Maand: januari 2017

Syrië, 27 januari 2017

Goede Vrienden,

In Astana, dat Genève als nieuw centrum van de werelddiplomatie vervangt, hebben de gesprekken over Syrië plaats gevonden (23-24 januari). Hier werden alvast bevestigd: de onafhankelijkheid en soevereiniteit van Syrië, zijn territoriale eenheid, zijn multi-etnische en multi-religieuze eigenheid en zijn niet sectaire democratie. Het zijn allemaal eigenschappen die de terroristen en hun westerse broodheren tot heden wilden vernietigen. Ondanks aanslagen gaat de beveiliging van Syrië onverminderd verder. Ook aan de heropbouw wordt flink gewerkt. Veel zal nu afhangen van de steun die de westerse mogendheden aan de terroristen al of niet blijven geven.

“Al is Trump geen voorbeeld van een moreel hoogstaand leven, we verwachten dat zijn buitenlandse politiek werkelijk zal bijdragen tot de vrede in Syrië” zo iets zeiden we aan de Nederlandse journalist Wierd Duk. Hij gaf de inhoud hiervan goed weer, maar met zijn eigen (nogal straffe) woorden in het Algemeen Dagblad van zaterdag, dat blijkbaar door de pers ook in ons land werd overgenomen. Ik heb genoten van de overweldigend positieve reacties. Vlaanderen wordt wakker en protesteert tegen de massaleugens van de media en de elite.

Een kleine Trump-aardbeving?

Na een kort verblijf van 11-21 januari in de abdij van Postel ben ik weer veilig in Mar Yakub, Syrië. Deze week heb ik mijn laptop echter niet kunnen gebruiken omdat hij in reparatie was en pas nu krijg ik hem terug. De apostelen werkten met het visnet en wij werken met internet. En als er ergens iets hapert, vallen wij stil en worden technisch werkloos. Zo kan ik nu alleen maar wat intern nieuws melden. Hopelijk kan ik volgende week een gewoon bericht geven.

Pater Daniel

---

Terug thuis

Zaterdagmorgen vertrokken we in Zaventem, waar we Marc al achter een tas koffie aantroffen. In Beyroet werden we door een onbekende taxichauffeur opgewacht. Na drie kwartier hadden we elkaar gevonden. Hij bracht ons naar het appartement in Zakrit. Onderweg toonde hij een foto van hem met zijn vader, die monnik is in een orthodox klooster in Libanon. We werden hartelijk ontvangen door moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel, die een bijzonder avondmaal hadden voorzien. De Grieks-melchitische (= katholieke) pastoor van de parochie, samen met zijn vrouw waren voor die gelegenheid uitgenodigd. In de byzantijnse ritus zijn er katholieke pastoors die gehuwd zijn en anderen die ongehuwd zijn. Verder was nog een Amerikaanse familie uitgenodigd die nu in Taiwan leeft en die inmiddels met ons partners zijn voor de hulpverlening aan de bevolking van Aleppo. Natuurlijk was ook de familie van zr. Carmel, die in de buurt woont, van de partij. Een bijzonder aangename en lange avond. Zondagmiddag hebben we de eucharistie bijgewoond, bij die pastoor in de parochie. Zijn vrouw en hun dochter zaten op de eerste rij. Een groep mannen en vrouwen vormden het koor en zongen er stevig op los. In de kerk waren nogal wat kinderen en jongeren aanwezig. Na een eenvoudig middagmaal bracht een taxi ons over de twee grenzen naar Damascus. Het is klimmen en dalen.

Toen we in Libanon in de bergen zaten, lag er veel sneeuw en zagen we alom families met kinderen die met het skiën pret beleefden. In Damascus werden we door twee auto’s opgewacht, nl. van de familie Sroer en van de burgemeester van Qâra. We zagen de gekende, gezellige drukte in de stad terwijl de zon al aan het zakken was. Uiteindelijk arriveerden we tegen half zeven ’s avonds in het klooster waar we hartelijk werden ontvangen. Voor het goede verloop en alle goede gaven hielden we eerst in de kerk een tijd aanbidding bij het uitgestelde Allerheiligste Sacrament. Daarna genoten we van het avondmaal en luisterden naar de verhalen van beide kanten: de thuisblijvers en de teruggekeerden.

