Maand: april 2018

De reactie van de Bisschoppen op de petitie aan hun adres was wel te verwachten. Zo reageren bisschoppen nu eenmaal in onze tijd, bang dat ze ergens hun vingers aan branden. Niet in opspraak komen, niet negatief in het nieuws komen is kennelijk belangrijker dan het heil van de zielen en het welzijn van de Kerk. Voor wie de tekst van de reactie via de secretaris-generaal van de Kerkprovincie nog niet kennen, volgt deze hier:

 

“Als de Bisschoppen willen spreken of corresponderen, dat zullen ze dat rechtstreeks met de Heilige Vader doen en niet met de indieners van de petitie.”  Dat staat er en dat lijkt ferme taal maar dat is het niet. Want de indieners hebben niet eens om een gesprek gevraagd.

Eminentie, excellenties, U mag rechtstreeks met de heilige vader corresponderen. Daar gaan wij niet over maar wij hebben wel het goddelijke recht om van u leiding te vragen, zeker als het geloof en de discipline van de Kerk in het geding is.

Er staan hogere dingen op het spel dan u lijkt te beseffen.  Het gaat namelijk om de hoogste taak van de Bisschoppen: leiding geven aan de hun toevertrouwde kudde, met name in voor de kudde harde en verwarrende tijden. De indieners van de petitie vragen alleen aan de Bisschoppen om duidelijkheid te willen scheppen in de verwarring: leven wij hier op Malta of in Duitsland of sluiten we ons aan bij de Poolse en Kazakse Kerk? U kunt ook proberen wat duidelijkheid te scheppen door de door de paus om helderheid te vragen en u aan te sluiten bij de “dubia-kardinalen”.

De vraag aan u, Bisschoppen, is: zwijg niet langer, laat uw gelovigen niet in onzekerheid, met name nu Rome, – u zult het niet kunnen ontkennen, – zelf een factor van onzekerheid en verwarring is geworden.

Wij vragen niet om bisschoppen die zwijgen of die nietszeggende briefjes schrijven; bisschoppen, die zich verschansen in hun bureaus en achter hun collectief, de veilige bisschoppenconferentie waar men het op belangrijke doch heikele punten nooit eens is en dus niets meent te hoeven zeggen. Wij vragen om Bisschoppen die tegenover hun gelovigen uit willen komen voor de waarheid. Niets meer en niets minder!

Gelovigen hebben rechten en Bisschoppen hebben plichten.

C. Mennen pr

>>   www.mennenpr.nl

---

 

15 april 2-18, 17.15 uur:

249.992 bezoekersaantal

Ben jij misschien de 250.000ste bezoeker op

911ww3.wordpress.com

?

---

 

(The right side won, the right side won
‘Cause God’s on our side
It had to be done, it had to be done
It’s a pity, it’s a pity men died)

The right, the right side won
‘Cause God’s on our side
It had to, it had to be done
It’s a pity, a pity men died

We cannot, we cannot allow
That treasonous remark
We must, a-must show them now
We don’t mean to lark

We haven’t, we haven’t a doubt (We haven’t a doubt)
That we’re in the right
If you don’t look out (That we’re in the right)
You’ll suffer their plight

The heroes, the heroes return (We haven’t a doubt)
And the royalty attends while the injured learn
That the pain never ends
(That we’re in the right)
(That we’re in the right)
(That we’re in the right) That the pain never ends
(That we’re in the right)
(That we’re in the right) That the pain never
(That we’re in the right)
(That we’re in the right) That the pain never ends
(That we’re in the right)

As the story goes the enemy are cruel
They’re out to impose their hard fascist rule
I said they’re out to impose their hard fascist rule
They’re out to impose their hard fascist rule

The time soon comes when this crisis is war
The media succumbs and opposes a thaw
(It had to be done, it had to be done
It’s a pity, it’s a pity men died)

The heroes return and the royalty attends
While the injured learn that the pain never ends
I said the injured learn that the pain never ends
I said the injured learn that the pain never ends

The heroes return and the royalty attends
While the injured learn that the pain never ends
I said the injured learn that the pain never ends (4x)
I said the injured learn (And we’re in the right)
(And we’re in the right, and we’re in the right)

The right, the right side won
(‘Cause God) God’s on our side
It had to, it had to be done
It’s a pity, a pity men died

The final crusade is just around the bend
And when, when we invade the world, it will end

And then the pain, it quickly will end
And then the pain, it quickly will…

(And we’re in the right, and we’re in the right)
That the pain never ends, I said the injured learn
(3x)

(And we’re in the right, and we’re in the right)
And the injured learn that the pain will never…

(And we’re in the right, and we’re in the right)
(And we’re in the right, and we’re in the right)

(And we’re in the right) (4x)

De hervorming van Franciscus is al geschreven. Door Maarten Luther.

Er is veel geschreven om de loftrompet te steken op de eerste vijf jaar van het pontificaat van Franciscus en zijn werkelijke of denkbeeldige “revolutie”.  Maar zelden, zo al ooit, met de scherpzinnigheid en de uitgebreide benadering van de analyse die we hieronder publiceren.

De auteur, Robert Pertici, 66 jaar, is professor in de eigentijdse geschiedenis aan de universiteit van Bergamo en hij heeft zijn studies gericht op de Italiaanse cultuur in de 19de en 20ste eeuw met een bijzondere aandacht voor de betrekkingen tussen Kerk en staat. Zijn verhandeling is voor het eerst gepubliceerd op Settimo Cielo, de website van Sandro Magister.

Het einde van het ‘Rooms-Katholicisme’ – Roberto Pertici

1. Op dit punt van het pontificaat van Franciscus denk ik dat het redelijkerwijs vol te houden is dat dit pontificaat het beginnend einde markeert van die imposante historische werkelijkheid die we kunnen definiëren als het “Rooms-katholicisme”. Dit betekent wel te verstaan niet dat de katholieke Kerk aan haar eind gekomen is maar dat de manier waarop zij zich historisch heeft vorm gegeven en gepresenteerd in de laatste tijd aan het wegebben is. Het lijkt mij inderdaad duidelijk dat dit het plan is dat opzettelijk wordt nagestreefd door de “brain trust” die zich heeft gegroepeerd rond Franciscus: een plan dat zowel verstaan wordt als een uiterste antwoord op de crisis in de relaties tussen de Kerk en de moderne wereld als ook als een voorwaarde voor een hernieuwde oecumenische koers samen met de andere christelijke confessies, speciaal de protestanten.

2. Met “Rooms-katholicisme” bedoel ik het grote historische, theologische en juridische bouwwerk dat zijn oorsprong heeft in de hellenisering (om het filosofisch aspect aan te geven) en romanisering (om het politiek-juridisch aspect aan te geven) van de vroege christenheid en dat zijn basis vindt in het primaat van de opvolgers van Petrus zoals dat zich verschijnt in de crisis van de laat-antieke wereld en de theoretische systematisering ervan in het Gregoriaanse tijdvak (“Dictatus papae”). In de daarop volgende eeuwen richtte de Kerk haar eigen interne juridische systeem in, het canoniek recht, dat het Romeinse recht als voorbeeld beschouwde. En dit juridische element droeg langzamerhand bij aan de vormgeving van een complexe hiërarchische organisatie met heel precieze interne normen die het leven regelen van de “bureaucratie van de celibatairen”(een uitdrukking van Carl Schmitt) die de organisatie leiden en van de leken die er deel van uitmaken. Het andere beslissende moment van de vorming van het “Rooms-katholicisme” is tenslotte de ecclesiologie die uitgewerkt is door het Concilie van Trente en die opnieuw de centrale betekenis bevestigt van de kerkelijke bemiddeling bij het heil in tegenstelling tot de Lutherse stelling van het “algemeen priesterschap”, en daarom het hiërarchisch, verenigd en gecentraliseerd karakter van de Kerk bevestigt; haar recht van toezicht en als het nodig is, het recht om standpunten te veroordelen die tegengesteld zijn aan de orthodoxe formuleringen van de waarheden van het geloof; haar rol in de bediening van de sacramenten.

