Dag: 7 november 2016

Een goed Nederlands artikel over de situatie in Aleppo

Gemaakt op vrijdag 28 oktober 2016, Geschreven door Antoine Uytterhaeghe.

Mar Yakub Qara Syrië, vrijdag 4 november 2016

Goede Vrienden,
Syrië en vooral Aleppo is nu dé supermarkt van de wereldmachten. De rebellen, door het westen gesteund,  kregen vandaag [vrijdag 4 november] hun laatste kans om zonder wapens Oost Aleppo te verlaten. Ze weigerden. Wanneer Aleppo niettemin zal bevrijd zijn, zal het een grotendeels verwoeste en uitgemoorde stad zijn.  Toch zal dit een keerpunt vormen, waardoor de annexatie van N Syrië, alsook  het in stukken breken van het land onmogelijk wordt. Het zal in ieder geval een grote overwinning zijn voor het Syrische volk. Inmiddels trachten  we het grootste Amerikaanse poppenspel als parodie op de democratie, van op afstand te  volgen. Komt er een arrogante president die WO III begint en Syrië totaal vernietigt of een president die de opstand leidt tegen het Amerikaans systeem, met onvoorziene bokkensprongen? Hoe dan ook, we trachten de oude Vlaamse spreuk te volgen: “En de boer  hij ploegde voort…”
P. Daniel

---

 

Uit het dagelijkse leven van de gemeenschap

De mannelijke tak van Mar Yakub leeft nu helemaal apart. Alleen de eucharistie (en de aanbidding op donderdavond)  vieren we samen met de zusters in de kerk. Er is  een grote hoeveelheid en variatie aan werk. In de nieuwbouw moeten nog vele kamers geschilderd en klaargemaakt worden. De oude deuren moeten afgeschuurd en opnieuw gesapt worden. De hulpgoederen moeten nog steeds geordend en opgeborgen worden en er is nog altijd werk in de tuin. Nu is de olijvenoogst begonnen. Bovendien worden iedere dag twee uren les voorzien, een in de voormiddag en een in de namiddag. Eenmaal per week is er spel voorzien, meestal met de  kinderen die in de  gemeenschap van de zusters worden opgevangen. En natuurlijk, zaterdag en/of zondagavond zoeken we een leerrijke of humoristische film om samen van te genieten. Bij dit alles blijft de zorg voor het dagelijkse “huishouden” zoals de was van de klederen en vooral het klaar maken van de maaltijden. Het is voor mij een volkomen raadsel hoe de fraters het  klaarspelen  iedere dag op korte tijd zowel voor de middag als voor de avond een (weliswaar erg eenvoudige) warme maaltijd klaar te maken voor een tiental mannen (wij 8 + 2 arbeiders, en soms nog  onverwachte gasten). Er is een beurtrol voor het koken en de  betrokken frater krijgt daarvoor  ‘n twee uur tijd. Als er elektriciteit is, beschikt hij over een elektrische plaat, zoniet gebruikt hij een gasvuur,  zoals op kamp. Een van de oudere fraters is verantwoordlijk voor de aanvoer van het materiaal en het toezicht. Het zijn hoegenaamd geen vijfsterren-maaltijden, maar dikwijls best smakelijk. Ik kan mij niet voorstellen dat ik, met hun leeftijd, in staat was zelfstandig een middag- of avondmaal klaar te maken. Dit neemt niet weg dat er  een verschil merkbaar is in werkritme. Vooral als drie Afrikanen samen zijn, is de verleiding groot om het werk met overvloedige  zang en dans  te omgeven, wat niet altijd bevorderlijk is voor het werk zelf. Ze zijn in ieder geval van goede wil en geraken steeds meer ingeburgerd. Ondertussen halen we zoveel mogelijk warme kleding en dekens boven, want de koude hebben ze nooit gekend. En het is helemaal nog niet echt koud. We moeten maatregelen nemen tegen de winter. Wel is er af en toe een zeer sterke wind, ja een storm en dan vliegt alles wat niet vast staat rond, terwijl het stof en het zand overal doordringt. Wij hopen en bidden dat die fraters in deze woestijn hun roeping mogen vinden zoals vele duizenden monniken voorheen. Ondertussen zijn we er ons goed van bewust   dat er in Syrië nog vele families zijn die echt honger en koude lijden en ook met hen willen we verbonden blijven.

