him, but a year after his death a statute authorized the use of English for the celebration of the Mass.  Processions were forbidden and a new order of service was imposed, the “Communion Service” in which there was no longer an Offertory.  To reassure Christians another statute forbade all sorts of changes, whereas a third allowed priests to get rid of the statues of the saints and of the Blessed Virgin in the churches. Venerable works of art were sold to traders,  just as today they go to antique dealers and flea markets.

Only a few bishops pointed out that the Communion Service infringed the dogma of the Real Presence by saying that Our Lord gives us His Body and Blood spiritually. The Confiteor, translated into the vernacular,  was recited at the same time by the celebrant and the faithful and served as an absolution.  The Mass was transformed into a meal or Communion. But even clear-headed bishops eventually ac-cepted the new Prayer Book in order to maintain peace and unity.  It is for exactly the same reasons that the post-Conciliar Church wants to impose on us the Novus Ordo. The English bishops in the Sixteenth Century affirmed that the Mass was a “memorial!” A sustained propaganda introduced Lutheran views into the minds of the faithful. Preachers had to be approved by the Government.

During the same period the Pope was only referred to as the “Bishop of Rome.” He was no longer the father but the brother of the other bishops and in this instance, the brother of the King of England who had made himself head of the national church.  Cranmer’s Prayer Book was composed by mixing parts of the Greek liturgy with parts of Luther’s liturgy.  How can we not be reminded of Mgr. Bugnini drawing up the so-called Mass of Paul VI, with the collaboration of six Protestant “observers” attached as experts to theConsilium for the reform of the liturgy? The Prayer Book begins with these words, “The Supper and Holy Communion, commonly called Mass…,” which foreshadows the notorious Article 7 of the Institutio Generalis of the New Missal, revived by the Lourdes Eucharistic Congress in 1981: “The Supper of the Lord, otherwise called the Mass.” The destruction of the sacred, to which I have already referred, also formed part of the Anglican reform. The words of the Canon were required to be spoken in a loud voice, as happens in the “Eucharists” of the present day.

The Prayer Book was also approved by the bishops “to preserve the internal unity of the Kingdom.” Priests who continued to say the “Old Mass” incurred penalties ranging from loss of income to removal pure and simple, with life imprisonment for further offences. We have to be grateful that these days they do not put traditionalist priests in prison.

Tudor England, led by its pastors, slid into heresy without realizing it, by accepting change under the pretext of adapting to the historical circumstances of the time.   Today the whole of Christendom is in danger of taking the same road. Have you thought that even if we who are of a certain age run a smaller risk, children and younger seminarians brought up in new catechisms, experimental psychology and sociology, without a trace of dogmatic or moral theology, canon law or Church history, are educated in a faith which is not the true one and take for granted the new Protestant notions with which they are indoctrinated?  What will tomorrow’s religion be if we do not resist?

You will be tempted to say: “But what can we do about it? It is a bishop who says this or that. Look, this document comes from the Catechetical Commission or some other official commission.”

That way there is nothing left for you but to lose your faith. But you do not have the right to react in that way.  St. Paul has warned us: “Even if an angel from Heaven came to tell you anything other than what I have taught you, do not listen to him.”

Such is the secret of true obedience.

>>  https://catholictruthblog.com/2016/07/17/two-religions-confront-each-other-catholics-must-now-choose/

 

Door Irma Schiffers
Even zoeken naar de term robotiseren. Ja inderdaad, deze term bestaat. Zombificatie ook trouwens. Dus wordt het weer tijd om een aantal eindjes aan elkaar te knopen voor de juiste informatie die ons uiteraard telkens onthouden wordt, en daarvoor moet ik even opnieuw in het archief duiken. We hoeven niet zo heel ver terug, dus ik begin bij de Bilderberg-conferentie van afgelopen jaar waar elk jaar alle plannen worden gesmeed in het diepste geheim door de duistere figuren van de schaduwregering en die in dat jaar worden uitgerold. Helaas moet ik daarvoor even flink ‘link-dumpen’, maar als je het grote plaatje wilt blijven zien en de dagelijkse realiteit wilt volgen, is dat wel noodzakelijk. Ik probeer het alleen maar even op een rijtje te zetten en dan is het echt onmiskenbaar dat de duistere agenda werkelijk voor onze ogen wordt uitgerold. Zolang je dat weet (informatie = zéér belangrijk) zodat je je ertegen kunt verzetten, is er namelijk niets aan de hand. Let op de namen die telkens voorbij komen en ‘connect the dots’.

In het bericht van 10 juni vorig jaar schreef ik onder andere dit over de aankomende Bilderberg conferentie:

Nou, wie weet wat er allemaal op de Bilderberg conferentie besloten gaat worden in de komende dagen, waar Dijsselbloem en Rutte onder andere te gast zijn. Zie hier de gastenlijst en de agendapunten waarover wordt vergaderd. Als het aan hen ligt gaan we binnenkort microchips slikken die zorgen voor Artificial Intelligence, één van de agendapunten waar voormalig DARPA directeur Regina Dugan over gaat discussiëren. Ze is nu werkzaam voor Google die helpt om deze ‘ingestible identification microchip’ te ontwikkelen en te promoten. Hopelijk heeft ze zelf zo’n ding al opgevreten en is Anonymous (de wereldwijde hackersgroep) in staat om haar idiote plannen af te luisteren.