Deze ecclesiologie wordt bezegeld in het dogma van de pauselijke onfeilbaarheid afgekondigd door Eerste Vaticaans Concilie en dat na 80 jaar op de proef werd gesteld in de dogmatische bevestiging van de Tenhemelopneming van Maria (1950) die samen met de voorafgaande dogmaverklaring van haar Onbevlekte Ontvangenis de centrale betekenis van de Mariadevotie bevestigt. Het zou echter een beetje kort door de bocht zijn als wij ons zouden beperken tot wat tot nu toe gezegd is. Omdat er ook een wijd verbreide “katholieke wijze van denken” bestaat of liever bestond en die het volgende inhield:

– een culturele houding, gebaseerd op realisme wat betreft de menselijke natuur, die soms ontgoocheld is en bereid “alles te begrijpen” als een voorwaarde “om alles te vergeven”;

– een niet ascetische spiritualiteit die begripvol staat tegenover bepaalde aspecten van het leven en die niet geneigd is te verachten;

– betrokkenheid op de alledaagse liefdadigheid jegens de eenvoudigen en de behoeftigen zonder de behoefte hen te idealiseren of van hen een soort nieuwe idolen te maken;

– een bereidheid om zich te presenteren in zijn eigen pracht en daarom niet doof voor de bewijzen van schoonheid en van kunst als een getuigenis van de opperste Schoonheid waarop de christen zich moet richten;

– een eenvoudig onderzoek van de meest innige bewegingen van het hart, van de innerlijke strijd tussen goede en kwaad, van de dialectiek tussen “bekoringen” en het antwoord van het geweten.

Men zou daarom kunnen zeggen dat er in wat ik “Rooms-katholicisme” noem drie aspecten zijn verweven die duidelijk nog boven op de godsdienst komen: het esthetische, het juridische en, het politieke. Dit is een zaak van een rationele kijk op de wereld die een zichtbare en degelijke institutie schept en op rampzalige wijze in conflict komt met het idee van de vertegenwoordiging die in de moderniteit opkomt en gebaseerd is op individualisme en op een opvatting van gezag dat van onder op komt en dat het beginsel van gezag in vraag stelt.

3. Dit conflict wordt op verschillende manieren benaderd, door hen die het analyseren, vaak tegengesteld aan elkaar. Carl Schmitt keek met bewondering naar de “weerstand” van het “Room-katholicisme” en zag het als de laatste kracht die in staat was de versplinterende krachten van de moderniteit te beteugelen. Anderen hebben stevige kritiek op hem: in deze strijd ziet men een katholieke Kerk die op rampzalige wijze haar juridisch-hiërarchische, autoritaire, en uiterlijke trekken benadrukt.

Buiten deze tegengestelde beoordelingen is het zeker dat in de afgelopen eeuwen het “Rooms-katholicisme in het defensief gedrongen is. Waardoor haar sociale aanwezigheid langzamerhand steeds meer wordt aangevochten, is vooral het ontstaan van de industriële samenleving en het daaruit voortvloeiende proces van modernisering, die een reeks van antropologische veranderingen in gang heeft gezet die nog steeds bezig zijn. Bijna alsof het “Rooms-katholicisme” “organisch verbonden” was met een maatschappij die agrarisch is, hiërarchisch, statisch, gebaseerd op armoede en angst en daarom van weinig belang lijkt in een maatschappij die “welvarend” is, dynamisch, gekenmerkt door sociale mobiliteit. Een eerste antwoord op deze crisissituatie werd gegeven door het oecumenisch Concilie Vaticanum II (1962-1965), dat volgens de bedoelingen van paus Johannes XXIII die het bijeengeroepen had, bedoeld was om een “pastoraal bij de tijd brengen” te realiseren en met nieuw optimisme te kijken naar de moderne wereld wat uiteindelijk betekende dat men de verdediging liet varen: niet langer doorgaan met een eeuwen oud duel, maar een dialoog beginnen en een ontmoeting bewerken.

De wereld was in die jaren meegesleept in buitengewone veranderingen en in een economische ontwikkeling als nooit tevoren: waarschijnlijk de meest sensationele, snelle en diepgaande revolutie van de mensheid die we in de geschiedenis kunnen constateren (Eric J. Hobsbawm). Het gebeuren van het concilie droeg aan deze verandering bij maar werd er op zijn beurt door overspoeld: het tempo van de herzieningen – bevorderd door de algemene overtuiging die door Bob Dylan werd bezongen dat “the times they are a-changin”- liepen bij de hiërarchie uit de hand of minstens voor een deel ervan die een hervorming wilde bewerkstellingen, geen revolutie.

Zo was men tussen 1967 en 1968 getuige van het “keerpunt” van Paulus VI dat zijn uitdrukking vond in de bezorgde analyse van de roeringen van 1968 en de toenmalige seksuele revolutie in de encycliek “Humane Vitae” van juli 1968. Zo groot was het pessimisme van de paus in de zeventiger jaren dat hij zich in een gesprek met de filosoof Jean Guitton afvroeg in navolging van een verontrustende passage in het Lucasevangelie: “Wanneer de Mensenzoon terugkeert, zal Hij dan nog geloof op aarde vinden?” En hij voegde eraan toe: “Wat mij treft als ik naar de katholieke wereld kijk, dan lijkt alsof er in het katholicisme soms een type van denken overheerst dat niet katholiek is en dat het kan gebeuren dat dit niet-katholieke denken in toekomst de overhand krijgt.”

4. Het is bekend hoe de opvolgers van Paulus VI op deze situatie hebben gereageerd: door het combineren van verandering en continuïteit; het doorvoeren – bij bepaalde kwesties – van de nodige correcties (vermeldenswaard in dit verband was de veroordeling van de “bevrijdingstheologie”); door het zoeken van de dialoog met de moderniteit die tegelijkertijd een uitdaging is: rond punten als het leven, de redelijkheid van de mens, godsdienstvrijheid.

Benedictus XVI bevestigde opnieuw een sterk punt in wat de echte programmatische tekst van zijn pontificaat was (de toespraak tot de pauselijke curie van 22 december 2005): dat de grote besluiten van Vaticanum II gelezen en geïnterpreteerd moesten worden in het licht van de voorafgaande traditie van de Kerk en daarom ook vanuit een ecclesiologie die voortkwam uit het Concilie van Trente en van Vaticanum II. Zelfs om de simpele reden dat men geen formele herroeping kan effectueren van het geloof dat door generaties en generaties is geloofd en beleefd zonder een onherstelbare “vulnus” toe te brengen aan het zelfverstaan en het wijd verbreide beeld van een instituut als de katholieke Kerk.

Het is ook bekend hoe dit standpunt algemeen afwijzing veroorzaakte niet alleen “extra ecclesiam” waar het zich uitte in een agressie tegen Benedictus XVI in de media en in de intellectuele kringen die absoluut zijn weerga niet kende, maar ook – op de wijze van Nicodemus en het gemurmureer dat eigen is aan de klerikale wereld – in het lichaam van de Kerk dat uiteindelijk deze paus alleen liet op de meest kritieke momenten van zijn pontificaat. Dit leidde naar ik meen tot zijn aftreden in februari 2013 dat – los van de geruststellende interpretaties – een historisch gebeuren vormt waarvan de motieven en implicaties op lange termijn nog moeten worden onderzocht.

