Pastoor Geudens nam afscheid op 29 mei
Zoals eerder gemeld in Marsna Magazine heeft Pastoor Geudens, op zondag 29 mei, afscheid genomen van Geulle, Moorveld/Waalsen en Bunde. De kerkbesturen trakteerde de pastoor op een grote afscheidreceptie.
Fotoboek: http://www.marsnamagazine.nl/fotoboek/84
Door Mark Van de Voorde
Tussen Pasen en Pinksteren is een stille tijd. Ogenschijnlijk althans: wat gebeurt, is aan het oog onttrokken. Niemand heeft er weet van, tenzij de betrokkenen zelf. De leerlingen zijn naar huis gegaan, komen af en toe nog samen, maar zijn maatschappelijk niet meer zichtbaar. De wereld is met andere dingen bezig dan met de dood en de verrijzenis van Jezus.
Tussen Pasen en Pinksteren is echter niet zonder meer een stille tijd, het is ook de tijd van de stille revolutie. De stille revolutie die tussen Pasen en Pinksteren plaatsgrijpt, is de revolutie van de religieuze en mystieke ervaringen in de donkere nacht van de ziel: wanneer de leerlingen gevangen zitten in de netten van angst, twijfel en ongeloof. Zo’n revolutie kan niet worden neergeslagen, want ze toont zich niet aan de oppervlakte. Toch heeft ze gevolgen, voor lange tijd. Het zou wel eens kunnen dat wij ook zo’n tijd van stille revolutie meemaken, de revolutie van de mentale herbewapening van de Kerk.
De Bijbel is ter zake interessant. Tussen Pasen en Pinksteren grijpen bij de leerlingen van de geëxecuteerde rabbi Jezus de Christus uit Nazareth ervaringen plaats die hun hele denken en doen omver zullen gooien. We mogen ervan horen in de lezingen van de “tussentijd”: Emmaüs, de apostelen, Thomas, de visvangst bij het meer van Tiberias. Daarmee eindigt het niet. Johannes schrijft: “Er zijn nog veel andere dingen die Jezus gedaan heeft. Maar als ze een voor een beschreven werden, dan zou naar mijn mening zelfs de hele wereld te klein zijn voor de boeken die men dan zou moeten schrijven.”
Je kunt zeggen dat ook de hedendaagse Kerk zich bevindt tussen Pasen en Pinksteren. Niet alleen volgens de liturgische kalender, maar ook qua mentaliteit. Ze heeft zich, na al die vreselijke misstappen van haar kant en valse getuigenissen van de andere kant, teruggetrokken uit het publieke leven en is niet opvallend zichtbaar in het maatschappelijke landschap. Integendeel, de Kerk lijdt aan pleinvrees. Ze is binnenkamers geworden, knusjes getroebleerd, zoals de leerlingen die eerste dagen. De Kerk is zo met zichzelf bezig, dat ze vergeet bezig te zijn met wat de wereld beroert: geluk, hoop, liefde, rechtvaardigheid én geloof. Als de Kerk zich terugtrekt, laat ze de wereld goddeloos worden.
Toch broedt in deze beloken tijd heel wat. In het verborgene. Het zou wel eens de belangrijkste tijd kunnen zijn voor de toekomst. Het was in zo’n dagen waarin het leven slingert tussen vrees en hoop, twijfel en vertrouwen, ongeloof en geloof, dat de leerlingen hun diepste ervaring van Gods aanwezigheid kenden, maar ook hun zending begrepen: “Gaat uit over de wereld.” Opvallend was dat al die herkenningen plaatsgrepen, wanneer de leerlingen bijeenwaren. Thomas zag pas, toen hij zich aansloot bij de andere apostelen. Ook wij komen pas tot geloof, wanneer we anderen in geloof en twijfel ontmoeten.
Je moet opstaan en doorgaan. Dat was het wat die leerlingen van Emmaüs deden: ze keerden naar de wereld terug. Met Pinksteren legden de leerlingen getuigenis af. Het wordt ook stilaan tijd dat wij opstaan en naar de wereld terugkeren. De wereld wacht op ons.
Witte Donderdag 21 april, om 19.30 uur: in de kerk van Geulle Witte Donderdagviering voor hele cluster.
Goede Vrijdag 22 april, om 15:00 uur: kruisweg in alle drie de kerken van Bunde, Geulle en Moorveld.
Goede Vrijdag 22 april, om 19.30 uur: in de kerk van Moorveld Goede Vrijdagplechtigheid voor het hele cluster.