Dit soort artikelen riepen op dat moment vaak heftige reacties op als ‘psychisch niet in orde, deze dame’ en ‘je moet je laten nakijken, wat een onzin’. Was het maar zo, maar me laten nakijken zal hier weinig soelaas bieden, want het nieuws haalt de eventuele diagnose van een ‘mental disorder’ vrij snel in.

Op 19 juni schreef ik een kort artikel over de Bilderberg-conferentie, met een video-verslag van We Are Change en onderzoeksjournalist Mark Anderson van FreePress en dit heb ik Nederlands ondertiteld. Daarin werd de agenda en de gastenlijst besproken die opvallend veel mensen uit de ICT-wereld toonde en dat is niet vreemd, gezien het feit dat het eerste onderwerp op de agenda ‘Artificial Intelligence’ (kunstmatige intelligentie, red.) heette.

Op 21 juli viel mij daaromtrent weer iets op in het nieuws en schreef ik dit artikel over o.a. Bill Gates, Eric Schmidt (van Google) en  Demis Hassabis, Vice President of Engineering voor Google DeepMind en over DARPA en daar stond o.a. dit in:

Onlangs zagen we DARPA (dat staat voor Defense Advances nog voorbijkomen in een uitzending van RT, omdat ze een methode hebben ontwikkeld om het zenuwstelsel van militairen op afstand te kunnen bedienen. In latere instantie kan dat systeem ook voor andere doelgroepen dienen onder de bevolking, hebben ze bedacht.

In genoemd artikel kun je even kijken naar die korte (eveneens Nederlands ondertitelde) video waarin dit idiote nieuws werd gebracht. Het is echt niet toevallig dat juist dát naar buiten werd gebracht, kort na die Bilderberg bijeenkomst.

Wat er tijdens die Bilderberg-conferentie is besproken wordt nu in rap tempo zichtbaar, als je tenminste het nieuws niet via de mainstream media tot je neemt, maar zelf onderzoek blijft doen op het internet. Die plannen waar RT het over had, waren uiteraard -zoals altijd- al lang verder en in een volgend stadium dat moet leiden tot transhumanisme en dat blijkt nu ook wel.

Op 29 februari -zeer recent dus- lazen we op de site van Gewoon-nieuws -bron: Mail Online (= mainstream overigens): Brain modem (‘Stentrode’) in dier geïmplanteerd; Medische wetenschap ontwikkelt voor militaire toepassingen.

Het Amerikaanse leger beweert voor het eerst met succes een brainmodem te hebben geimplanteerd bij een dierlijk wezen. De kleine, geïmplanteerde chip, ontwikkeld door het Defense Advanced Research Projects Agency (DARPA), maakt gebruik van een kleine sensor die reist door de bloedvaten, zich nestelt in de hersenen en neurale activiteit registreert .

Daar hebben we het gedonder in de glazen al en dit is nog maar het begin van een reeks extreme ontwikkelingen die nu gaande zijn, want het gaat uiteraard nog verder.

Lees verder…

“Bisschoppen en veel theologen die trouw aan de Kerk blijven zeggen dat er geen continuïteit is, maar eerder een tegengesteldheid tussen Amoris Laetitia en het vorige Magisterium.”

Kardinaal Caffarra uit in een interview met OnePeterFive zijn bezorgheid over de verwarring die de post-synodale exhortatie Amoris Laetitia heeft teweeggebracht. Caffarra zegt dat het document een immense breuklijn met de kerkelijke traditie heeft doen ontstaan.

“Paus Franciscus schrijft in Amoris Laetitia [308]: ‘Ik begrijp diegenen die een meer rigoureuze pastorale zorg verkiezen, opdat voor verwarring geen ruimte zou ontstaan.’ Ik leid uit deze woorden af dat zijn heiligheid zich realiseert dat het document in de Kerk verwarring zou kunnen doen ontstaan”, zegt de Italiaanse kardinaal. “Persoonlijk wens ik – en dat is ook hoe veel van mijn broeders in Christus (kardinalen, bisschoppen en leken) erover denken – dat de verwarring zou worden opgelost.

Niet omdat ik een meer rigoureuze pastorale zorg verkies, maar omdat ik gewoonweg een duidelijkere, minder ambigue pastorale zorg verkies. Dat gezegd zijnde – met alle respect, affectie en toewijding die ik de heilige vader verschuldigd ben – zou ik de hem zeggen: ‘Uw heiligheid, verduidelijk alstublieft deze punten: a) Hoeveel van wat uw heiligheid in voetnoot 351 van paragraaf 350 heeft gezegd geldt ook voor hertrouwde gescheidenen, die wensen om te blijven leven als man en vrouw, en dus hoeveel van wat werd geleerd door Familiaris Consortio nr. 84, door Reconciliatio Poenitentia nr. 34, door Sacramenttum unitatiss nr. 29, door de Catechismus van de Katholieke Kerk nr. 1650, en door de algemene theologische doctrine, moet worden geacht nu afgeschaft te zijn? De constante leer van de Kerk – zoals recentelijk gesteld in Veritatis splendor nr. 79 – is dat er negatieve morele normen zijn, die geen uitzonderingen toestaan, omdat ze daden verbieden die intrinsiek onterend en oneerlijk zijn – zoals, bijvoorbeeld, overspel. Geldt deze traditionele leer nog, zelfs na Amoris Laetitia?’ Dat is wat ik aan de heilige vader zou zeggen. Als de heilige vader de intentie zou hebben om publiek tussen te komen om deze verwarring op te lossen, heeft hij veel verschillende redenen om dat te doen.”