5. Dit was de situatie die paus Franciscus heeft geërfd. Ik beperk mij ertoe te wijzen op de biografische en culturele aspecten die Jorge Mario Bergoglio ten dele “ab initio” maken tot buitenstaander van wat ik het “Rooms-katholicisme” heb genoemd:

– het perifere karakter van zijn vorming, diep geworteld in de Latijns-Amerikaanse wereld die het voor hem moeilijk maken de universaliteit van de Kerk te belichamen of hem er minstens toe aanzet het op een nieuwe manier te beleven waarbij hij de Europese en Amerikaanse beschaving terzijde schuift;

– zijn lidmaatschap van een orde zoals de Sociëteit van Jezus, die gedurende de laatste halve eeuw een van de meeste sensationele en meest ongehoorde, politiek-culturele herpositioneringen heeft doorgevoerd, waarin ze van een “reactionaire” positie naar een positie zijn gegaan die nogal “revolutionair” is en die daarbij het bewijs levert van een pragmatisme dat in veel van zijn aspecten de moeite waar is om over na te denken;

– zijn vervreemding van de esthetische dimensie die eigen is aan het “Rooms-katholicisme, zijn opzichtige afwijzing van elke vorm van waardigheid die bij het ambt hoort (de pauselijke appartementen, de roze mozetta en de gebruikelijke pauselijke attributen, het zomerverblijf in Castel Gandolfo) en wat hij noemt “gewoontes van de Renaissance vorst” (te beginnen met het te laat komen en dan afwezig zijn bij een concert van klassieke muziek te zijner eer bij het begin van zijn pontificaat).

Ik zou graag willen benadrukken wat volgens mij het verbindende element is tussen de vele veranderingen die paus Franciscus invoert in de katholieke traditie. Ik doe dat door mij te baseren op een klein boekje van een eminente geestelijke die algemeen wordt beschouwd als de theoloog die het belangrijkste is voor dit pontificaat en die op welsprekende wijze al bij zijn eerste Angelus op 17 maart 2013 werd geciteerd toen hij zei: “In de laatste paar dagen heb ik een boek gelezen van een kardinaal – kardinaal Kasper, een knap theoloog, een goed theoloog – over de barmhartigheid. En dat boek heeft mij heel goede gedaan, maar denk niet dat ik reclame maak voor het boek van mijn kardinaal! Helemaal niet! Maar toch heeft het mij zo goed gedaan, heel erg goed.”

Het boek van Walter Kasper waar ik naar verwijs is getiteld: “Maarten Luther. Een oecumenische perspectief”, en het is de bewerkte en uitgebreide versie van een conferentie die de kardinaal gegeven heeft op 18 januari 2016 in Berlijn. Het hoofdstuk waar ik de aandacht op wil vestigen is hoofdstuk zes: “Het oecumenisch belang van Maarten Luther”. Het hele hoofdstuk is gebaseerd op een tweevoudige argumentatie. Volgens die argumentatie werd Luther ertoe gebracht de breuk met Rome te vergroten allereerst vanwege de weigering van de pausen en de bisschoppen voortgang te maken met de hervorming. Het was alleen geconfronteerd met de doofheid van Rome – schrijft Kasper – dat de Duitse hervormer “op basis van zijn verstaan van het algemeen priesterschap zich tevreden moest stellen met een noodoplossing. Hij ging echter verder in vertrouwen op het feit dat de waarheid van het evangelie zich vanzelf zou doorzetten en daarom liet hij fundamenteel de deur open voor mogelijke toekomstige overeenkomst.”

Maar ook aan de katholieke kant bleven aan het begin van de 16de eeuwen veel deuren open, kortom er was een nog niet vast staande situatie. Kasper schrijft: “Er was geen harmonieus gestructureerde katholieke ecclesiologie. De systematische uitwerking van de ecclesiologie zou pas plaats vinden tijdens de contrareformatie als een antithese tegen de polemieken van de reformatie tegen het pausdom. Het pausdom werd, tot op zeker hoogte tot dan onbekend, het kenmerk van het katholicisme. De respectieve confessionele stellingen en tegenstellingen beïnvloedden elkaar en stonden elkaar in de weg.” Men moet daarom nu doorgaan – volgens de globale betekenis van Kaspers argumentatie – met een “deconfessionalisering” van zowel de gereformeerde confessies als van de katholieke Kerk, ondanks het feit dat de katholieke Kerk zichzelf nooit heeft gezien als een “confessie”, maar als de universele Kerk. Men moeten teruggaan naar iets wat lijkt op de situatie voorafgaand aan het ontstaan van de godsdienstige conflicten in de 16de eeuw. In het Lutherse kamp is deze “deconfessionalisering” al grotendeels voltooid (met de agressieve secularisatie van die maatschappijen waardoor de problemen die ten grondslag lagen aan de godsdiensttwisten onbelangrijk zijn geworden voor de overgrote meerderheid van de “hervormde” christenen). In het katholieke kamp daarentegen is er nog veel te doen, juist omdat daar de aspecten en structuren van wat ik het Rooms-katholicisme heb genoemd, hebben overleefd. Daarom wordt de uitnodiging tot deconfessionalisering bovenal tot de katholieke wereld gericht. Kasper noemt dit een “herontdekking van de originele katholiciteit, niet beperkt tot een confessioneel gezichtspunt”.

Om dit te bereiken moet de overwinning op Tridentijnse ecclesiologie en die van Vaticanum I tot een goed einde gebracht worden. Volgens Kasper opende Vaticanum II de weg daartoe maar de aanvaarding daarvan was omstreden en verliep niet in een rechte lijn. En dat brengt ons bij de rol van de huidige paus: “Paus Franciscus heeft een nieuwe fase in dit proces van acceptatie ingeluid. Hij benadrukt de ecclesiologie van het volk van God, het volk van God onderweg, de geloofszin van het volk van God, de synodale structuur van de Kerk, en voor het begrip van de eenheid brengt hij een belangwekkende nieuwe benadering in het spel. Hij beschrijft de oecumenische eenheid niet langer met het beeld van de concentrische cirkels rond het centrum, maar met het beeld van het polyhedron, een realiteit met vele facetten, niet een puzzel die van buiten aaneengelegd moet worden, maar een geheel. En omdat het gaat om een kostbare steen, is het een geheel dat het licht dat erop schijnt op veelvoudige wijze reflecteert. Aansluitend bij Oscar Cullmann gebruikt paus Franciscus het concept van de verzoende diversiteit.

6. Als wij in dit licht kort de gedragingen van Franciscus die het meeste opzien hebben gebaard, bekijken, zullen we hun logische eenheid beter begrijpen:

– zijn nadruk, vanaf de dag van zijn keuze, op zijn ambt als bisschop van Rome meer dan op dat van paus van de universele Kerk;

– de ontmanteling van de canonieke figuur van de paus van Rome (het beroemde “wie ben ik om te oordelen?”); aan de basis daarvan liggen niet alleen factoren van karakter zoals boven aangegeven maar een diepere reden van theologische aard;

– de praktische afwaardering van sommige van de meest karakteristieke sacramenten van de “katholieke wijze van denken” (oorbiecht, onverbreekbaar huwelijk, de eucharistie) die gerealiseerd zijn om reden van “barmhartigheid” en “verwelkoming”;

– de verheerlijking van de “parrhesia” in de Kerk, van zogenaamde creatieve verwarring waaraan men een visie op de Kerk moet verbinden die bijna een soort federatie van plaatselijke kerken is, toegerust met een uitgebreide disciplinaire, liturgische en zelfs leerstellige bevoegdheden.