Sierbomen, abrikozen en amandelen

Maandagmorgen waren de mannen op het terrein. Systematisch worden alle dorre bomen uitgerukt en door nieuwe aanplantingen vervangen. Het gaat hierbij vooral om abrikozenbomen en amandelenbomen. Aan de rand van het domein, alsook aan beide kanten van de weg die voor het klooster loopt (van Qara naar Libanon) werden sierbomen geplant. Het is handwerk: in de woestijngrond een gat maken, er wat goede aarde in doen, boompje planten en overvloedig water geven. En zo werden deze dagen een paar honderd bomen geplant. De eerste avond wilde de  verantwoordelijke van het terrein, (het moslimgezin dat nu nog bij ons woont) de groep mannen uitnodigen naar aanleiding van onze terugkeer. En zo zaten we met allen rond zijn houtkacheltje. Vanaf mijn terugkeer tot nu toe is er heel veel stroomonderbreking. Hele avonden en nachten moesten we het zonder elektriciteit stellen. Men vertelt hier dat terroristen in Palmyra een belangrijke centrale hebben vernield, met grote gevolgen. Tot heden schreven westerse journalisten dat dergelijke grote aanslagen niet door rebellen gepleegd kunnen worden omdat zij enkel in staat zijn “tot wat gepruts aan de keukentafel” (‘aldus een vrt-journalist).

Het is dus allemaal de schuld van Assad en zijn leger. Waarom juist soldaten en veiligheidsmensen 1/3^e van de doden uitmaken, kunnen ze dan niet uitleggen. En zo blijft de leugenmachine verder draaien. Bij dit familiebezoek lieten we het ons niet aan ons hart komen. Eerst thee met gebak, door moeder de vrouw zelf gebakken, dan fruit, dan koffie. En ondertussen maar kwebbelen en lachen. Ook de man die hier als eerste conciërge gediend heeft, was enkele dagen op bezoek en was deze avond ook bij ons. Hij is een allawiet. Toen het hier heel gevaarlijk werd in 2013 is zijn vrouw naar Lattakia vertrokken. Daarna werd het echter ook voor hem veel te gevaarlijk en is ook hij vertrokken. Als enige allawiet in heel de streek zouden de terroristen hem niet in leven gelaten hebben. Hij was ook in het hele dorp goed gekend.

Allen zijn de oorlog meer dan moe!

Van de verschillende bezoeken die we kregen uit Qâra en van elders vernemen we dat het voornaamste gevoel van de mensen nu is: we zijn deze oorlog kotsbeu. Het goede hiervan is dat dit ook voor vele “opposanten” geldt. In de Wadi Barad Valley (Damascus) geven nu 2.600 strijders zich over en leggen de wapens neer.

Mensen zijn niet geïnteresseerd in de politiek zoals het buitenland aan hen wil opdringen. Ze vragen hoe ze aan warme kleding kunnen geraken of hoeveel een paar schoenen kosten of waar ze werk kunnen vinden. Jongeren vragen zich af of ze hier hun toekomst kunnen uitbouwen. Natuurlijk zijn er onrechtvaardigheden op niveau’s van de regering, van het leger en van de samenleving. Zeker nu, mede door de ontwrichting van deze gruwelijke oorlog. Er zijn altijd mensen die profiteren van de ellende van anderen. Denk je dat dit bij ons minder het geval is? Of dat dit bij ons helemaal het geval niet is? Tegelijk zijn er in tragische omstandigheden ook altijd helden en heiligen. In ieder geval moet het stilaan duidelijk worden dat Syrië het recht heeft bestuurd te worden zoals het eigen volk dit wil en dat de beste bijdrage aan de “democratie” en vrede van het land is dat al die vechtjassen, door het buitenland gesteund verdwijnen. Dit is gewoon internationaal recht. Het is onzin hiervoor iemand uit te maken voor “een geheime agent van het regime”. Als ik beweer dat buitenlanders de Belgische regering niet moeten bepalen, ben ik dan een “fan” van het “Belgische regime en zijn eerste minister?” Dan respecteer ik gewoon het recht en de democratie. Ik behoud mij wel het recht voor om vanuit mijn situatie hetgeen de regering doet positief of negatief te evalueren. De korte boodschap aan de buitenlandse mogendheden is: laat het Syrische volk gerust!