Caffarra zegt in het interview dat civiele wetten het Huwelijk, zoals het werd belicht in Amoris Laetitia, hebben geherdefinieerd. “De staat waarin het huwelijk zich vandaag in het Westen bevindt, is ronduit tragisch. Civiele wetten hebben de definitie geherinterpreteerd, om dat ze de biologische dimensie van de menselijke persoon hebben uitgewist. Ze hebben de biologie van de generatie gescheiden van de genealogie van de persoon. Aan de katholieke gelovigen die zijn verward op het vlak van de Doctrine van het Geloof inzake het Huwelijk,  zeg ik simpelweg: ‘Lees en mediteer over de Catechismus van de Katholieke Kerk nummer 1601-1666. En als je iemand hoort spreken over het Huwelijk – zelfs priesters, bisschoppen en kardinalen – en als je dan verifieert dat wat ze zeggen niet conform de Catechismus is, luister dan niet naar hen. Ze zijn de blinden die de blinden leiden.”

Over homoseksualiteit zegt de kardinaal het volgende: “Ik kan echt niet begrijpen hoe een katholieke theoloog kan praten en schrijven over een menselijk recht op homoseksualiteit. De homoseksuele praktijken zijn irrationeel en daarom oneerlijk. Een katholieke theoloog kan niet – mag niet – denken dat de Kerk moet streven naar ‘de verwezenlijking van een menselijk recht op homoseksualiteit.’”

Caffarra uit in het interview ook kritiek op voorbehoedsmiddelen, abortus en proefbuisbaby’s. De kardinaal zegt dat sinds na het Tweede Vaticaanse Concilie anders over liefde wordt nagedacht. “Iemand dacht na het concilie over voortplanting als het gevolg van conjugale liefde. De gezegende Paulus VI corrigeerde die opvatting in de encycliek Humanae Vitae, zeggend dat dit is tegengesteld aan juiste redenering en aan het geloof van de Kerk. En Sint Johannes Paulus II toonde in het laatste deel van de mooie catechese over menselijke liefde aan dat contraceptie een leugen is, die met de echtelijke taal van het lichaam wordt gezegd.

Wat zijn de gevolgen van de verstoting van deze leer? Het eerste en meest serieuze gevolg was de scheiding tussen seksualiteit en voortplanting. Men startte met ‘seks zonder baby’s’, eindigend bij ‘baby’s zonder seks.’ De scheiding is compleet. De biologie van de generatie wordt gescheiden van de genealogie van de persoon. Dit leidt tot het maken van kinderen in laboratoria, en de bevestiging van het (veronderstelde) recht op een kind. Nonsens. Er is geen recht op een persoon, maar alleen recht op dingen. Op dat moment waren er al de voortekenen dat homoseksualiteit zou worden veredeld, samen met de serieuze en intrinsieke oneerlijkheid die met het homohuwelijke gepaard gaan. En daarom hebben we de betekenis van het huwelijk geherdefinieerd, omdat ze van de persoonlijke biologie zijn afgevaren. Echt, Humanae Vitae is een grootste profetie geweest!”

Caffara stelt dat het doel van het Huwelijk is dat “een enkele man met een enkele vrouw wordt verenigd, opdat men zich zou voortplanten en opdat kinderen zouden kunnen worden opgevoed. Als de twee (de gehuwden, nvdr) zijn gedoopt, wordt deze realiteit een echt symbool van de eenheid tussen Christus en de Kerk. Het geeft hun een statuur in het publieke leven van de Kerk, een eigen ministerie: de overbrenging van het geloof aan hun kinderen.”

“Als iemand zegt dat overspel geen intrinsiek oneerlijke daad is – en dat daarom omstandigheden kunnen bestaan waardoor overspel niet oneerlijk meer is – druist dat ook in tegen de Traditie en de Doctrine van de Kerk.” – Kardinaal Carlo Caffarra

Caffarra zegt over de recente uitspraken van kardinaal Schönborn (dat Amoris Laetitia als doctrine moet worden beschouwd) dat “ik antwoord met twee simpele bedenkingen. De eerste bedenking is dat het vorige Magisterium niet alleen in het licht van Amoris Laetitia (AL) zou mogen worden gelezen, maar iemand zou Amoris Laetitia ook in het licht van het vorige Magisterium moeten lezen. De logica van de Levende Traditie van de Kerk is bipolair: Er zijn twee richtingen, niet één. Het tweede deel is belangrijker.