Er zijn mensen die zich geshockeerd voelen door het feit dat in Polen een interpretatie van “Amoris Laetitia” in werking gaat treden die verschilt van die in Duitsland of in Argentinië betreffende de communie voor hertrouwd gescheidenen. Maar Franciscus zou kunnen antwoorden dat dit een zaak is van de verschillende kanten van dat polyhedron dat de katholieke Kerk is en men kan er, vroeger of later, – waarom niet – de hervormde kerken van na Luther bijvoegen, juist in de geest van de “verzoende verscheidenheid”. Op deze weg is het gemakkelijk te voorspellen dat de volgende stappen zullen zijn een heroverweging van de catechese en de liturgie in een oecumenische zin. Hier zal ook de katholieke weg langer en moeilijker zijn dan die van “protestantse” kant, rekening houdend met de verschillende uitgangspunten, zoals de afzwakking van het gewijde ambt in zijn meest “katholieke” aspect, dat wil zeggen het kerkelijk celibaat met het resultaat dat de katholieke hiërarchie niet langer meer “de bureaucratie van de celibatairen” van Schmitt zal zijn. Men begrijpt dan ook beter de oprechte verering van de figuur en het werk van Luther die plaats vond aan de top van de katholieke Kerk bij gelegenheid van de 500ste verjaardag van 1517, met als toppunt de omstreden postzegel die de Vaticaanse post aan hem wijdde met hem en Melanchton aan de voeten van Jezus op het kruis.

Persoonlijk twijfel ik er niet aan dat Luther een van de giganten van de “algemene geschiedenis” is, zoals men gewoonlijk zegt, maar “est modus in rebus”: boven al moeten instituties een bepaalde bescheidenheid hebben omwentelingen in deze mate door te voeren op straffe van belachelijk te worden: op dezelfde manier als waarmee wij in de twintigste eeuw te maken kregen toen wij zagen dat de communisten eensgezind en op bevel de “ketters” rehabiliteerden die zij met geweld de dag te voren nog veroordeeld en bevochten hadden: de “tegenorder, kameraden!” van de cartoons van Giovannino Guareschi.

7. Dus als gisteren het “Rooms-katholicisme” door de moderniteit werd opgevat als een “Fremdkörper”, met een vreemdheid die haar niet vergeven werd, is het natuurlijk dat zijn neergang nu met vreugde wordt begroet door de “moderne wereld” in haar politieke, mediatieke en culturele instituties en dat daarom de huidige paus gezien wordt als degene die de breuk heelt tussen de kerkelijke hiërarchie en de wereld van de informatie, van de internationale organisaties en de “denktanks’; een breuk die ontstond in 1968 met “Humanae Vitae” en die tijdens de daaropvolgende pontificaten steeds dieper werd. En het is ook natuurlijk dat kerkelijke groeperingen en kringen die al in de zeventiger jaren hoopten op de overwinning op de Tridentijnse Kerk en die Vaticanum II in dit perspectief uitlegden, nu in de openbaarheid zijn getreden, nadat ze de laatste 40 jaar in het verborgene hebben geleefd. Zij, met hun erfgenamen, leken zowel als clerici, bevinden zich onder degenen die de “brain-trust” vormen waarover wij in het begin gesproken hebben.

Er blijven echter een paar vragen open die ons brengen tot beschouwingen die niet zo gemakkelijk zijn. Zal de operatie die door Franciscus en zijn “entourage” wordt voortgezet, een blijvend succes kennen of zal het eindigen in weerstand binnen de hiërarchie en binnen wat gebleven is van het katholieke volk; een weerstand die groter is dan de ontegenzeggelijk marginale vormen die we tot nu toe hebben gezien?

En meer in het algemeen: welke consequenties kan dit hebben op de algehele culturele, politieke, religieuze samenhang van de Westerse wereld, die ondanks een toegenomen niveau van secularisatie lang een van zijn dragende structuren vond juist in het “Rooms-katholicisme”?

Maar het verdient de voorkeur dat historici geen voorspellingen doen en zich tevreden stellen iets te begrijpen, als ze ertoe in staat zijn, van de processen die gaande zijn.

Vertaling: C. Mennen pr, 13 april 2018.

>>  www.mennenpr.nl

---

 

Von Roberto de Mattei*

Der türkische Staatspräsident Recep Tayyip Erfogan feiert offiziell, inzwischen schon seit einigen Jahren, den 29. Mai 1453, den Tag, an dem Mehmed II. Konstantinopel eroberte. Und er feiert auch den 26. August 1071, als die Seldschuken unter Alp Arslan bei Manzikert das byzantinische Heer besiegten und den ersten türkischen Staat in Anatolien errichteten. Man stelle sich vor, die Europäische Union würde vorschlagen, die Schlacht von Lepanto von 1571 oder die Befreiung Wiens von den Türken von 1683 zu feiern.

Die Massenmedien der ganzen Welt, kontrolliert von den „starken Mächten“, die in der Weltpolitik den Ton angeben, würden mit ihrer ganzen Kraft gegen das protestieren, was sie eine islamophobe Provokation nennen würden. Die Europäische Union würde aber nie eine solche Initiative ergreifen, weil sie in ihrem konstitutiven Akt, dem Vertrag von Lissabon vom 13. Dezember 2007, definitiv auf jeden Bezug auf die eigenen historischen Wurzeln verzichtet hat.

Während Erdogan stolz eine osmanische Identität herausstreicht, die sich gegen das christliche Europa herausgebildet hat, ersetzt die Europäische Union jeden Verweis auf die christlichen Wurzeln mit der Ideologie des Multikulturalismus und der Flüchtlingsaufnahme. Die Offensive des Islams gegen Europa, wie sie durch die Jahrhunderte stattfand, entfaltete sich in zwei Stoßrichtungen und wurde von zwei verschiedenen Völkern getragen: den Arabern von Südwesten und den Türken von Südosten.

Die Araber wurden, nachdem sie das christliche Nordafrika erobert hatten und in Spanien eingefallen waren und die Pyrenäen überschritten hatten, 732 von Karl Martell in Poitiers gestoppt. Seither befanden sie sich schrittweise auf dem Rückzug, bis sie 1492 endgültig wieder aus der iberischen Halbinsel hinausgedrängt werden konnten.
Die Türken, nachdem sie das Byzantinische Reich vernichtet und das Königreich Ungarn überrannt hatten, wurden von den Habsburgern und Johann Sobieski 1683 vor Wien aufgehalten und dann in Belgrad 1717 von Prinz Eugen von Savoyen besiegt.

Heute folgt der islamische Vormarsch denselben Stoßrichtungen. Im Südwesten Europas wird er von Saudi-Arabien und Katar gefördert. Die beiden arabischen Staaten finanzieren die Muslimbrüder und den Bau eines dichten Netzes von Moscheen in Europa. Im Südosten fordert die Türkei in die Europäische Union aufgenommen zu werden. Sollte dem nicht so geschehen, so Erdogans Drohung, werde er unseren Kontinent mit Millionen von Einwanderern überschwemmen.

Das gefährlichere Projekt ist das von Erdogan, dessen Ambitionen darauf abzielen, der „Sultan“ eines neuen Osmanischen Reiches zu werden, dessen Macht vom Nahen Osten bis nach Zentralasien reicht.

Das türkische Reich umfaßte von 1299 bis 1923 ein ausgedehntes Gebiet von den Küsten Nordafrikas bis zum Kaukasus und bis vor die Tore Spaniens, Italiens, Österreichs und Polens. Das Ziel Erdogans ist es, die Türkei zur Führungsmacht eines noch ausgedehnteren Gebiets zu machen, das im Osten über das Kaspische Meer hinausreicht. Dort sind nach dem Zusammenbruch der Sowjetunion fünf Republiken entstanden – Aserbaidschan, Turkmenistan, Usbekistan, Kasachstan und Kirgisien –, deren Völker islamisch sind und eine Turksprache sprechen.