Pater Daniel

Namens pater Guy Borreman sj, Zr Luciënne

---

 

30-1-2017, door Jeroen Van Hecke

Als iemand – wie dan ook – achter “Amoris Laetitia” staat, dan zegt dat al genoeg. Maria vraagt overal waar Ze verschijnt om bekering… Nieuwe moderne ‘wetten’ of ‘liberale theologie’ maken Maria’s oproep belachelijk.

Abdij Postel, 20 januari 2017

Goede Vrienden,

Zoals eerder aangekondigd geef ik ook nu geen uitgebreid nieuws maar slechts een kort bericht. Donald Trump begint aan zijn presidentschap in de VS en wij eindigen het kort verblijf in ons land.  Neen, hij wordt niet meteen de hemel in geprezen zoals Obama. Obama “subito santo”! Hij kreeg onmiddellijk al de Nobelprijs voor de vrede terwijl de voorbereidingen volop bezig waren voor de totale vernietiging van Libië, Irak en Syrië. Wat onmiddellijk ook volgde. Dat Poetin de eerste nieuwe vredesprijs in Venezuela gekregen heeft voor zijn inzet in Syrië lijkt mij veel geloofwaardiger. De leugenmachine over de oorlog tegen Syrië blijft blijkbaar verder draaien maar de motor begint toch te sputteren. Steeds meer mensen doorzien de onbenulligheid van de huidige journalistiek, die zich met eigen leugens tracht recht te houden.  De onaantastbaarheid van de excellenties van de New York Times, Washington Post, Wall Street Journal en hun leger van papegaaien begint te wankelen. Ondertussen gaat de ellende in Syrië voorlopig nog verder en de islamisatie in Europa ook. N. Sarkozy had de helft van Frankrijk aan Qatar verkocht en Fr. Hollande heeft de andere helft aan Saudi-Arabië bezorgd, terwijl vanuit Brussel de verdere islamisatie van Europa systematisch georganiseerd wordt. Samen met Philippe de Villiers vragen ook wij ons af: ”Zullen de klokken morgen nog (mogen) luiden?” Het wordt in ieder geval hoog tijd dat wij onze christelijke eigenheid hervinden. Er zijn christenen nodig met hart, hersenen en ruggengraat. Dan kunnen we tevens weerwerk bieden om te beletten dat de christelijke wortels in het Midden- Oosten worden doorgehakt.
P. Daniel