In zijn recentelijke interview met Corriere della Sera overweegt mijn goede vriend kardinaal Schönborn niet wat sinds de publicatie van Amoris Laetitia in de Kerk is gebeurd. Bisschoppen en veel theologen die trouw aan de Kerk blijven zeggen dat er geen continuïteit is, maar eerder een tegengesteldheid tussen AL en het vorige Magisterium. Deze theologen en filosofen zeggen dat niet met een revolterende ingesteldheid jegens de heilige vader zelf, noch minachten ze hem. Het punt is als volgt: AL stelt dat, onder bepaalde omstandigheden, seksuele betrekkingen tussen de hertrouwde gescheidenen moreel aanvaardbaar zijn. Wat meer is, het stelt dat wat het Tweede Vaticaanse Concilie heeft gezegd over echtgenoten – wat betreft seksuele intimiteit – ook geldt voor hen (zie voetnoot 329). Daarom: Als iemand zegt dat een seksuele relatie buiten het Huwelijk legitiem is, dan is dat iets wat volledig indruist tegen de doctrine van de Kerk omtrent seksualiteit. En als iemand zegt dat overspel geen intrinsiek oneerlijke daad is – en dat daarom omstandigheden kunnen bestaan waardoor overspel niet oneerlijk meer is – druist dat ook in tegen de Traditie en de Doctrine van de Kerk.

De heilige vader moet in zo’n situatie – volgens mij en zoals ik al heb geschreven – voor duidelijkheid zorgen. Want als ik zeg dat ‘S P is’, en dat zeg dat ‘S niet P is’, dan is het tweede geen afgeleide van het eerste, maar eerder de ontkenning ervan. Als iemand zegt dat de doctrine blijft, maar alleen praat over het verzorgen van sommige gevallen, antwoord ik: De morele norm ‘Doe niet aan overspel’ is een ABSOLUUT TEGENOVERGESTELDE norm, die geen uitzonderingen toestaat. Er zijn veel manieren om het goede te doen, maar er is maar één manier waarop geen kwaad kan worden gedaan: dat is geen kwaad doen.”

“Geloof dat de familie de echte veste is. De toekomst is aan God”, aldus kardinaal Carlo Caffarra.

Bronnen: http://www.onepeterfive.com/cardinal-caffarra-on-marriage-family-amoris-laetitia-confusion-in-the-church / https://restkerk.net/2016/07/13/kardinaal-caffarra-over-amoris-laetitia-ik-wens-dat-de-verwarring-zou-worden-opgelost/
Foto: via repubblica.it

---

 

Namens pater Guy Borreman sj
Zr Lucienne

Syrië, vrijdag 8 juli 2016

Al wordt de toestand in Syrië heel langzaam iets beter, een grondige ommekeer is er nog niet. Wij blijven dus roepen in de hoop dat de ogen en de harten in het westen eindelijk mogen open gaan. De Brexit geeft ons enige hoop dat er onverwachts toch een wending kan komen met positieve gevolgen.  Zo wordt de westerse waanzin van een alleenheerschappij over de hele wereld weer iets getemperd.  Hopelijk kan Engeland nu met zijn  Commonwealth in alle vrijheid goede relaties aanknopen met Rusland en China, zonder de banden met Europa en Amerika door te knippen.  Dit kan tevens de hysterische oorlogs-provocatie van de  NAVO mogelijk ook wat verminderen totdat  redelijkheid, waarheid en gerechtigheid meer aan bod kunnen komen. Hopen maar.
Deze keer wil ik niet schrijven voor hen  die het al lang grotendeels met mij  eens zijn, maar voor al de anderen (die het dus grotendeels helaas niet zullen lezen, of toch?), aan hen die zich ergeren aan het feit dat ik mij niet houd aan de informatie die “atlanticamente corretta” is. En volgende keer hoop ik nog eens een ander aan het woord te laten met een opwekkende geestelijke boodschap.

Aan iedereen een goede vakantie toegewenst, wat dat ook mag zijn,

Pater Daniel

Een parochiecentrum op zijn  oosters

Ons dorpje Qâra was al in het midden van de tweede eeuw  een bisschopsstad en de bisschop van Qâra nam twee eeuwen later ook deel aan het eerste oecumenisch concilie (Nicea,  325). Vanaf de dertiende eeuw waren er meer dan tien kerken, maar toen kwam ook de ene  vervolging na de andere. In 1266 zal sultan Baïbars de St Nicolaaskerk omvormen tot moskee, die nu nog de centrale moskee is. De religieuzen worden onthoofd en de christenen samengedreven en vermoord.  Moslims kwamen niet de islam  prediken, maar deden wat Mohamed en zijn eerste volgelingen deden. Christenen en alle andere “ongelovigen” werden gedwongen moslim te worden of ze werden gedood of tot slaven herleid. Dat is, volgens dr.  Bill Warner ook het eigenlijke wezen van de islam (https://www.youtube.com/watch?v=t_Qpy0mXg8Y). Gelukkig zijn vele moslims veel beter dan hun islam-geloof. De Ottomanen hebben evenwel hun werk brutaal verder uitgevoerd. Nu is Qâra een moslimdorp van ‘n 20.000  inwoners met een 300-tal christenen en één katholieke (Grieks-melchitische) kerk: de St Michiel. De moslims (soennieten) weten dat hun voorouders christenen waren. Moslims en christenen leven nu in harmonie samen. Vorige week wandelden we met enkelen nog voor de centrale moskee terwijl de burgemeester met een groep zich klaar maakte om binnen te gaan voor het gebed. We werden begroet en omhelsd alsof we familie waren. Bij een begrafenis of een huwelijk  zijn dikwijls vele vrienden moslims in  stilte aanwezig.