Seit den 90er Jahren werben die Türken in den turksprachigen Staaten des Ostens unter „200 Millionen von Landsleuten“ für die Notwendigkeit, „eine Staatengemeinschaft von der Adria bis zur Chinesischen Mauer“ zu bilden. Die Parole dafür gab der damalige türkische Staatspräsident Halil Turgut Özal (1927–1993) aus, der es liebte, vom Kommen eines „türkischen Jahrhunderts“ zu sprechen. Erdogan griff diese Idee auf, die im vergangenen Jahrzehnt von seinem Außenminister Davutoglu bis zu dessen Entlassung 2016 weiterentwickelt wurde.

Der Gründer der modernen, laizistischen und säkularisierten Türkei, Mustafa Kemal Atatürk, sah im Islam einen destabilisierenden Faktor. Seine Nachfolger, von Özal bis Erdogan, sehen im Islam im Gegenteil einen Aggregationsfaktor nach außen und einen Integrationsfaktor nach innen. Das Bildungswesen ist ein Pfeiler in Erdogans Projekt, sei es, um die Scharia auszubreiten – auch über die Grenzen der Türkei hinaus mittels dem Diyanet, dem Ministerium für religiöse Angelegenheiten –, sei es, um über das Unterrichtsministerium die sprachlich-kulturelle Identität durchzusetzen, die von der kemalistischen Revolution beseitigt worden war.

Die Reislamisierung dieser Gebiete durch den Bau von Moscheen und die Finanzierung und Einsetzung von Imamen geht Hand in Hand mit den Investitionen im Kulturbereich, damit an den Schulen und Universitäten wieder die osmanische Kultur gelehrt und studiert wird. Bezüglich der Zeit des Osmanischen Reiches sagte Erdogan:

„Wer denkt, daß wir die Länder vergessen haben, aus denen wir uns unter Tränen vor hundert Jahren zurückziehen mußten, der irrt sich. Wir sagen bei jeder sich bietenden Gelegenheit, daß Syrien, der Irak und andere Orte auf der geographischen Landkarte unserer Herzen nicht anders sind als unser Vaterland. Wir kämpfen dafür, daß keine fremde Fahne an irgendeinem Platz weht, an dem ein Adhan [der islamische Gebetsruf] erklingt. Was wir bisher getan haben, ist nichts im Vergleich zu den noch weit größeren Angriffen, die wir für die nächsten Tage planen. Inschallah [So Gott will].“

Das erste, erklärte Ziel Erdogans ist die Rückeroberung der griechischen Inseln in der Ägäis. Der türkische Führer sagte, daß 1923 die Türkei die griechischen Inseln, die „unser waren“ und wo „noch unsere Moscheen stehen“, „ausverkauft“ habe.

Erdogan nannte als Stichtag das Jahr 2023, den 100. Jahrestag der türkischen Republik und des Vertrages von Lausanne, der die Staatsgrenzen festlegte, die er nun einer Revision unterziehen möchte. Das sind nicht nur Worte.

1974 besetzte die Türkei militärisch den nördlichen Teil von Zypern, und heute eroberte die unter dem Vorwand der „Terrorbekämpfung“ einen breiten syrischen Landstreifen entlang der Grenze zwischen beiden Staaten. Die größte Bedrohung gilt jedoch der Zukunft Europas, das Erdogan seinem Reich unterwerfen will.

„Europa wird islamisch, so Allah will“.

Dies kündigte der Parlamentsabgeordnete Alparslan Kavaklioglu von Erdogans Partei AKP an, indem er wiederholte, was Erdogan selbst bereits offen erklärt hatte:

Die Muslime sind die Zukunft Europas“.

Und weiter:

„Das Glück und der Reichtum der Welt verlagern sich vom Westen in den Osten. Europa erlebt eine Periode, die man als außergewöhnlich bezeichnen kann: Seine Bevölkerung nimmt ab und überaltert. Es hat eine sehr alte Bevölkerung. Daher kommen Menschen aus dem Ausland, um dort Arbeit zu finden. Europa hat aber das Problem, daß alle Ankömmlinge Muslime sind. Sie kommen aus Marokko, aus Tunesien, aus Algerien, aus Afghanistan, aus Pakistan, aus dem Irak, aus dem Iran, aus Syrien und aus der Türkei. Jene, die aus diesen Ländern und weiteren kommen, sind Muslime. Wir sind soweit, daß der Name Mohammed der häufigste Vorname in Brüssel, in Belgien ist. Der zweithäufigste Name ist Melih und an dritter Stelle folgt Aisha.“

Erdogan weiß, daß in Brüssel, der Hauptstadt der Europäischen Union, bereits heute der Islam die stärkste Religion ist. Einer von drei Einwohnern ist Muslim.

Seine Waffe, wie auch die der Muslimbrüder, ist die demographische Eroberung Europas in den kommenden Jahrzehnten. Bereits heute wäre die Türkei, würde sie in die Europäische Union aufgenommen werden, das bevölkerungsreichste Land der EU.

Bereits heute stellen die Türken die zweitgrößte Volksgruppe in der Bundesrepublik Deutschland, in den Niederlanden, in Österreich, in Dänemark und Bulgarien, und Erdogan fordert sie auf, sich nicht zu assimilieren und nicht ihre Identität abzulegen.

„Die Türken im Ausland sollten Türken bleiben unabhängig von ihrer Staatsbürgerschaft.“

Die Assimilierung bezeichnete der „Sultan“ als „Verbrechen gegen die Menschheit“.

Auf die Arroganz Erdogans reagiert die EU nicht, vielmehr schweigt sie. Sie schweigt zu den Menschenrechtsverletzungen in der Türkei. Sie schweigt zum Einmarsch ins syrische Kurdistan. Sie schweigt zur Seeblockade, die gegen die ENI-Plattform auf Zypern verhängt wurde. Sie schweigt zu den Drohungen gegen die griechischen Inseln. Vor allem schweigt die Europäische Union zur Ankündigung, unseren Kontinent zu islamisieren. Dazu schweigt nicht nur die Europäische Union, sondern auch die Kirche.

Die Stärke Erdogans ist dieses schuldhafte Schweigen.

*Roberto de Mattei, Historiker, Vater von fünf Kindern, Professor für Neuere Geschichte und Geschichte des Christentums an der Europäischen Universität Rom, Vorsitzender der Stiftung Lepanto, Autor zahlreicher Bücher, zuletzt in deutscher Übersetzung: Verteidigung der Tradition: Die unüberwindbare Wahrheit Christi, mit einem Vorwort von Martin Mosebach, Altötting 2017.

Übersetzung: Giuseppe Nardi

---

 

Lezing ‘liefde van God’ – Lies Vos

In deze Paastijd mogen wij vreugdevol zijn want ‘Zozeer heeft God de wereld liefgehad dat Hij zijn eniggeboren Zoon heeft gezonden, opdat alwie in Hem gelooft niet verloren zal gaan, maar eeuwig leven zal hebben!’ Joh. 3,16.

Woensdag 18 april brengt Lies Vos een lezing over deze liefde en intimiteit die God aan ieder van ons persoonlijk wil schenken.

Waar: Cara Nova O Maria, Kliniekstraat 48, 9050 Gentbrugge. Uur: 20u- 21u30, ontvangst vanaf 19u45. Info: gebedsgroepcaranova@gmail.com, Lies Vos of facebookpagina ‘gebedsgroep Cara Nova’.

Parkeren: je kunt gratis parkeren schuin tegenover Cara Nova op de parking van het medisch centrum Maria Middelares.

Iedereen van harte WELKOM!