Naar het einde van een monopoly

De westerse heersers van de wereld hebben een langdurig monopoly van informatie en telecommunicatie kunnen handhaven. Zij beslisten tot heden over de algemene opinie en schreven voor hoe de mensen moesten denken over situaties, landen en mensen. Zo werd de Syrische president, die vijf jaar geleden door nagenoeg niemand gekend was, voor iedereen plots de meest gruwelijke dictator en Putin was dé moordenaar in deze wereld. Ieder afwijkend bericht werd in de kiem gesmoord.  Radio- en tv-stations van het zogenaamde afwijkende,  onbetrouwbare en leugenachtige Kremlin werden verboden in het westen, de Russische RT banken in Engeland werden gesloten, journalisten met een andere mening werden de mond gesnoerd of, zoals in Oekraïne, vermoord. Alle technische, politieke en administratieve middelen werden gebruikt om de voorgeschreven opinie te handhaven. Dat was tot heden de dwingende  houding van het westen. Er is echter verandering op komst. Mensen staan steeds meer open voor nieuws dat “van de andere kant” komt. Voor de “gruwelen” van Assad en de “moorden” van Putin vinden ze dat het meer op propaganda dan op bewijzen berust. Dat Rusland klaar staat om de Baltische staten en Polen binnen te vallen vinden velen ter plaatse lachwekkend. Ondanks de steeds maar herhaalde grove beschuldigingen voor het neerhalen van het Maleisische lijnvliegtuig MH17 op 17 juli 2014 is er niet het minste  bewijs van de  schuld van Moskou, terwijl de betrokkenheid van Kiev zelf alsmaar duidelijker wordt. En steeds meer Europese landen weigeren tegen Rusland nieuwe sancties uit te vaardigen, die vooral de eigen economie bedreigen. Door  het dictatoriaal monopoly van het westen, dat de kampioen wil zijn van de vrijheid van spreken en pluralisme van meningen, wordt het tegendeel bereikt. Assad en vooral Putin worden in het westen steeds meer gewaardeerd, als degenen die echt het wereldterrorisme bestrijden en de soevereiniteit van landen verdedigen tegen een voorbijgestreefde eenzijdige westerse wereldoverheersing. In heel Syrië zie je op verschillende plaatsen de  twee foto’s van de Syrische en Russische president. Ook in het westen zullen ze  steeds meer aanzien krijgen, radikaal tegen het “politiek correcte” denken in. Een langdurig westers monopoly van informatie en telecommunicatie loopt ten einde. Mensen willen waarheid en geen opgedrongen “politiek correcte mening”.