In een afgesloten vierkanten complex vind je de kerk, de pastorie van abouna Georges, twee grote en mooie ontvangstzalen beneden en boven een aantal afzonderlijke zaaltjes. De grote ingangspoort en de twee zijpoortjes zijn gewoonlijk gesloten. Voor de eucharistie en voor elke samenkomst is de zijpoort open. Alles staat ten dienste van de parochianen. We hebben er al een huwelijk meegemaakt waarbij de binnenkoer als feestzaal dienst deed. Bij een begrafenis worden de  twee zalen beneden gebruikt, de ene voor de vrouwen, de andere voor de mannen. Daar wordt tegelijk ook alles klaar gemaakt voor de maaltijd. Hiervoor zijn de mensen zelf verantwoodelijk. Al het nodige materiaal is voor handen en kan vrij gebruikt worden maar op het einde ruimt de familie zelf alles op, de tafels worden weer opgeborgen en de zalen  gepoetst.  Uiteraard is dit een enorme kostenbesparing voor iedereen.

Deze week hebben we weer aan een nieuwe activiteit in dit “parochiecentrum”  meegewerkt.  Enkele weken geleden hadden we al een namiddag verzorgd voor de vrouwen. Een andere namiddag en avond in de week is voorzien voor de kinderen en de jeugd.  En daar hebben we deze week mee voor gezorgd. Er is vooreerst een grote groep kleine kinderen, waarvoor enkele vrouwen zorgen. De middengroep en de groteren krijgen echt catechese en geloofsonderricht. Om te beginnen vraag je maar  wat ze belangrijk vinden in hun leven en daarmee kun je vertrekken met uit te leggen wat echt gelukkig maakt, waarin onze diepe waardigheid bestaat en zo kan het christelijk geloof als de enige weg naar het ware menselijk geluk in Jezus verkondigd worden. Dit wordt met bijbelonderricht toegelicht. Iets speciaals is dat ze allemaal graag Engels leren en zo wordt iedere behandelde bijbeltekst in het Arabisch én Engels gelezen. Velen kennen een beetje  Engels. Hoofddoel blijft evenwel geloofsonderricht, waarmee de namiddag gevuld wordt.  Daarna stormen allen naar beneden naar de binnenkoer. De kleine kinderen spelen op de grond of op de trappen. Enkelen hebben al een ping-pong-tafel geinstalleerd of een gewone tafel voor een of ander spel. De volwassenen, de verantwoordelijken scharen zich ook rond een tafel, waarbij iemand al koffie gezet heeft. Met de pastoor  wordt er nagepraat.

In het westen zijn deze en andere vormen van pastoraal veel sterker georganiseerd, wat op zich zeer goed is. Daar bestaat jeugdpastoraal, doopsel- en vormselvoorbereiding, verloofdenwerking, huwelijkspastoraal of gezinswerking enzovoort. En dan zijn er nog de machtige christelijke organisaties. Hier moet men het zelf allemaal als het ware ter plaatse nog uitvinden, hoewel er enig materiaal voorhanden is. Dit heeft het voordeel dat men temidden van een moslimwereld meer nadruk kan leggen op de noodzaak van een sterke, persoonlijke, christelijke overuiging.  Maar, er moet dan ook werk van gemaakt worden.

Wat niet mag gezegd  worden

Al jaren schrijven we over de oorlogssituatie in Syrië. Iedere week krijgen we vrij talrijke aanmoedigingen of  artikels toegestuurd, waarmee mensen hetgeen we schrijven willen bevestigen. Het bewijst dat veruit de meesten van onze lezers evengoed als ik  weten wat hier gaande is. Toch komt er af en toe – hoe zelden ook – een negatieve reactie van iemand die geërgerd is omdat ik zo wat het tegendeel schrijf van wat je in de hele Atlantische pers dagelijks kunt lezen, de “informazione atlanticamente corretta”! Daarom wil ik deze keer eens trachten te schrijven, niet voor hen die deze berichten al lang lezen, maar voor de heel vele anderen. Ik  tracht  eerst hun ergenissen te begrijpen en zal dan gewoon enkele vragen  stellen.

Zij zullen verwijten dat we de loftrompet steken op de “gruwelijkste dictator” ter wereld en “een bloedige dictatuur” , waarvan “iedereen weet” dat ze  duizenden mensen in gevangenissen  martelt, eigen volk uithongert en met containers vol gifgas uitmoordt.  Zij vinden het  ergerlijk dat voortdurend de VS, de NAVO en de bondgenoten in een kwalijk daglicht gesteld worden, terwijl zij in  hun ogen zulk een schitterend werk verrichten. Onaanvaardbaar voor hen is verder dat Poetin en Rusland  positief worden voorgesteld, terwijl deze naar hun mening de meeste verachting en wantrouwen verdient. En bij dit alles vinden zij dat het daarbij gaat om gekleurde politieke standpunten en dat een priester “niet aan politiek mag doen”. Dit zijn, denk ik, de voornaamste bezwaren en het laatste is misschien het meest delicate. Aan paus Johannes Paulus II werd heftig verweten dat hij zich rechtstreeks moeide met de politiek van zijn land door zijn openlijke steun aan de vrije vakbond Solidarnosc in Gdansk.   In feite bleef hij onvermoeibaar getuigen van de waarheid en de waardigheid  van de mens. En inderdaad was dit de voornaamste drijfveer voor de ontbinding van een onmenselijk communisme.