Mijn kort verblijf in de abdij van Postel is bijna voorbij. Vorige zondag na de hoogmis heb ik genoten van de ontmoeting met familie, vrienden en kennissen. Tussendoor heb ik nog enkele vrienden en ook journalisten mogen ontvangen. Sjoerd Mouissie schreef een artikeltje over ons in het Nederlands Dagblad van 19 januari 2017, blz. 2. Jan Peeters maakte een pittig stukje in Katholiek Nieuwsblad van 20 januari: Een vrome vrijbuiter in de Syrische hel. Wierd Duk schreef over een “Vlaamse pater in Syrië” in ik weet niet welke Nederlandse krant voor zaterdag. Deze man houdt nogal van straffe uitspraken en legt mij ook ten onrechte een nogal erg platte uitdrukking in de mond, maar het is wel duidelijk wat hij (en ik) willen zeggen. Het nieuwe Waalse dagblad KAIROS had zopas een interview gerealiseerd met de bekende dr. Nabil Antaki uit Aleppo en wilde ook van mij een interview-opname. Vorige woensdag hadden we een bijzondere ontmoeting in de Tweede Kamer in Den Haag, dank zij de parlementariër Pieter Herman Omtzigt (CDA, lid van de Tweede Kamer sinds 2003) die zich al flink heeft ingezet voor de waarheid over wat er in Syrië gebeurt en voor de bescherming van de christenen in het Midden-Oosten. Er wordt ook geijverd om de oorlog daar te stoppen door een aanklacht van ”volkerenmoord” uit te werken, zodat de westerse landen ooit eens voor hun verantwoordelijkheid worden gesteld en hun waanzin beëindigen. Tijdens de lunch hebben we uitgebreid naar elkaars verhaal kunnen luisteren en verder was er nog een ontmoeting met de pers. Kleinschalig maar hopelijk toch met enige invloed. In elk geval is het de moeite om deze Nederlandse parlementariër in zijn werk ten volle te steunen. Nog een detail. Dank zij mijn goede chauffeur was ik tijdig in Den Haag en wilde eerst even een bezoek brengen aan het Willibrordushuis in de Oude Molstraat, vlak in de buurt. Van onze contacten met dit bloeiend charismatisch centrum bewaren we de allerbeste herinneringen, o.a. aan de cursussen Duc in Altum, waaraan we mochten meewerken. Toen we echter aan het huis kwamen lazen we op een grote zwarte marmeren plaat dat het Willibrordushuis met zijn beroemde “schuilkelder-kerk” al in de jaren 80 gesloten werd. Het was alsof we door een tijdsmachine enkele eeuwen terug in de geschiedenis geworpen werden. Dat noemen we “voltooid verleden tijd”!

Donderdagavond organiseerde “Stichting hand in hand voor Syrië” in het Augustijnenklooster (inmiddels verkocht) naast de statige Augustijnenkerk (inmiddels gesloten) in Eindhoven een sympathieke ontmoeting. Het begon met Syrische hapjes. Na mijn getuigenis werd de werking van deze stichting uit de doeken gedaan. Het zijn vooral jonge bezielde mensen, waaronder verschillende Syriërs (www.stichtingsyrie.nl). Zij bieden een grote hoeveelheid levensmiddelen, medicatie, medisch materiaal, kleding, huisraad en educatieve middelen aan. De nieuwbouw in ons klooster is inmiddels behoorlijk gevuld met containers van deze stichting, waarvan het materiaal verder gesorteerd en verdeeld wordt. De avond werd besloten met een muzikale verrassing. De Syrische operazangeres, Shaza Hayek, instrumentaal begeleid door twee jonge mannen bracht typische Syrische muziek en zang. Ze hadden er geen moeite mee om de aanwezigen spontaan mee te trekken in hun ritmische uitvoering.

Kortom, we hebben vele bezielde (jonge) mensen mogen ontmoeten en nogmaals ervaren dat er veel goede wil is om de mediamanipulatie ter zijde te schuiven en de ellende in Syrië en elders te helpen lenigen. Hartelijk dank aan de vele edelmoedige weldoeners.

Ondertussen hebben jonge Syriërs het initiatief genomen om een 10 km lange brief te schrijven als teken van trouw aan het vaderland en zijn leider, naar aanleiding van de bevrijding van Aleppo. De viering had donderdag in Aleppo plaats onder grote belangstelling van het volk op het Saadallah al-Jaberi plein. Er is hoop en fierheid.

Pater Daniël

Namens pater Guy Borreman sj, Zr Luciënne

“With a little help from my friends…”
[beeldbron: cartoon van de Israëlische tekenaar Ronny Gordon – Arutz Sheva]

---

VN-Veiligheidsraad Resolutie 2334, aangenomen op 23 december 2016, was een politieke versterking van de UNESCO-resolutie, die de geschiedenis van Israël in het historische thuisland uit de Bijbel wiste en verving door de Koranversie van de Bijbel.