Aleppo, een onduldbare georganiseerde nachtmerrie

De toestand in Aleppo wordt steeds dramatischer, ook voor de christenen.  Van de 150.000 blijven er nauwelijks nog 30.000 ter plaatse over en alle kerken zijn in min of meerdere mate verwoest. Burgers worden door de rebellen als menselijk schild gebruikt. Toch lijkt de bevrijding van Aleppo op handen te zijn en tegelijk openbaart zich de dubbele houding van het westen: enerzijds zichzelf  voorstellen als de grote redders en al de anderen beschuldigen van oorlogsmisdaden,  maar ondertussen ervoor zorgen dat het land geheel vernietigd wordt om eigen belangen te dienen. De internationale coalitie onder leiding van de  VS (waaraan ook België deelneemt) heeft nooit de bedoeling gehad het terrorisme te bestrijden. Dat was slechts een voorwendsel. Ze wilde een “regeringswissel” of val van de regering bewerken. Omdat deze wens maar niet vervuld geraakte, blijft deze coalitie haar terroristengroepen steunen om het land verder uit te moorden en de infrastructuur te verwoesten. En dat zien zij altijd als gunstig,  want dan kan het westen, wanneer het dit  land, dat ze zelf verwoest hebben, in handen heeft, weer opbouwen, nog eens op kosten van het land. Ja, het westen is verantwoordelijk voor de oorlogen én voor het terrorisme niet alleen in Syrië  maar in het hele Midden-Oosten, een schuld die het handig in de schoenen van Syrië en Rusland heeft geschoven. Als de VS zogenaamd nu meehelpt om Mossoul (Irak) te bevrijden, waarom zijn ze dan zo ijverig en illegaal bezig in Raqqa (Syrië)? Syrië en Rusland hebben inmiddels 12.000 vierkante km van rebellen gezuiverd en 900 dorpen, wijken of organisaties samengebracht in de beweging van de mussalaha of verzoening. De westerse inzet voor democratie, welvaart, modernisering en vrede is in feite een  ontwrichting en ontworteling van landen, waardoor het zijn eigen politieke en economische doeleinden wil opleggen. Omdat het Syrische leger en de Russen de rebellen steeds meer bestoken, heft het westen een luide klaagzang aan over de humanitaire crisis in Aleppo. En wanneer dan een humanitaire pauze wordt afgekondigd, zorgt het westen er telkens weer voor dat hun rebellengroepen extra aanslagen plegen. Volgens Sergei Shoigu, Russisch  minister van landsverdediging doden de “gematigde rebellen” dagelijks tientallen burgers die langs de humanitaire corridors willen vluchten en vallen ze naast de hulpkonvooien ook woonwijken, scholen en hospitalen aan met  tanks en raketten. Hierover geen woord in de westerse pers, die deze rebellen beschouwt als de eigenlijke  bewerkers van de vrede. Het bestrijden van deze rebellen door Syrië en Rusland blijft het westen bewenen als de grote humanitaire crisis in Aleppo. Ondertussen hadden de  Russen, op bevel van Putin al 16 dagen lang geen enkele luchtaanval uitgevoerd in Aleppo. Bovendien gebuiken de rebellen volop verboden chemische wapens. Jaren lang is het gebruik van chemische wapens beschouwd als de “rode lijn” waarmee het westen zichzelf de toestemming wilde geven om Syrië militair binnen te vallen. Ondanks verwoede pogingen en niet aflatende zogenaamde officiële rapporten, vinden ze geen bewijzen om  Syrië hiervan te beschuldigen. En omdat Syrië niet kan aangeklaagd worden is dus niemand schuldig aan het voortdurend gebruik van chemische wapens. De brieven met de bewijzen hiervan door de Syrische ambassadeur bij de VS, stapelen zich op, maar krijgen geen enkel gevolg. De Russen hebben nu hun eigen militaire deskundigen naar Aleppo gestuurd om te onderzoeken wie welke chemische wapens gebruikt. Ondertussen is ook voor de gifgasaanval in Ghouta (augustus 2013), waarvoor rebellen een massa kinderen hebben ontvoerd uit Lattakia, met behulp van de geheime westerse diensten, nog altijd niemand  verantwoordelijk gesteld, simpelweg omdat men blijft proberen om Syrië hiervoor de schuld te kunnen geven. Het is duidelijk dat Syrië en Rusland aanvankelijk van geen nieuwe humanitaire pauze meer wilden weten. Toch heeft Valery Gersimov, chef van de  Russische generale staf voor vandaag een humanitaire pauze van 10 uur aangekondigd. Hij heeft er wel duidelijk bijgevoegd dat de rebellen, die zich niet willen overgeven, geen enkele kans zullen hebben om te ontsnappen.

De melchietische (= katholieke) aartsbisschop van Aleppo, Mgr. Jean-Clément Jeanbart smeekte vorige maand reeds in een brief aan de Franse politici en burgers de terroristen niet meer te steunen en terug te trekken. De ondraaglijke nachtmerrie voor de inwoners, die inmiddels nog merkelijk erger geworden is,  beschrijft hij als volgt:

“Sinds vijf jaar leggen deze terroristen de wet op, waar de burgerlijke overheid niet meer in staat is aanwezig te zijn. Ze hebben overal terreur gezaaid, tienduizende  onschuldigen gedood, duizende fabrieken, de handel en de openbare diensten vernietigd, zonder enig medelijden de woonwijken geplunderd en de  goederen van het land en van de burgers geplunderd. Ze hebben vele onschuldige slachtoffers gemaakt, ontelbare vredelievende mensen op beestachtige wijze vermoord, ook religieuzen, priesters en bisschoppen…”  (blog: Riposte Catholique, 7 oktober 2016).