Ik steek de loftrompet op geen enkele staatsleider of regering. Als christen ben ik wel een loyaal burger door het wettige gezag te erkennen volgens Jezus’ richtlijn: “Geef aan de keizer wat de keizer toekomt en aan God wat God toekomt”. Vandaar erken ik de wettige Syrische president en zijn regering evenzeer als de Belgische. Van wie komt het dat  de Atlantische pers altijd moet spreken over een Syrisch “dictatoriaal regime” en een Belgische of westerse “regering”? Mogen we  een man erkennen die als oogarts een rustige praktijk wilde uitbouwen in Londen en dan plots, wegens het onverwachts sterven van zijn broer president moest worden en uiteindelijk in 2012 door een overweldigende meerderheid van zijn volk tot president werd verkozen in een meer-partijenstelsel?   Internationale waarnemers hebben het democratisch gehalte van de verkiezingen vastgesteld zoals ook dat van de recente parlementsverkiezingen. Is het verboden vast te stellen dat de populariteit van die man steeds bleef stijgen?

Een heerlijk land

Het oude Syrië is de bakermat van de menselijke beschaving en de wieg van het enige, zuivere dat de mensheid ooit ontving, nl. het joods-christelijk geloof of wat François-René Chateaubriand in  volle Franse Revolutie uitschreef in zijn “Génie du christianisme ou beautés de la religion chrétienne”. Met een flinke dosis onwetendheid en vooroordelen kwam ik voor de oorlog in Syrië toe. Ik beleefde een ware kultuurschok. Er was een behoorlijke welvaart en het leven was erg goedkoop. Al was de maatschappij niet volmaakt,  ik trof er een verrassend harmonieuze samenleving aan en een overweldigende oosterse gastvrijheid. Er heerste een grote gelijkheid tussen mannen en vrouwen, tussen alle geloofsgroepen, als een model voor heel het Midden-Oosten en een veiligheid die België zelfs in zijn beste jaren nooit heeft gekend. Er was geen enkele dakloze en geen enkele Syrische vluchteling. Integendeel, honderdduizenden Irakese en andere vluchtelingen werden opgevangen en als gelijke burgers onderhouden. Het land had geen enkele schuld en bracht ook meer voedsel voort dan het zelf nodig had.  En plots heerste alom dood en verwoesting. Wij hebben met eigen ogen gezien hoe vreemden van buiten af, gewapend, hier herrie kwamen maken, de jeugd uitnodigden en betaalden om mee te doen. Hetzelfde getuigden Syriërs  over heel het land.  Hoe komt het dat de Atlantische pers al vijf jaar lang  spreekt   van  “een spontane volksopstand” van een “moe getergd volk”,   dat “bloedig onderdrukt wordt”, waaruit een  “burgeroorlog” ontstond?  Of zoals een van onze journalisten, die zogenaamd “in de huid van een gewone Syriër” kroop, het uitdrukte: “Wij protesteerden, wij vroegen brood en kregen kogels…”. Toen ik hier kwam, kon men 10 platte broden kopen voor 1/10^de  van een euro (nu houdt de regering de prijs voor brood nog heel laag). Wie gaat in zulk een land en in  zulk een samenleving  protesteren voor brood?

Als iedereen plots weet dat de Syrische president en leger duizende mensen martelen, eigen volk uitmoorden en laten verhongeren, hoe komt het dat wij en het Syrische volk zelf dat niet weten? Uiteraard weten wij niet alles, maar wij maken het wel zelf mee en er is niet één familie die niet met het leger verbonden is.   Hoe is het mogelijk dat een dergelijke dictator langer dan twee weken aan de macht kan blijven in een land dat ontwricht is?  Als president en leger volk en land  in een ijzeren greep hebben en bloedig onderdrukt houden, hoe is het dan mogelijk dat 1/3^e van alle slachtoffers juist soldaten zijn, meer dan honderdduizend? Hoe komt het  dat een “zo gruwelijk man” door alle lagen van het volk zo gewaardeerd wordt? Hoe komt het dat volk, leger, regering en president zo sterk één zijn en het mogelijk maakten dat Syrië nog blijft bestaan, ondanks het feit dat het door de helft van de “internationale gemeenschap” en hun ontelbare rebellengroepen uitgemoord en verwoest wordt? We hebben tweemaal een bijzonder ontroerende viering meegemaakt van het volk voor zijn “martelaren”. Dan voel je wat er echt in het volk leeft.  Heb je daarvan ooit iets  in  onze pers aangetroffen? De president is meermaals een streek die door terroristen werd verwoest en door het leger weer bevrijd, gaan bezoeken, zoals bv. in Ma’aloula, waar nog de taal van Jezus gesproken wordt. Hij wil dat deze kostbare schatten ook van de christenen  bewaard en hersteld worden. In gewoon burgerpak bezocht hij dit historische dorp en werd door het gewone volk bijna letterlijk versmacht, het was een spontaan onthaal dat ik nog nooit van een westers staatshoofd heb gezien. Heb jij daar in onze pers ooit één beeld van gezien?

Een grove schending van de  soevereiniteit.