Deze VN-resolutie bewijst eens te meer dat er een islamitische controle is over de politiek en de cultuur in de internationale instellingen. Geleid op een dwaalspoor, weg van hun primaire missie, zijn deze internationale organisaties hulpmiddelen van corruptie geworden, ter versterking van de islamitische macht wereldwijd.

Maar laten we niet vergeten dat de voorstemmers staatshoofden zijn, volledig bewuste en verantwoordelijke personen, met belangen en ideologieën die vaak crimineel zijn, en dat ze niet allemaal een vertegenwoordiging zijn van de opinie van hun volk dat zij tiranniseren, met inbegrip van de Europese “democratieën”. Hun meest recente resoluties bevestigen niet alleen de overwinning van het jihadisme en het analfabetisme: ze geven ook het succes aan van de jarenlange inspanningen van het naoorlogse Europa, dat maar bezig blijft met het vernietigen, belasteren en de-legitimiseren van de Hebreeuwse staat, in de naam van het islamitische recht. Het begin van deze lange reis dateert vanaf 1967, in Frankrijk.

Wat zijn dan wel deze Israëlische “nederzettingen”, die de naties zo enorm obsederen? Zijn het uitgestrekte gebieden met duizenden kilometers van Israël, gaan ze over de zeeën en oceanen? Hoe kunnen zo weinig mensen hen dan “veroveren”? Laten wij de feiten niet vergeten: in 1948 verklaarde de Arabische Liga een jihad ter vernietiging van de Joodse staat. De legers van vijf Arabische Staten overschreden de grenzen van Palestina, waar de San Remo-resolutie (1920) een legitimiteit had erkend van een Joodse Nationaal Tehuis.

Egypte nam daarbij Gaza in beslag, Syrië het gebied op de Golan, en Transjordanië koloniseerde het gebied van Judea en Samaria en de oude stad van Jeruzalem. De Joodse inwoners werden vermoord of verdreven door de Arabische kolonisten, die hun bezittingen en huizen in beslag namen en hun synagogen en begraafplaatsen verwoestten. De strijd stopte met een wapenstilstand en op de wapenstilstandslijnen (van 1949), en er was geen vrede en er werden geen internationale grenzen erkend.

Maar tot de grote teleurstelling van miljoenen Nazi-Europeanen en hun medewerkers werd Israël niet weggevaagd. Ook verwelkomde het land de miljoen Joden die waren beroofd en verdreven uit de Arabische landen. Geen Europese natie protesteerde tegen de islamitische kolonisatie van de Joods-Palestijnse gebieden, of tegen de uitzetting van de Joodse bewoners en de inbeslagname van hun bezittingen, ook niet tegen de vervolging van Joden in de Arabische landen. Tussen 1949 en 1967, toen de Israëli’s werden samengebracht in een besloten gebied zonder enige internationale grenzen en verduurden zij de eindeloze jihadistische aanvallen van hun buren.

Lees hier verder op de site van The Gatestone Institute

Bron: Brabosh.com

---

 

door Xander, 15-01-2017.

Paul Craig Roberts, voormalig official van de regering Reagan die in het team zat dat de Koude Oorlog beëindigde, schrijft dat veel lezers hem hebben gevraagd waarom er vorige week maar liefst 10 vliegdekschepen op een rij voor onderhoud in een marinehaven lagen. Was dit misschien om een false-flag aanval mogelijk te maken, die vervolgens zou worden gebruikt om Rusland de oorlog te verklaren? Volgens Roberts is de echte reden een geheel andere: de vliegdekschepen zijn, evenals een groot deel van het wat oudere militaire materieel dat de NAVO heeft, op dit moment volslagen weerloos tegen een nieuw Russisch electronisch wapen, dat al enkele malen als waarschuwing werd ingezet. Als de Russen dan inderdaad de ‘agressor’ zou zijn, dan hebben ze nu een uitgelezen kans om het vrijwel weerloze Westen te verslaan.

door Nexus, 15 januari 2017.
Wij Nederlanders staan te boek als nuchtere en wakkere mensen, toch zijn het de Duitsers die het voortouw nemen in een anti NATO petitie. De petitie verlangt dat zowel de VS alsook de UK alle troepen uit Duitsland weghalen. In totaal zijn er 58.000 soldaten actief in Duitsland. Het overgrote deel zijn Amerikanen maar ook de Britten zijn zwaar vertegenwoordigd met 13.000 manschappen.

