Pastoor Penne en de Chinese peuter van Foshan City

Op internet is een filmpje te zien uit het Chinese Foshan City. Een aantal mensen zal het filmpje zeker niet durven bekijken. http://www.hln.be/hln/nl/960/Buitenland/article/detail/1335726/2011/10/18/Overreden-Chinese-peuter-vecht-voor-leven-in-ziekenhuis.dhtml

Wat laat het filmpje zien? Het filmpje laat beelden zien van een bewakingscamera, opgenomen enkele weken geleden. De 2 jarige Yueyue was aan het spelen op een markt toen zij werd overreden door een bestelwagen. De eigenaar dacht waarschijnlijk dat hij over een blikje was gereden want hij ging er vandoor zonder te kijken wat er aan de hand was. Het werd nog erger. Er liepen 3 mensen voorbij die geen van allen een helpende hand hebben geboden. Even later werd het kleine meisje nog eens overreden door een tweede bestelwagen. In de vijf minuten daarna kwamen er 15 mensen voorbij die allemaal naar dat kleine overreden meisje keken maar geen hulp boden en voorbij liepen. Uiteindelijk was het de vrouwelijke vuilnisophaler die, zeven minuten nadat Yueyue was aangereden door het eerste busje, hulp bood. Het meisje was hersendood, heeft nog enkele dagen gestreden voor haar leven maar is ondertussen overleden. http://www.hln.be/hln/nl/960/Buitenland/article/detail/1337107/2011/10/21/Overreden-Chinese-peuter-overleden-in-ziekenhuis.dhtml

Het filmpje is ondertussen op internet flink verspreid en vele mensen hebben hun commentaar erop gegeven. Op de radio hoorde ik een Chinakenner die zei dat mensen daar bang zijn om heel hun leven schadevergoeding te moeten betalen en dat mensen zich daar liever niet bemoeien met leed en problemen van mensen buiten de eigen kring. Wat binnen de familie gebeurt is belangrijker dan wat buiten de familie gebeurt, zolang het een vreemde is heerst er onverschilligheid en laat het hen koud. Chinezen voelen zich minder betrokken bij hen buiten de eigen kring en doen of hun neus bloedt.

Dit is natuurlijk een extreem voorbeeld en ik hoop dat niemand van ons zo een aangereden kind zou laten liggen vanuit het idee dat het een kind is waar ik niets mee te maken heb. Gaan wij soms niet diezelfde weg uit als we ons hoofd wegdraaien voor mensen in nood die niet tot onze familie, buurt of kennissenkring horen?

Bij dit verhaal moest ik onmiddellijk denken aan de parabel van de barmhartige Samaritaan, uit het Lucasevangelie, hoofdstuk 10. Een heel bekende parabel die Jezus vertelt over een man die op weg is van Jeruzalem naar Jericho. Hij wordt overvallen en hij ligt daar halfdood langs de weg. Een joodse priester en een leviet, een tempeldienaar komen voorbij maar ze laten de man liggen want ze willen zich niet vuil maken en niet onrein worden door die bloedende man te helpen en ze lopen vlug door. De volgende die voorbijkomt is een Samaritaan, iemand van een door de joden geminacht volk. Die ziet daar die bloedende man en stopt wel, verzorgt hem en brengt hem naar een herberg. Hij laat het hem tijd, moeite en geld kosten om die mens in nood te helpen. Jezus vraagt op het einde aan zijn toehoorders wie nu de naaste is geweest van die man in nood. “Die hem barmhartigheid betoond heeft”, antwoorden ze en Jezus antwoordt: “Doe dan voortaan net als hij”. Elke mens die in nood is en op ons levenspad komt, al is het onze grootste vijand, is onze naaste. Kijk nooit weg op dat moment want het is dan zeker God die je vraagt om Zijn Handen te zijn in die ogenblikken.

Door pastoor A. Penne, http://www.priesterpenne.be

Pastoor Penne Sint Leonardus en Tollembeek

SINT LEONARDUS IN
TOLLEMBEEK…

In Tollembeek gaan we binnenkort weer het feest vieren van Sint-Leonardus. Al eeuwenlang staat in Tollembeek de Sint-Leonarduskapel http://inventaris.vioe.be/dibe/relict/39121 waar vele mensen uit de streek naartoe komen om er te bidden en de voorspraak van de heilige Leonardus te vragen bij de Heer.