Paaszaterdag 23 april, om 19.30 uur: in de kerk van Bunde Plechtige Paaswake voor het hele cluster.
Zondag 24 april, Eerste Paasdag, H. Missen om 10:00 uur in Geulle, om 11:30 uur in Moorveld en in Bunde.
Maandag 25 april, Tweede Paasdag om 11:30 uur H.Mis in Bunde.
De Kerk is een bootje: “Ik ben geen profeet, maar men zegt voortdurend dat de Kerk momenteel ziek is… Hoe dan ook, ik kan alvast getuigen dat Christus niet ziek is. Hij is verrezen en zijn evangelie is niet verouderd of voorbijgestreefd. Wat de Kerk betreft, ze bestaat uit mensen en als mensen ziek zijn, dan is dat een schok voor de Kerk. Daardoor is de Kerk inderdaad in crisis, maar ik weet – en dit is de diepste overtuiging van mijn geloof – dat het een groeicrisis is.
Deze crisis is belangrijk; ze kan misschien heel zwaar zijn, doch ze moet ons daarom niet verpletteren. Zij maakt me niet bang. De Kerk is een schip met miljoenen mannen en vrouwen en gezinnen aan boord. De boot is gemaakt om stormen te trotseren. Ze zal standhouden, zelfs als sommige passagiers zeeziek worden. Er zijn er die niet graag het hoofd bieden aan die geweldige storm; daarom zoeken ze naar een schuiloord. Anderen willen te vlug gaan en willen snel aan wal een nieuw land opzoeken. We moeten echter aanvaarden te leven op het ritme van de wereld, meer zelfs, op het ritme van God… en de koers houden die Christus ons aangewezen heeft!” (Zo sprak Kardinaal Marty, bisschop van Parijs, in de meidagen van 1968!)
Opgelet! Wat vieren wij precies met Kerstmis?
Er wordt vandaag de dag van alles verteld: het is het feest van het Kind Jezus, van het1icht, van de vrede, van de solidariteit, van de kinderen, van de gerechtigheid, en nog veel meer. Dat alles is niet verkeerd. Maar wat is feitelijk de kern van het feest?
Op de laatste zondag van de advent afgelopen zondag (19 december 2010), de laatste voor het kerstfeest, hoorden we in de evangelielezing het verhaal van de geboorte van Jezus, zoals opgetekend door Mattheüs. Daarin staat te lezen: “Dit alles is gebeurd opdat in vervulling zou gaan wat bij monde van de profeet door de Heer gezegd is: ‘De maagd zal zwanger zijn en een zoon baren, en men zal hem de naam Immanuël geven’, wat betekent ‘God met ons’.”
We kunnen het kort samenvatten als volgt: met Kerstmis vieren wij op de eerste plaats…
1. De overgrote liefde van God voor de mensen.
“De goedheid en mensenliefde van God onze Heiland is op aarde verschenen” (Titus 3,4)
2. Dat het Kind Jezus is Gods Zoon.
Later zal die volwassen Jezus zeggen: ‘Wie mij ziet, ziet de Vader’; ‘Ik en de Vader, Wij zijn één’; ‘de Vader is in Mij en Ik ben in de Vader’.
3. God werkt meestal in de stilte en zeer bescheiden.
Maria, een onbekend meisje; Jozef, een stille ambachtsman; de geboorte geschiedt in een arme stal, verreweg van de menigte, en wordt kort en sober verteld; de eerste bezoekjes: enkele ruwe herders aan wie meegedeeld wordt: “Heden is u een Redder geboren”.
Nu (in 2010!) wij leven in een klimaat van ‘godsverduistering’ is het belangrijk dat wij voor onszelf, en ook voor onze medemensen, dat ‘Gods-gebeuren’ speciaal in de verf zetten en ook trachten te beleven.
Zeggen wij dikwijls in deze dagen van Kerstmis: ‘Naar U gaat mijn verlangen, Heer’. ‘Heer, mijn God, ik ben zeker van U’. Wij mogen jubelen, samen met de engelen en alle mensen van goede wil: “Eer aan God in de hoge, en vrede op aarde aan de mensen die Hij liefheeft!”
Bewerking van tekst uit: Woord van Leven 2010, maandblad december 2010, Jaargang 36, Nr. 12, Bert van Brabant, Brugge, blz. 1-2.
Past. J. Geudens
De Argeloze Duif 