Eén van de belangrijkste redenen voor de Duitsers om de aftocht van deze soldaten te verlangen is dat ze vrezen voor betrokkenheid bij een mogelijk volgend conflict omdat ze de Amerikanen en de Engelsen gebruik laten maken van de Ramstein-basis waarvandaan veel operaties geleid worden. Operaties die bijna allemaal inbreuk maken op de soevereiniteit van andere landen omdat de VS en de UK menen dat ze de hegemonie over de wereld hebben.

Ramstein is niet de enige basis die ter discussie staat. De VS hebben maar liefst 800 bases over de hele wereld in 156 landen en in steeds meer landen gaan stemmen op om deze bases te sluiten en de Amerikanen vriendelijk te verzoeken naar huis of naar elders te vertrekken. De VS voert agressieve militaire acties uit vanuit Düsseldorf in meer dan 124 landen. Elke lancering van een wapen maakt Duitsland medeplichtig. Verder vinden de petitievoerders dat de NATO gemaakte afspraken met o.a. de Russen schenden en miljarden gespendeerd hebben in de “Putsch” van Oekraïne. Duitsland wil niet in een oorlog betrokken worden met Rusland. Zij hebben net baat bij een sterk Rusland want zonder sterk Rusland worden wij allemaal slaven.

Ook in Nederland heeft de NATO, lees VS, ongelooflijk veel…

Lees hier verder: bovendien.com

---

 

---

For the first time since the publication of the Four Cardinals’ dubia, Cardinal Caffarra has given an interview and explains the reasons and some of the deeper arguments underlying this recent initiative. Throughout the whole of this interview given to Matteo Matzuzzi of the Italian newspaper Il Foglio (see full text here), Caffarra preserves a calm and unmistakably charitable tone and thus politely distances himself from any polemical way of dealing with some very grave moral matters such as a derangement of marriage and of the family. Foremost, he also makes it once more very clear – as Cardinal Raymond Burke has recently done, as well – that the Four Cardinals are united and are still insisting on the need for some clarifications from Pope Francis.

Different aspects need to be clarified. The letter – and the attacheddubia – had been reflected upon for months, and it has been discussed among us for a long time. As to myself, I have prayed [many times] before the Blessed Sacrament during the same span of time.

These are the beginning words of the interview with Matteo Matzuzzi which set the tone of the whole interview. Cardinal Caffarra shows himself as a honorable and attentive shepherd of the Catholic Church who is concerned with the salvation of souls. He also shows the care with which the Four Cardinals have approached the matter of the letter to the pope:

We were aware that the gesture we were undertaking was a very serious one. We had two concerns. The first was not to scandalize the little ones in the Faith. This is for us pastors a fundamental duty. The second concern was that no person – believer or unbeliever – could find in that letter an expression that could even remotely sound like a slightest disrespect toward the pope. The final text as it is now is the fruit of several revisions: revised, rejected, and corrected texts. [my emphasis]

Cardinal Caffarra reminds us of the “grave duty of us cardinals to advise the pope in governing the Church. It is a duty, and duties oblige.” He makes clear the fact “which only a blind man can deny,” namely that “in the Church, there is a great confusion, uncertainty, insecurity caused by certain paragraphs of Amoris Laetitia.” This is happening, according to the Italian cardinal, with regard to three areas of the sacramental economy: marriage, confession, and the Eucharist, as well as the Christian life. Here, “some bishops say A, others say the opposite of A.” (Here we might add that thenew episcopal guidelines concerning the “remarried” divorcees now coming out from Malta are again confirming Cardinal Caffarra’s own observation.) Caffarra even calls this phenomenon of chaos “a fact, an undeniable fact, because, in the words of David Hume, facts are stubborn.”