Al jaren  stijgt een luide noodkreet op uit het Syrische volk.  De Groot Mufti en de imams, patriarchen en bisschoppen van alle christelijke kerken, oversten van religieuze gemeenschappen, bezorgde Syriërs uit alle lagen,  allen smeken eensgezind om de soevereiniteit van  het land te respecteren, de  waarheid te erkennen,  de verwoesters uit het land terug te trekken en de steun aan de terroristen stop te zetten.  Waarom wordt  hiervan nooit één woord  in de gewone westerse pers toegelaten? Anderzijds zijn er al  politici uit nagenoeg alle westerse landen, privé  naar hier  gekomen, ze hebben met Damascus contact genomen en zelf vastgesteld wat hier echt gebeurt. Waarom wordt  hun getuigenis systematisch weggehoond en weggecensureerd? Waarom is onze pers geobsedeerd door een nieuwe Syrische regeringen en een nieuwe president? Moeten de VS of de Belgen daarover beslissen? Is dit niet uitsluitend een zaak van het Syrische volk zelf?  Waar blijven nu  de grote westerse helden van de democratie?

Op 29 juni heeft het Iraakse leger Falluja van de IS kunnen bevrijden. Een lange colonne wilde naar Syrië vluchten en de VS vroegen aan Irak deze colonne met rust te laten omdat het zogenaamd om vrouwen en kinderen ging. Het Iraakse leger heeft hen toch aangevallen en een ongemeen grote hoeveelheid zware wapens aangetroffen, die door de VS officieel geleverd waren aan de ”gematigde rebellen”! Louter per abuis, denk je? En waarom is dit en de zovele gelijkaardige verhalen het vermelden niet waard in onze pers?   Jawel, af en toe worden ook  de gruwelen van de  terroristen in Syrië vermeld, maar nooit zonder dat er uitvoerig wordt herhaald dat Assad en zijn leger zijn volk martelt, uitmoordt en uithongert, “zoals iedereen weet”. De toestand in Aleppo blijft tragisch. Enige tijd geleden melden onze media dat  het Syrische leger en de Russen hospitalen en burgerwijken bombardeerden en dat de VS en haar bondgenoten enkele kopstukken van IS hadden uitgeschakeld. De bekende christelijke arts uit Aleppo, dr. Nabil Antaki is toen o.m. naar Frankrijk getrokken om in een aantal conferenties te getuigen dat het precies het tegendeel was van de waarheid. Hij smeekte om op te houden met deze leugens, waardoor  Aleppo verwoest wordt. Waarom komt er nooit een dergelijk authentiek getuigenis in onze media? Waarom blijven de VRT zoals de andere westerse media nagenoeg uitsluitend over de toestand in Syrië de berichten verspreiden van het Syrisch Observatorium voor de Rechten van de Mens, een organisatie van de moslimbroeders in London, opgericht en gesteund om Syrië te ontwrichten? Toeval?

De Russen hebben op vraag van en in samenwerking met de Syrische regering op één maand tijd veel meer en veel efficienter (met een veel kleinere legermacht) de IS en de terroristen  in Syrië bestreden dan de monstercoalitie van de VS met alle bondgenoten gedurende een heel jaar. Waarom wordt  niet  gezegd dat het de meest efficiënte en enige wettelijke actie is? Waarom worden alle acties van de  VS en hun bondgenoten in Syrië niet aangeklaagd in onze media als zijnde tegen het internationaal recht en tegen het handvest van de UNO,  omdat zij de soevereinteit van het land niet erkennen en misbruik maken van hun zogenaamd recht op zelfverdediging? Valt Syrië de VS aan? Valt Syrië België aan? Welk recht hebben zij dan om hier tegen de wil de wettige regering in te komen bombarderen?

Zou het misschien kunnen zijn dat …?

De CIA pleegde twee  staatsgrepen in Syrië (in 1949 en in 1957) om de Amerikaanse pijpijn te kunnen aanleggen voor Saoedi-Arabië en Qatar naar de Middellandse Zee en zo Rusland de pas af te snijden. Beide mislukten. In 2009 werd Bashar al-Assad opnieuw onder druk gezet  om de Amerikaanse pijplijn te aanvaarden maar  hij weigerde. Gans de tijd voorzag de CIA fondsen om Syrië te ontwrichten en sinds 2009 ging het in versneld tempo. Forse sommen werden besteed aan het vormen van een negatief beeld over de Syrische president, de garantie voor  de stabiliteit van volk en land. En plots stond een totaal onbekende president in het centrum van de wereldbelangstelling. In heel het westen wist iedereen wat die man de hele dag met zijn leger deed: eigen mensen martelen, uithongeren en vermoorden. Een overvloed aan spotprenten (is dat informatie?) en (getrukeerde) video-beelden (het materiaal uit Amerikaanse gevangenissen is onuitputtelijk!) bevestigden dit alles dagelijks. Zou het misschien kunnen dat hier toch een reukske aan is?