Daarnaast nodigen wij iedereen uit voor de viering van de Pinksternoveen waartoe de Bisschop dit jaar heel het bisdom uitnodigt! We zullen samen met KCV Oost Vlaanderen, de Emmanuelgemeenschap, Maria Kefas, de Sint Michielsbeweging, de Filippijnse gemeenschap, de Gentse parochies en Oost Vlaamse broers en zussen bidden en zingen voor een wereldwijde uitstorting van de heilige Geest! Iedereen die graag meezingt in ons gelegenheidskoor mag een bericht sturen naar elies.vos@hotmail.be.  Hoe meer zielen, hoe meer… H. Geest!
Meer informatie is terug te vinden in onderstaande brief van Bisschop Luc Van Looy:

Gent, 4 april 2018

Beste vrienden,

In voorbereiding op Pinksteren is het de gewoonte dat de noveen gebeden wordt. Elk jaar zetten we die noveen in negen dagen voor het feest. Dit jaar is dat op vrijdag 11 mei in de kerk van Christus Koning op het Rerum Novarum plein in Gent. We beginnen de eucharistieviering om 19.30 u.
Ik nodig iedereen uit om aan deze viering deel te nemen. Het is een uitstekende gelegenheid om de Geest van God te aanroepen voor de toekomst van de Kerk in ons bisdom, om de zegen te vragen over de nieuwe parochies die in opbouw zijn, om voor onze jongeren de kracht te vragen om het vormsel dat ze in deze tijd ontvangen zo te koesteren dat ze er een heel leven kunnen op bouwen.
Hieronder verschaf ik u nog de praktische informatie nuttig voor de avond van de Heilige Geest.

Met de beste groeten,
+ Luc Van Looy

Bisschop van Gent

---

 

Vrijdag 13 april 2018.

Pater Daniel Maes:

“Goede vrienden, Syrië is nu werkelijk het centrum van het wereldgebeuren. Oost Ghouta is bevrijd tot grote vreugde van de mensen. Damascus van hieruit ten val brengen lukt niet meer. Of de collectieve hysterie met een chemische aanval helpt, na de spectaculaire show rond de vergiftiging van de Skripals als voorwendsel voor een militaire invasie, valt nog te bezien.  Gelukkig, de eenzijdige wereldoverheersing van de Angelsaksisch-zionistische “nieuwe wereldorde” is (bijna) voorbij.

Rusland, China en bondgenoten zullen geen slaven zijn. Ze zijn ook niet uit op oorlog voeren of andere mogendheden zoveel mogelijk boycotten. Ze willen samenwerken en als volwaardige wereldmachten en partners erkend worden. Het westen heeft met zijn morele waarden ook de redelijkheid opgegeven. Het internationaal recht werd vervangen door het recht van de sterkste en het wil de soevereiniteit van Syrië gewoon breken, kost wat kost. Als het niet met terroristen kan, moet het met een militaire interventie gebeuren onder gelijk welk voorwendsel. Gelukkig kan inmiddels Rusland vastberaden weerstand bieden. In Syrië gaat de mensheid ofwel naar een mogelijke zelfvernietiging ofwel naar een nieuwe multipolaire samenleving.

Bijgevoegd krijg je een grote hoeveelheid informatie met video’s die op overweldigende wijze de blijvende leugens over Syrië in onze media ontmaskeren. Hierin wordt je de werkelijkheid en de waarheid getoond van wat er echt gaande is, wat gelukkig steeds meer mensen inzien.

Helaas zijn er nog te veel anderen, die niet beseffen dat ze gehersenspoeld zijn en daarom de oorlogszucht van wereldheersers blindelings blijven steunen”.

• Lees de prima duiding van onze eigen onafhankelijke Vlaamse en echte kritische journalist. Al wie het Engels of Frans niet voldoende verstaat of kan volgen vindt hier alles wat hij/zij moet weten. Dank u wel Willy: https://willyvandamme.wordpress.com/2018/04/12/propagandaoorlog-rond-syri/ (https://www.geotrendlines.nl/video-voeren-media-ons-ten-oorlog/; https://www.youtube.com/watch?v=5871uA69GJc).
• Ons vorig bericht met twee video’s met paasviering en paasgezangen: http://www.golfbrekers.be/een-bericht-uit-syrie-zonder-poco-bril/
• Foto’s en tien video’s:paasviering en paasgezangen; exclusief interview met Vanessa Beeley; kort en sterk getuigenis “wij (Amerikanen) zijn moordenaars en bastaards”; Jaysh al-Islam en westerse landen in hun glorietijd 2015; 2 video’s over gifgasaanval van terroristen op gekidnapte burgers uit Adra; chloor gevonden; Arabisch met foto’s; uitzinnig van vreugde om hun bevrijding; christenen vieren Pasen zeer feestelijk; 2 video’s van Jaysh al Islam die aanslagen blijft plegen op burgers met foto’s: http://www.golfbrekers.be/als-u-nu-nog-altijd-de-poco-media-wil-geloven/
• 13 video’s: bevrijding uit Douma; 2 video’s over massamoord door terroristen in Adra; bevrijding uit de gevangenissen van de terroristen; Douma bevrijd; VS en Frankrijk zoeken voorwendsel om Syrië te bombarderen; 2 video’s over raketaanval op Syrische luchtmachtbasis; 4 video’s die het gemene spel ontmaskeren van de chemische aanval in Douma, van de “Witte Helmen” die zich voor de camera voordoen als hulpverleners en achter de camera djihadisten van Saoedi-Arabië zijn en hun slachtoffers voor de gemakkelijkheid achteraf vermoorden: http://www.golfbrekers.be/syrie-wanneer-houdt-het-op/
• Tien video’s en foto’s over die chemische aanval: http://www.golfbrekers.be/het-nieuws-over-en-in-syrie-wordt-stilaan-zeer-onrustwekkend/
• Vier video’s over de gruwelen van het “leger van de islam”: http://www.golfbrekers.be/wie-of-wat-schuilt-er-achter-het-leger-van-de-islam/
• Er is 100.000 dollar te verdienen voor wie goede informatie kan geven over wie er achter die chemische aanval zit: http://www.golfbrekers.be/wikileaks-looft-prijzengeld-uit/
• Twaalf video’s: zeer pertinente vragen van Syrië aan de VS; ook Frankrijk is bereid edelmoedig mee te helpen bij het verder uitmoorden en vernietigen van Syrië; Trump natuurlijk ook; Libanon protesteert terecht tegen Israël; Syrië ook; Syrische luchtafweer in alarm; gevechtsvliegtuigen in de buurt van de Russische luchtmachtbasis in Syrië; Trump aan de kant van de djihadisten; waarschuwingen van voormalige ambassadeurs in Syrië van Schotland en VS; 3 video’s over de niet aanvaardde resoluties in de VN Veiligheidsraad: http://www.golfbrekers.be/syrie-de-kaarten-liggen-op-tafel-wie-deelt/
• Ontmaskering van de Witte Helen en hun chemische aanval: https://youtu.be/Nq_R9cK4Vv8
• De verschrikkelijker waarheid van wat er nu werkelijk in Syrië gebeurt: https://www.youtube.com/watch?v=wHsfc49Y_Fk&feature=em-share_video_user
• Een artikel van 29 januari 2013 meldde reeds dat Washington het plan goedgekeurd had om een chemische aanval voor te bereiden en de schuld ervan aan Assad te geven: http://www.golfbrekers.be/het-olifantengeheugen-van-het-internet/
• Vijf video’s: http://www.golfbrekers.be/verstandige-mensen-waarschuwen-voor-wo-iii/
• Tien video’s. Eerste video geeft nauwkeurig overzicht, bevrijding door Syrisch en Russisch leger, terugkeer van vluchtelingen en ’t valse spel van de Witte Helmen-terroristen. Er zijn inderdaad nog mensen, zelfs af en toe in de openbare omroep die tonen dat ze nog een beetje kritische zin hebben en inzien dat deze hele oorlogspropaganda pure onzin is: http://www.golfbrekers.be/wie-houdt-hen-tegen/
• Mogelijke confrontatie NAVO-Rusland: https://www.geotrendlines.nl/en/
• Je kunt tekenen om deze oorlog te stoppen: https://www.change.org/p/declaration-against-the-expansion-of-the-syrian-war?utm_medium=email&utm_source=petition_signer_receipt&utm_campaign=triggered&share_context=signature_receipt&recruiter=869234995
• Onze Zwitserse vrienden Markus en Eva Heizmann, die bijzonder goed geïnformeerd zijn over Syrië, houden een voordracht met beelden en muziek “Syrien aus erster Hand” op donderdag 19 april 2018 om 19.30 in het ontmoetingscentrum Anhaltspunkt Ida Sträuli-Strasse, 91; 051 544 17 70; anhaltspunkt@kath-winterthur.ch; anhaltspunkt-neuhegi.ch
• Syrië is nu het centrum van het wereldgebeuren. Hier gaat de mensheid de tragische weg van zijn mogelijke zelfvernietiging in een W O III ofwel de hoopvolle weg van samenleven en samen werken, eerbied voor het leven en de menselijke waardigheid, wederzijds respect en erkenning van elkaars soevereiniteit.