In such a situation, it seemed at first fitting to make use of “fundamental theological criteria of interpretation” with the help of which Cardinal Caffarra had thought it to be possible “to show that Amoris Laetitia does not contradict Familiaris Consortio. [Moreover,] In public meetings with lay people and priests, I personally have always followed this path.”

But then, it came to pass that the Four Cardinals realized that this kind of earlier approach was “not sufficient.” He says: “The contrast between these two [opposing] interpretations [of Amoris Laetitia] continued. There was only one way to deal with them: to ask the author of the text that was now interpreted in two ways which was the right interpretation. There is no other way.” Thus the Four Cardinals chose to approach the pope with the help of the “very traditional way in the Church, the so-called dubia.” With the help of the dubia, explains Cardinal Caffarra, the pope merely had to answer with a “yes” or a “no,” instead of giving “lengthy and elaborate responses.” He adds: “It just seemed the easiest way.” Out of respect for the office of the pope, the Four Cardinals chose first to approach him in private, not in public: “Only when we had the certainty that the Holy Father would not answer [us], did we decide to go public.”

In the context of Cardinal Gerhard Müller’s recent critique of the open publication of thedubia, Mattzuzzi (who has conducted the interview prior to the Müller statement) quotes Cardinal Caffarra as saying that “we interpreted the silence [of the pope] as permission to continue the theological confrontation.” For it involves, as Caffarra adds,

Also the Magisterium of the Bishops (who, let us not forget, exercise it not as delegates of the pope but in virtue of the sacrament they have received), as well as the life of the faithful. Both have the right to know. Many faithful and priests said: “but you cardinals, in a situation like this, you have the obligation to intervene with the Holy Father. Otherwise, for what reason do you exist if not to support the pope in such grave questions?

With regard to the criticism that was expressed against the dubia, Cardinal Caffarra responds:

Some people say that we are not obedient to the Magisterium of the pope. This is false and calumnious. Especially because I do not want to be disobedient, I wrote to the pope. I can be obedient to the Magisterium of the pope if I know what the pope teaches in matters of Faith and the Christian Life. But the problem is exactly this: that in fundamental points one does not well understand what the pope teaches, as is demonstrated by the conflict of interpretation among bishops. We want to be obedient to the teaching of the pope, but the pope’s teaching must be clear. [my emphasis]

Cardinal Caffarra adds that the Four Cardinals did not want in any way to “force” the pope to answer anything, but, rather, to ask him for “sovereign guidance.” Additionally, explains the prelate, “we do not deserve the accusation that we want to divide the Church. The division – which exists already in the church – is the cause of this letter, not its effect.” [my emphasis] In this context, Caffarra considers the “insults and threats of canonical sanctions” directed to the Four Cardinals to be “unworthy.”

As Cardinal Caffarra shows in this lengthy interview, many pastors are now already confronted with the situation that penitents are coming into the confessional burdened by the confused teaching stemming from Amoris Laetitia. Confessors are telling him that they do not know any more what to say when they have a penitent in the confessional who is “remarried” after a previous civil divorce. In Caffarra’s words: these pastors “have a burden on their shoulders that they are not able to carry.” The cardinal also stresses that

These are very serious issues concerning the life of the Church and concerning the eternal salvation of the faithful. Let us never forget: this is the supreme law of the Church: the eternal salvation of the faithful. Jesus founded His Church so that the faithful may have eternal life, and may have it more abundantly. [my emphasis]

In these wholehearted words is to be found such a profound love for the faithful, such a love for the Faith, that it may inspire us all to hold on to our beloved Catholic Faith. Cardinal Caffarra presents his arguments so calmly and charitably that no reasonable and well-meaning person could easily, much less churlishly, object.