Uiteraard geldt deze oproep ook voor andere westerse landen en hun bondgenoten en vooral voor de VS. Pepe Escobar legt uit dat het politieke systeem in Amerika in feite beheerst wordt door ongenaakbare “meesters van het universum” en dat heel hun politiek zo  corrupt is als het maar zijn kan. En al blijven de  VS de kolos met de grootste legermacht, hun onbetwiste wereldoverheering van de laatste 25 jaar loopt ten einde. Op het einde van de jaren ’80 begon de ineenstorting van de oppermachtige Sovjet-Unie. Gaan we nu de “Amerikaanse droom” als een zeepbel zien uiteenspatten?  De kampioene van de volkerenmoorden is nu presidentskandidate. In welk land ter wereld zou de kloof tussen de hoogste leiders en het gewone volk zo groot zijn als in de VS? Haar uitgelekte mails geven ons  enig inzicht in haar nauwe banden met de moslimbroeders, met Saoedi-Arabië en de leiders van het wereldterrorisme. Tegelijk is het gebruik van haar persoonlijk email voor de hoogste staatsgeheimen een bom onder haar campagne. Zou deze madam uiteindelijk toch nog op de plaats geraken, waar ze eigenlijk thuis hoort, nl. in de gevangenis in plaats van in het Witte Huis? (Pepe ESCOBAR, Hillary Clinton, FBI and the real November Surprise, Sputnik International, 31.10.16).

P.S. Een vriend zond me dit goed Nederlands artikel over de situatie in Aleppo:  http://www.uitpers.be/index.php/midden-oosten/1074-aleppo-gegijzeld

---

Namens pater Guy Borreman sj

Zr Lucienne

---

 

door Pastoor Mennen

Er zijn een boel oorzaken aan te wijzen voor het verdwijnen van het kerkelijk geloof in onze streken maar er is één heel belangrijke oorzaak die we liever niet zien. En die oorzaak is de Kerk zelf. En dan bedoel ik met Kerk allereerst de officiële Kerk die met de accentverschuivingen in de conciliaire theologie de relevantie van het katholieke geloof heeft ondergraven. Maar nog veel sterker bedoel ik de theologen en priesters die in hun geschriften en vanaf de preekstoel zodanig schreven en preekten dat veel mensen dachten: waarom zou ik me al die moeite getroosten om katholiek te zijn: het komt zo ook wel goed. Ik bedoel dan niet de modernistische ketters die sinds de jaren zestig het geloof van de katholieke Kerk met nadruk uithollen of aanvallen, nee ik bedoel dan de gemiddelde katholieke bisschop en priester die het goed bedoelen.

Er is namelijk sinds het Concilie (en voor een groot deel daarop steunend) een ongeremd heilsoptimisme gangbaar. Een belangrijk voorbeeld daarvan zijn de consecratiewoorden over de kelk in de eucharistische liturgie. Natuurlijk is het theologisch zo dat Christus in principe zijn bloed vergoten heeft voor alle mensen. Maar tegelijk is het feitelijk zo – en dat blijkt ook uit vele plaatsen in het evangelie – dat lang niet alle mensen het heil aannemen en dat is toch nodig om het heil te kunnen ontvangen. Daarmee is het eveneens waar dat Christus feitelijk zijn bloed vergoten heeft “voor velen”. En dat nu staat in alle instellingswoorden die uit de Bijbel bekend zijn en dus ook in de Latijnse woorden van de Mis: “pollois”, “pro multis”, “voor velen”. In veel vertalingen echter (ook in het Nederlandse missaal) heeft men echter “voor allen” vertaald. Je vraagt je af waarom? Dan zijn er (geleerde?) mensen die beweren dat er in het Aramees (de taal die Jezus sprak) geen woord voor “allen” bestond en dat men dan “velen” moest gebruiken. Dit lijkt me merkwaardig maar al zou dat zo zijn, dan wisten Paulus en de evangelisten die zowel Aramees als Grieks kenden, zeker wel wat Jezus bedoeld had en zouden ze in het Grieks wel “pasin” gekozen hebben wat “voor allen” betekent als Jezus die intentie gehad zou hebben. Nee, ik ben bang dat de feitelijke reden voor deze vertaling is, dat men in brede lagen van de Kerk niet meer wil aannemen dat het mogelijk is dat mensen niet gered zouden worden.

Wie wil of wie durft de laatste vijftig jaar nog te preken over de hel of over het oordeel. Ja, de enkeling die wel over de hel spreekt, spreekt daar meer over als over een louter theoretische mogelijkheid want, voegen zij er meteen aan toe: “ik denk dat de hel leeg is”.