Ik hoop aanwezig te kunnen zijn en het tweede deel van ons oorlogsdagboek voor te stellen. Graag zal ik ook een babbeltje slaan met wie het wenst.

Link vanwege de uitgever om het boek te bestellen: https://www.deblauwetijger.com/product/daniel-maes-oorlogsdagboek-deel-ii/

Bron: Per E-mail van Pater Daniel ontvangen

NOGMAALS hetzelfde bericht

---

Een mix van onkunde, zware manipulaties en zelfs leugens, zo kan men de inhoud van de traditionele massamedia omschrijven wanneer ze de explosieve toestand rond Syrië op dit ogenblik bespreken. Qua totale onkunde scoorde zeker De Morgen de hoogste toppen. Goed voor een Nobelprijs voor de nepjournalistiek.

De Morgen

Zo schreef De Morgen gisteren woensdag 11 april in: ‘Syrische crisis houdt Trump in Washington’ van Remy Amkreutz en Pieter Gordts. Daarin schreven dat komische duo: “Verschillende ngo’s maakten zaterdagavond melding van een mogelijke gifgasaanval in Douma, de laatste stad in het Syrische Oost-Ghouta die nog in handen van de rebellen is”.

Nou, het Leger van de Islam (Jaysh al Islam) tekende de overgave van de stad zondagvoormiddag – enkele luttele uren na die vermeende gifgasaanval – en reeds op maandag betraden leden van de Russische militaire politie die stad. Deze overgavet werd al zondagmiddag in Syrië wereldkundig gemaakt en stond rond 16.00 die namiddag onder meer bij het persagentschap Reuters te lezen.

En op maandag begon de verhuis van de ongeveer 15.000 leden en aanhangers van die salafistische terreurgroep. Waarna maandagmiddag de eerste leden van de Russische militaire politie en de Syrische Rode Halve Maan het gebied betraden op zoek o.m. naar de vermeende 150 doden en meer dan 1000 gewonden van die aanval ongeveer een dag voordien.

Waar zijn de duizend en meer gewonden en 150 doden van die vermeende gifgasaanval in de stad Douma? Die blijken zo te zien verdwenen. Het verhaal was afkomstig van de Witte Helmen, een door mensen van de Britse geheime dienst MI6 opgerichte en door het Westen waaronder ook Nederland gefinancierde jihadistenorganisatie. Deze lokte ons richting een derde wereldoorlog en kreeg van de stad Ieper vorig jaar nota bene een vredesprijs. Een wel heel grote schande.

Maar Remy Amkreutz en Pieter Gordts zijn duidelijk topjournalisten en zagen Douma opnieuw al in handen van het Leger van de Islam. Geen verbazing natuurlijk dat die krant, zoals ook De Standaard natuurlijk en praktisch alle andere Westerse massamedia, geen melding maakten van het verhaal van Rusland, de Syrische Rode Halve Maan en ook de in Damascus werkende VN-organisaties dat er tot heden geen spoor gevonden is van dit massaal aantal slachtoffers.

De OVCW

Ook The Financial Times deed vandaag donderdag 12 april eveneens flink mee aan die propagandaoorlog. Zo schreef de vermeende Londense kwaliteitskrant in: “Experts say gas attack proof will take weeks” (Specialisten zeggen dat het weken duurt voor er bewijzen zijn over die gasaanval) van David Bond en Rebecca Collard.

Zo schreven ze:

“But is was not clear if the mission (van de Organisatie voor het Verbod op Chemische Wapens, nvdr.) had been granted access to the site of the alleged attack.” (“Maar het was niet duidelijk of die missie (van de OVCW, nvdr.) toegang heeft gekregen tot die plek waar die vermeende aanval plaats had” )

Dat het Syrië en Rusland zelf zijn die aandrongen op een bezoek en onderzoek door de OVCW vermelden ze niet. Ze weten dat ongetwijfeld nochtans heel goed. Zoals Rusland en de Syrische regering reeds herhaaldelijk stelden de OVCW alle bijstand te zullen verlenen die nodig is.

Rusland en Syrië vroegen de OVCW om in Syrië onderzoek te doen naar die aanval met chemische wapens, de VS en de rest van het Westen hadden geen interesse. Wat er op wijst dat deze wisten dat het verhaal over die gifgasaanval allemaal nep was. De OVCW kan nu het bewijs leveren toch professioneel te werken en geen politiek instrument van de VS te zijn. 

Wat de krant ook niet vermelde is dat de VS en haar oorlogspartners in de VN-Veiligheidsraad hun veto stelden tegen een onderzoek door die OVCW. Gelukkig heeft de OVCW geen toestemming van de VN nodig om hier in actie te treden. En uiteraard zweeg de krant eveneens geheel over het verhaal dat er van dat massaal aantal slachtoffers tot vandaag niets is gevonden.

Excuses gezocht

Men is zich trouwens duidelijk al aan het voorbereiden op het feit dat er in Douma geen sporen zijn van die zogenaamde grootschalige gifgasaanval. 

Lees hier verder: https://willyvandamme.wordpress.com/2018/04/12/propagandaoorlog-rond-syri/

---

 

Onderstaande bijdrage is van de Romeinse historicus Roberto de Mattei, 4 april 2018

Het doel van de Kerk is de glorie van God en de redding van de zielen. Redding van wat? De eeuwige verdoemenis en dat is het lot van hen die in doodzonde sterven. Voor de redding van de mensen offerde onze Heer zijn verlossend lijden en sterven. Onze Lieve Vrouw herinnerde ons hieraan in Fatima: het eerste geheim, toevertrouwd aan de drie herdertjes op 13 juli 1917, begon met het verschrikkelijke visioen van een zee van hellevuren. Als onze Lieve Vrouw niet beloofd had hen mee te nemen naar de hemel – schrijft zuster Lucia – zouden de zieners van ontzetting en angst gestorven zijn. De woorden van onze Lieve Vrouw zijn verontrustend en streng: “Jullie hebben de hel gezien waar de zielen van de arme zondaars heen gaan. Om Hen te redden wil God dat in de wereld de devotie tot mijn Onbevlekt Hart begonnen wordt.”