Without going more into details – which are important indeed, but would take too much space for now – Cardinal Caffarra discusses in the following the specific parts of Amoris Laetitia that are especially causing the confusion. Here he thus mentions the paragraphs 300 to 305, to include the footnote 351. He also stresses the importance of the correct definition of a well-formed conscience (with reference to Blessed Cardinal John Newman) which is based on the truth and the good. Caffarra also discusses carefully the matter of the “remarried” divorcees and their possible access to Holy Communion. May these people – while not living in habitual continence – now be permitted to receive Holy Communion, or not? asks the prelate. “There are only two answers: yes or no.” He reminds us that “Familiaris Consortio, Sacramentum Caritatis, the Code of Canon Law, and the Catechism of the Catholic Church all respond to the above question with: no.” But, then, if there are bishops who answer with “yes,” adds the Italian cardinal, “then one should also teach that adultery is not, in and of itself, evil.” In this context, Cardinal Caffarra points out that footnote 351 – which mentions admittance to the sacraments in individual cases – “is ambiguous.”

Thus Cardinal Caffarra presents a learned, limpid, and pure line of argumentation concerning the dubia and some of the underlying problems of Amoris Laetitia. May those who have opposed him, and even mocked him, be touched by his deep goodness. (My own little family can testify to Cardinal Caffarra’s personal, recurrent, and intimate attentiveness to the Little Ones of Christ, the “parvuli.”)

May all of his objectively erroneous opponents – for whose deeper conversion we are all called to pray – also be touched and convinced by other voices which are increasingly now coming forth in defense of the Truth of Christ that especially concerns marriage and the Catholic family.

One of these voices – in addition to the re-assurring new interview with Bishop Athanasius Schneider – is a new article written by Joseph Matt, the President of the well-respected Catholic newspaper The Wanderer. The article is entitled “It’s Not Just The Four Cardinals Who Need An Answer,” and therein Matt expresses his just indignation aboutthe critique of the Four Cardinals coming now even from Cardinal Gerhard Müller, as well as about other sharp comments directed against the dubia and their authors. Matt says:

The very title of the congregation which this cardinal heads implies the importance of the office and its crucial role — especially as it relates to the current situation with the four cardinals and the dubia.Cardinal Mueller’s words in this interview are a critical blow to the current dubia situation. What is the relevance of such a congregation if it cannot offer an answer in a matter that requires a clarification regarding the Catholic faith? [my emphasis]

Matt continues his just ardor of indignation by pointing to the unjust treatment of the Four Cardinals themselves:

Mueller’s snub adds to the relentless and uncharitable campaign from within to marginalize these four courageous cardinals. Their treatment by their peers is nothing short of scandalous and constitutes a grave injustice to them and our Church. These good men who are simply looking for clarity and answers to basic questions concerning the Catholic faith do not deserve the kind of disrespect they are getting from their fellow clergymen. [my emphasis]

The President of The Wanderer also makes it clear that mere silence – much less muteness – is not any more a fitting alternative for a member of the Catholic clergy:

The time for silence on this issue among fellow cardinals, bishops, and priests has passed. Make no mistake about this; it is an event that has drawn a line in the sand which will have consequences in the immediate future of the Catholic Church. Those who remain silent about this matter will be complicit in its consequences. The conflict with the four cardinals is not just a remote issue related to them: It affects each and every Catholic who is suffering the detrimental effects already. Fr. Mark Pilon in last week’s Wanderer analyzed the ill consequences of this controversy. [my emphasis]

With some further fervent and sincere words, Joseph Matt calls all Catholics to make a strong and faithful resistance to infidelity, and to bear faithful witness to the truth:

Intimidation and threats did not stop the martyrs, disciples, and Catholic faithful throughout the ages from proclaiming the teachings of Christ. Let’s not let it stop us. Stand up for these cardinals, stand up for the faith. Let your voices be heard.

May this courageous recent statement by Joseph Matt be an encouraging sign to us all, namely: that the end of this ruinous time of confusion and attenuation of Catholic truth may soon find a proper end. May the calm and charitable witness of Cardinal Caffarra himself be an inspiration for us. May the faithful Catholic resistance grow so strong that Pope Francis may realize that he has to stop his own current and cumulative sowing of confusion.

>>  http://www.onepeterfive.com/cardinal-carlo-caffarra-reverently-breaks-silence-dubia/