Hebt u sinds het Concilie (of sinds de jaren zestig, zo u wilt) nog veel predikanten horen spreken over het onderscheid tussen doodzonden en dagelijkse zonden? Zelfs de officiële Catechismus van de Katholieke Kerk is daar tamelijk vaag over. Hebt u de zonden wel eens horen benoemen? En dan bedoel ik niet: de collectieve  en sociale schuld aan de milieuvervuiling, de slavernij of de armoede in de wereld. Daar is volop over gepreekt net als de laatste tijd over het seksueel misbruik. Nee, hebt u nog ooit iets gehoord over de zonde van ongehuwd samenwonen, van overspel (vreemd gaan), van homoseksuele betrekkingen, van zondags niet aan de eucharistie deelnemen. En als er dan al over gepreekt werd, is er dan ooit bij gezegd dat dit allemaal zware zonden zijn waardoor je eeuwig heil gevaar loopt? Ik geloof het niet. Dat alles paste niet bij het fijne gevoel waarmee de mensen de kerk moesten uit. En God was toch voor alles een barmhartige en genadige God!

De Kerk zelf in haar liturgie voor de overledenen benadrukt meer de gedachte aan de verrijzenis dan de gedachte aan de vergelding. Daarom verdween als eerste het dreigende en om genade smekende “dies irae” uit de liturgie. Ook het “libera me” dat over het oordeel over de wereld spreekt, verdween uit de liturgie. Wat eens de “absoute” heette (vrij bidden van zonden), heet nu ongevaarlijk “laatste aanbeveling ten afscheid”. In lang niet alle gebeden voor de overledenen is er sprake van “vergeving van zonden”. Bewaart de Kerk nog een zeker evenwicht, bij de meeste priesters slaat de balans door naar de totale heilsoptimistische benadering. Men kiest alleen de gebeden die over de verrijzenis handelen of fabriceert ze zelf in die richting. In de preek wordt praktisch iedereen letterlijk de hemel in geprezen. Er wordt over het algemeen meer aandacht besteed aan de herinneringsmomenten dan aan het bidden voor de zielenrust. Het idee dat de heilige Mis een offer is voor het heil van levenden en doden is veelal uit het bewustzijn van de gelovigen verdwenen. Een duidelijk voorbeeld daarvan is dat in veel parochies zelfs op Allerzielen geen heilige Mis meer gevierd wordt, niet omdat er geen priester is, maar omdat de avondwakegroep een soort veredelde avondwake moet houden met kruisjes en kaarsjes. Het is meer herdenken dan bidden voor. Dat is trouwens meestal ook het geval bij gelovigen die een mistintentie opgeven. Niet dat de Mis opgedragen wordt, is in hun beleving belangrijk, maar het feit dat de naam van hun dierbare genoemd wordt. Daarvoor betaalt men een tientje. Daarom protesteert er niemand, als de Mis uitvalt en de intentie ineens voor een woord- en communiedienst blijkt te zijn. Ook de pastorale leiding in de parochie, ziet het verschil niet meer of is er in ieder geval erg slordig in.

Het besef dat de kerkelijke uitvaart gevierd wordt voor het zielenheil van de overledene, is grotendeels verdwenen. Men gelooft niet dat de uitvaart daartoe iets bijdraagt. De overledene is toch in de hemel. Zo heeft een groot deel van de clerus vijftig jaar gevierd en gepreekt. Geen wonder dat men niet meer het besef heeft dat het in de kerkelijke uitvaart om de voorbede van de hele Kerk gaat. Dat de Kerk als zodanig voor haar overleden kind bidt. Men gaat in sommige parochies ook heel onzorgvuldig om met de kerkelijkheid van de uitvaart. In ons bisdom kan een kerkelijke uitvaart alleen maar geschieden door een priester of een diaken. Doet een leek het, dan is dat illegaal en gebeurt het niet namens de Kerk. Maar dat maakt natuurlijk niets uit, als je eigenlijk niet voor de overledene hoeft te bidden omdat die toch al “recht naar de hemel is”. Het hoeft alleen maar “mooi” en “warm” te zijn. Een volgende stap – en die zetten steeds meer mensen, ook mensen die nog wel min of meer kerkelijk zijn – is het afzien van een kerkelijke uitvaart en het houden van een herinneringsviering in een profane ruimte. Die stap is maar heel klein geworden sinds er in veel kerken niet zo veel meer gebeden wordt bij een uitvaart maar het ook daar van gedichten, praatjes en plaatjes aan elkaar hangt. Zo zijn de mensen door levensnabije praatjes en riten van hun pastores onbedoeld maar trefzeker langzaam de kerk uit geleid.