Als de VS zo edelmoedig zijn, waarom doen ze dan niet meer voor de schrijnende armoede van steeds meer Amerikanen in eigen land en komen ze een land met een behoorlijke welvaart en een grote harmonie plots “helpen” met (hun terroristengroepen en) een overmacht aan militair materieel en vernietigingswapens? Zou het misschien toch kunnen zijn dat de Syrische crisis  juist veroorzaakt is door de VS en bondgenoten om hun politieke, economische en strategische belangen? Zouden de  VS misschien hun politiek van meer dan zestig jaar geleden gewoon willen verder zetten? Zou Syrië misschien het zoveelste (37^ste ?) land zijn dat door VS-NAVO  onderworpen moet worden? Zou het kunnen dat dit ene doel telkens met andere, aangepaste middelen wordt nagestreefd: door een militaire invasie, door het omverwerpen van de  regering en het aanstellen van een marionet, door de coalitie van Syrië-Hezbollah-Rusland-Iran zo veel mogelijk tegen te werken en er zeker niet mee mee te wreken, door de oorlog en de vernielingen zo lang mogelijk te laten voortduren en zelfs door vredesgesprekken voor te zitten en telkens te laten mislukken?

En waar zou die volkomen eensgezinde blindheid van de hele Atlantische pers vandaan komen? Zou het misschien kunnen dat ze geheel gedomineerd  wordt om deze belangen te steunen,  zoals een journalist van de Frankfurter Allgemeine,  een van de grootste Duitse dagbladen uitvoerig getuigt (ULFKOTTE Udo, Gekaufte Journalisten: Wie Politiker, Geheimdienste und Hochfinanz Deutschlands Massamedia lenken, Kopp Verlag, 2014.)? Hij beschrijft hoe hij er zelf aan moest meewerken om zijn baan niet te verliezen.

Het Syrische volk weet heel goed  wat het al meer dan vijf jaar meemaakt en kent  zijn moordenaars en zijn beschermers maar al te goed. In heel Syrië zie je nu op auto’s, vlaggen en gebouwen de twee foto’s van Assad en Poetin. De ervaring van het Syrische volk is precies het tegendeel van de gefabriceerde leugens die dagelijks gebeiteld worden in de openbare opinie van het westen. Deze tragische werkelijkheid  heeft  het volk tevens in een onwrikbare overtuiging verenigd: zij willen als één familie stand houden tegen de leugen die hen uitmoordt en verwoest. Paus Franciscus zegt het nu in een video-boodschap “Vrede is mogelijk in Syrië” aldus: “Terwijl het volk lijdt, worden ongelooflijke bedragen besteed aan wapens voor strijders. En sommige landen die wapens leveren, zitten dan ook nog aan tafel om over vrede te spreken. Hoe kun je geloven in iemand die u met zijn rechterhand streelt en u met zijn linkerhand slaat?” (Zenit,  5 juli 2016).

Aan welke kant sta jij? Blijf je neutraal en wil je zogenaamd geen politiek standpunt innemen, dan laat je  de leugen en de moordenaars vrij hun gang gaan. Dan kunnen mogelijk na een tijd de laatste christenen uit het Midden Oosten als martelaars vereerd worden. En in een  grootse viering  zal de Amerikaanse pijplijn in Syrië ingehuldigd worden als een hoogtepunt en beslissende bijdrage aan  de wereldeconomie. Steun je de waarheid en de waardigheid van mensen, dan  sta je aan de kant van de onschuldige slachtoffers. Uw houding betekent wel leven of dood voor velen.

Epiloog

Nadat Jezus de 72 leerlingen uitgezonden heeft om als weerloze schapen temidden van wolven het Rijk Gods te verkondigen, mensen te genezen en duivelse machten uit te drijven,   zegt  Hij: “Ik zag de satan als een bliksemstraal uit de heme vallen” (Lucas 10, 18). Hiermee voorziet en voorspelt Hij dat de satanische macht  eens definitief zal gebroken worden. Satan is de aartsleugenaar en de aartsmoordenaar, die op dit ogeblik nog vrij spel lijkt te hebben en veel handlangers telt.  Dit duivels rijk zal eens instorten om plaats te maken voor waarheid en gerechtigheid. Laten we ons daarop voorbereiden. Kom, Heer Jezus. Uw Rijk kome.

Pater Daniel

Bron: per email ontvangen

 

From now on, says Cardinal Schönborn, all the previous magisterial texts concerning marriage and the family “have to be read in the light of Amoris Laetitia.” Read more here

But, hang on… The Church has always tested the authenticity, the veracity of teachings by examining them in the light of Catholic Tradition: that which has been believed always, everywhere, by all.  (Commonitory ch. II, §6; NPNF Series II Vol. XI p. 132)(ch. 2)   The author of the Commonitory used the pseudonym “Peregrinus” – he was later identified as St Vincent of Lérins.

Nothing can be binding doctrine that does not pass that key test. If it’s new, if it has not been part of Christian belief from the beginning, then it cannot, by definition, be binding. Any elementary theology student of Christianity ought to be able to explain that, never mind a Cardinal or ten of the Catholic Church.

We speak often enough about the diabolical disorientation – the turning away from the right path – predicted by Our Lady at Fatima, but it is now crystal clear that the enemies within the Church are determined to literally turn the Church and Christ’s teaching upside down.  No longer do we apply the litmus test of judging beliefs against what has always been believed in the Church, always, everywhere and by all, but we must put thosetraditional teachings under scrutiny to see if they comply with the New Morality.

READ ON: https://catholictruthblog.com/2016/07/08/theological-terrorism-hierarchy-turning-christs-church-upside-down/

---