Een jaar eerder had de engel van Fatima de drie herdertjes dit gebed geleerd: “O mijn Jezus, vergeef ons onze zonden, behoed ons voor het vuur van de hel, breng alle zielen naar de Hemel, vooral diegenen die uw barmhartigheid het meeste nodig hebben”. Jezus spreekt herhaaldelijk van het “Gehenna” en van het “onblusbaar vuur” (Mt. 5, 22; 13, 42; Mc. 9, 43-49) dat bestemd is voor hen die zich weigeren te bekeren, zelfs op het eind van hun leven. Dit eerste vuur, het geestelijke, is een beroofd worden van God. Het is de meest vreselijke straf en vormt simpelweg de hel omdat de dood de aardse banden losmaakt van de ziel die met al haar kracht ernaar hunkert God te bereiken maar daar niet in slaagt als zij vrijwillig ervoor gekozen heeft zich door de zonde van Hem te scheiden. De tweede straf is die mysterieuze straf waarin de ziel niet lijdt van metaforisch maar van echt vuur, dat onblusbaar is en dat samengaat met het geestelijke vuur van het verlies van God. Bovendien, omdat de ziel onsterfelijk is, duurt de gepaste straf voor een doodzonde zonder berouw even lang als het leven van de ziel, dat wil zeggen voor altijd, in alle eeuwigheid. Deze leer is gedefinieerd door het IVde Lateraans Concilie en de Concilies van Lyon, Florence en Trente. In de Constitutie Benedictus Deus van 29 januari 1336 veroordeelt paus Benedictus XII de dwalingen van zijn voorganger Johannes XXII over de gelukzalige aanschouwing. Hij bekrachtigt: “Wij definiëren dat volgens de algemene beschikking van God de zielen van hen die daadwerkelijk in doodzonde sterven onmiddellijk na hun dood naar de hel gaan en daar de pijn van de hel ondergaan” (Denz-H 1002).

Op 29 maart 2018, Witte Donderdag, verscheen in het dagblad La Repubblica een interview dat paus Franciscus aan dit blad gegeven had. Zijn gewone interviewer vraagt hem: “U hebt nooit met mij gesproken over de zielen die in zonde gestorven zijn en naar de hel gaan om voor eeuwig te lijden. U hebt wel gesproken over de goede zielen, die toegelaten worden tot de beschouwing van God. Maar hoe zit het nu met de slechte zielen? Waar worden zij gestraft?

Paus Franciscus antwoordde als volgt: “Zij worden niet gestraft; die spijt hebben krijgen vergiffenis van God en gaan de rangen binnen van de zielen die Hem aanschouwen maar zij die geen spijt hebben en daarom niet vergeven kunnen worden, verdwijnen. Er bestaat geen hel, er bestaat en verdwijnen van zondige zielen.

Zoals deze woorden klinken, vormen zij een ketterij. De commotie (die zij veroorzaakten) was zich al bezig over de wereld te verspreiden toen de Vaticaanse Persdienst tussenbeide kwam met een communiqué waarin we lezen: paus Franciscus “heeft onlangs de oprichter van de krant La Repubblica in een privé ontmoeting vanwege Pasen ontvangen zonder echter een interview te geven. Wat door de auteur meegedeeld wordt in het artikel van vandaag is de vrucht van zijn reconstructie waarin de precieze woorden van de paus niet worden geciteerd. Er staan geen citaten in het artikel en het mag niet worden beschouwd als een getrouwe weergave van de woorden van de heilige vader.”

Het gaat dus niet om een interview maar om een privé gesprek waarvan de paus niettemin heel goed wist dat het zou worden omgevormd tot een interview zoals is gebeurd in de vier voorafgaande ontmoetingen met Scalfari. En als – ondanks het rumoer dat de voorgaande interviews met de journalist van La Repubblica veroorzaakten – de paus doorgaat met hem te beschouwen als zijn favoriete ondervrager, dan betekent dit dat de paus door deze interviews een soort katholiek leergezag probeert uit te oefenen middels de massamedia en dat leidt tot onvermijdelijke consequenties.

Geen zin – aldus de Heilige Stoel – moet beschouwd worden als een getrouwe weergave maar geen enkele specifieke inhoud wordt ontkend; op deze manier weten we niet welk aspect van de gedachte van Bergoglio verkeerd geïnterpreteerd wordt. In de vijf jaar van het pontificaat van Franciscus heeft hij nooit gesproken over de hel als eeuwige straf voor de zielen die in zonde sterven. Om zijn gedachte te verhelderen diende de paus of de heilige Stoel publiek de leer van de Kerk te bevestigen ten aanzien van alle punten in het interview waarin die leer wordt ontkend. Dit is jammer genoeg niet gebeurd en wij blijven achter met de indruk dat het nieuws van La Repubblica geen fake nieuws is maar een opzettelijk plan om de verwarring onder de gelovigen te vergroten.

De stelling dat eeuwig leven gereserveerd is voor de rechtvaardigen terwijl de slechten verdwijnen, is een oude ketterij, die niet alleen het bestaan van de hel ontkent maar ook de onsterfelijkheid van de ziel zoals die is gedefinieerd door het Vde Lateraans Concilie (Denz-H, n. 1440). Deze bizarre mening werd gehouden door Socinianen, de liberale protestanten, door sommige adventistensectes in Italië, en door de Waldensendominee, Ugo Janni (1865-1938), bedenker van het “Pan-christendom” en grootmeester van vrijmetselaarsloge in Sanremo.

Voor deze auteurs is onsterfelijkheid een privilege dat door God alleen wordt verleend aan de zielen van de rechtvaardigen. Het lot van de zielen die volharden in de zonde, is niet de eeuwige straf maar het totale verlies van zijn. Deze leer is bekend als “keuze-onsterfelijkheid” of “conditionalisme” omdat het houdt dat moreel gedrag de voorwaarde is voor onsterfelijkheid. Het einde van een deugdzaam leven is eeuwigheid van zijn; het einde van een schuldig leven is zelfvernietiging.

“Conditionalisme” gaat heel goed samen met “evolutionisme” omdat het houdt dat onsterfelijkheid de overwinning van de ziel is in een soort opstijgen van de mens, vergelijkbaar met de “natuurlijke selectie” die ervoor zorgt dat lagere organismen veranderen in hogere organismen. Wij worden geconfronteerd met een op zijn minst impliciet materialistisch idee. Immers de oorzaak van de onsterfelijkheid van de ziel is dat zij geest is: wat geestelijk is kan niet tot afbraak overgaan en zij die de mogelijkheid aannemen dat de ziel afgebroken kan worden, schrijven dus aan de ziel een materiële natuur toe. Een eenvoudige en geestelijke substantie als de ziel kan niet verloren gaan tenzij door het ingrijpen van God, maar dat wordt door de “conditionalisten” ontkend omdat dit zou betekenen dat ze zouden toegeven dat God een rechtvaardige God is die oordeelt en beloont en straft in tijd en eeuwigheid.

In plaats daarvan kent hun idee van een altijd barmhartige God aan de wil van de mens de eigenschap toe van zelfbeschikking. Men kan er voor kiezen een vonk te worden die zichzelf verliest in het goddelijk vuur of die wordt uitgedoofd in het absolute niets. Pantheïsme of nihilisme dat zijn de keuzemogelijkheden voor de mens in deze kosmologie die niets maar dan ook niets van doen heeft met het katholieke geloof en het gezond verstand. Bovendien haalt het “conditionalisme” bij een atheïst, die er al van overtuigd is dat er na de dood niets is, de mogelijkheid tot bekering weg, die hem geboden wordt door de timor Domini: het begin van alle wijsheid (ps. 110, 10), de vreze des Heren aan wiens oordeel niemand zal ontkomen. Alleen door geloof in de onfeilbare gerechtigheid van God zijn we in staat ons over te geven aan zijn onmetelijke barmhartigheid.

De verkondiging van de uiteindelijke bestemming van de zielen die de Kerk aanreikt in Vier Uitersten (door oordeel, hel en hemel) is in onze tijd meer dan ooit nodig. Onze Lieve Vrouw wilde er ons aan herinneren in Fatima. Ze voorzag de afval van de herders maar ze verzekerde ons ook dat wij nooit van hemelse hulp verstoken zullen zijn.

Vertaling uit het Engels: C. Mennen pr, www.mennenpr.nl