Als het er eigenlijk niet meer echt toe doet hoe je leeft, – iedereen komt toch in de hemel – waarom zou je dan nog bij een Kerk moeten horen? Dan maak ik toch zelf lekker uit hoe ik wil leven. Moet ik me dan nog druk maken over wat God wil? Die is uiteindelijk toch eindeloos barmhartig en zorgt dat ik toch wel in de hemel kom. Ik denk dat dit de achterliggende gedachte is (bewust of onbewust) bij veel mensen die van de Kerk los raken. Waarvoor dient die Kerk, als wat ze zegt er eigenlijk niet echt toe doet. Dat is het signaal dat de Kerk, vooral in haar bedienaren, heeft afgegeven.

Is het toevallig, dat in de lezingen de dreigende dingen die Jezus zegt vaak tussen haakjes staan? Die hoeven we niet te lezen. Dat is officieel zo.

Maar de belangrijkste reden om Jezus achterna te gaan, zijn misschien toch wel de dreigementen. Het loopt anders verkeerd met je af en je komt te terecht in de plaats waar geween is en tandengeknars. Je loopt je eeuwig ongeluk tegemoet. Niet dat het met de dood afgelopen zou zijn, is het ergste. Trouwens de meeste moderne mensen die hier volop genoten hebben, vinden dat niet erg. Het ergste is – en dat zouden we de mensen met nadruk moeten voorhouden – dat de mogelijkheid bestaat van een eeuwige ongeluk, ver van God en ver van je medemensen, een onvoorstelbare nooit ophoudende pijn.

Als met Pinksteren de mensen aan Petrus vragen: wat moeten we doen? Dan zegt hij: je moet geloven in Jezus en je moet je laten dopen. En even verder zegt hij heel nadrukkelijk: “redt u uit dit ontaarde geslacht!”
Daar gaat het om. De Kerk is het instrument van het heil. Als je bij de Kerk hoort en leeft in gemeenschap met de Kerk krijg je deel aan het heil. Als je buiten de Kerk leeft, als je willens en wetens niet volgens de wil van God leeft, dan verspeel je het heil. Anders gezegd met een van de vier voornaamste waarheden van het geloof: “God loont het goed en straft het kwade.”

Sinds het Concilie wekt de Kerk bovendien de indruk dat er buiten de Kerk nog meer instrumenten van heil zijn. Het heeft er de schijn van dat Kerk zegt: ook via de islam of het hindoeïsme kun je zalig worden als je maar een goeie moslim of hindoe bent. Dit lijkt me theologisch dubieus in het licht van bijv. de uitspraken van Jezus: “Ik ben de weg, de waarheid en het leven” en “los van Mij kunt ge niets”. De vorm waarin het vredestreffen in Assisi (een Boeddhabeeld op het altaar etc) plaats heeft gevonden, versterkt die indruk. In ieder geval kunnen we over de hele linie een afnemen van het missionair bewustzijn in de Kerk waarnemen. Er heerst breed de idee: iedereen kan in zijn eigen geloof zalig worden. Als dat waar is, waarom zou ik dan bij de katholieke Kerk blijven horen, waarin zoveel dingen zijn waaraan ik me erger? Dan kan ik toch net zo goed zalig worden in mijn eigen geloof of in het geloof van de fijne groep waarmee ik een soort kerkje vorm omdat de bisschop of de paus me niet bevallen. Gelooft de Kerk in de praktijk nog in de aloude (en zelfs tot dogma verheven) waarheid: “extra Ecclesiam nulla salus” (buiten de Kerk is er geen heil)? Als dat zo is, dan zou ze dat in haar prediking duidelijker naar voren moeten brengen. Het irenisch indifferentisme waarin we nu leven, maakt het behoren tot de Kerk en het deelnemen aan het kerkelijke leven tot iets voor liefhebbers en fijnproevers maar zeker niet noodzakelijk voor iedereen.

Als paus Benedictus steeds weer benadrukt heeft, dat het Concilie geen breuk is met de Traditie maar in de lijn van de Traditie moet worden uitgelegd, dan is hier nog veel werk te doen.

Oss 24 augustus 2013

“Spant u tot het uiterste in om door de nauwe deur binnen te komen, want, Ik zeg u, velen zullen proberen binnen te komen, maar zij zullen daar niet in slagen”. Lc 13, 24 

Bron: Echt Katholiek

---