Er zijn in onze Rooms-Katholieke Kerk vele heiligen, mensen van wie de Kerk gelooft dat ze – nu ze gestorven zijn – dicht
bij de Heer wonen en wiens leven een getuigenis was van echt Christus navolgen.
In vele levens van die heiligen heb ik me wel eens verdiept maar wie de heilige Leonardus was op wiens voorspraak zovele mensen van Tollembeek en omstreken vertrouwen, dat wist ik niet. Daarom ben ik maar eens gaan snuisteren in de boeken.Ziehier wat ik vond: Historisch gesproken weten we alleen dat Leonardus in het zuiden van Frankrijk een kluizenaarscel bewoond moet hebben. Het is zelfs onduidelijk of hij er ook abt was. Maar de legende weet veel meer over hem te vertellen. Hij was ridder aan het hof van koning Clovis. Via bisschop Remigius van Reims († 553; feest 1 oktober) maakte hij kennis met de christelijke godsdienst. Hij was zo onder de indruk dat hij besloot voortaan in dienst van Christus te treden.
Hij begon het evangelie overal te verkondigen. Daarbij gebeurden vele wonderen. Vandaar dat hij – althans volgens het verhaal – tot bisschop werd gewijd. Maar hij wilde niet een bisschop zijn met een paleis en rijke kleding. Hij trok zich
dus terug in een kloostertje te Orléans en vervolgens ging hij wonen in de bossen rond Limoges. Velen kwamen daar zijn raad vragen. Sommige van de mensen die hem kwamen opzoeken, wilden niet meer weg. Zij bouwden een eenvoudig hutje
bij hem in de buurt. Zo ontstond een soort van kloostergemeenschap. Hij zou als abt de leiding gehad hebben. Hij hielp de boeren in de omtrek, vooral bij veeziekten, en zelfs aanstaande moeders bij een zware bevalling. Hij had een speciale voorliefde voor de gevangenen. Door zijn tussenkomst zijn er heel wat in vrijheid gesteld. Hij liet ze daarna niet aan hun lot over, maar liet ze meehelpen bij de ontginning en bebouwing van nieuwe stukken land.

Dat leven van die heilige Leonardus die zolang geleden leefde, is ook actueel voor ons. Veel mensen zijn in onze tijd zoekende, zoekend naar antwoorden op de grote vragen van het leven. We mogen bidden om de voorspraak van de heilige
Leonardus voor onze zoekende familieleden, vrienden en medeparochianen dat ze, net als hij, het antwoord op al hun vragen bij Jezus Christus mogen vinden en zo gelukkige mensen worden. Zoals Leonardus, na zijn ontdekking van wat Jezus
Christus hem te bieden had ging getuigen, zo mogen wij zijn voorspraak vragen dat ook wij op een goede manier kunnen getuigen van ons christen-zijn en zo velen bij Hem brengen en wonderen laten gebeuren. Zoals Leonardus vanuit zijn
band met Jezus Christus de handen uit de mouwen heeft gestoken en mensen nabij is geweest, zo mogen wij de nood om ons heen ook zien. Zoals Leonardus oog had voor gevangenen, zo mogen wij oog hebben voor elke mens om ons heen die op een
of andere manier gevangen zit in problemen, in ziekte, in fouten van het leven, in rouw.

Sint Leonardus, een man van eeuwen geleden, zijn leven heeft ons ook vandaag nog veel te vertellen; zijn voorspraak: daarop mogen wij vertrouwen. Iedereen is welkom in de Heilige Mis ter ere van de Heilige Leonardus op dinsdag 8 november om 19 uur in de Sint-Leonarduskapel, Leonardusstraat te Tollembeek.

door pastoor A. Penne,
www.priesterpenne.be

Pastoor Andy Penne schrijft over RAFAËL EN DE ENGELEN

: Image via Wikipedia

RAFAËL EN DE ENGELEN…

Op 29 september was ik uitgenodigd voor het feest van de aartsengel Rafaël in het gelijknamige rusthuis Sint-Rafaël in Liedekerke. Centraal in de viering stond dus het verhaal rond de engel Rafaël zoals dat tot ons komt vanuit de Bijbel.Toen ik de afgelopen dagen daarover met mensen sprak, valt het me op dat maar weinigen iets kunnen vertellen over de engel Rafaël, het is een verhaal wat eigenlijk onbekend is. De andere aartsengelen kent men beter. Gabriël kent men van de boodschap aan Maria dat ze de Moeder van de Zoon van God zou worden en van de boodschap aan Zacharias over de geboorte van Johannes de Doper. Michaël is bekend als de engel tegen het kwaad, de Bijbel stelt hem voor als de aanvoerder van de engelen die Lucifer, de leider van de opstandige engelen wist te verslaan. Je moet maar eens aan familie en bekenden vragen of ze iets kunnen vertellen over de aartsengel Rafaël. Die vraag mag ons uitnodigen om het Bijbelse boek Tobit te gaan lezen, een prachtig verhaal: http://www.willibrordbijbel.nl/?p=page&i=59047,59047
In dat boek begeleidt de aartsengel Rafaël de jonge Tobias op zijn weg van Nineve naar Ekbatana. Hij helpt hem bij het vangen van een gevaarlijke vis. Daarnaast bevrijdt hij het meisje Sara van een boze geest. De jonge Tobias wist op aanwijzen van zijn reisgenoot Rafaël zijn oude vader van zijn blindheid te genezen. Aan het einde van het verhaal maakt Tobias’ reisgezel zich bekend als Rafaël, een van de zeven engelen die voor de heerlijkheid Gods staan. Daar dragen zij de gebeden van de heiligen op tot voor Gods Troon.

Tijdens die Mis in Liedekerke ontving de pastorale werkster van het rusthuis haar zendingsbrief van de bisschop. Er werd een mooie link gelegd tussen het feest van de engel Rafaël, die zich op het einde van zijn opdracht toch bekend maakte als een engel en de zending van deze gedoopte vrouw ten dienste van de zieken en bejaarden in dat rusthuis. Eigenlijk is het de taak van elke gedoopte en gevormde om Gods Liefde uit te stralen in het leven van alledag naar de mensen op onze levensweg. Elk op onze eigen manier zijn we getuigen dat we door God bemind zijn en dat de Hemel met ons leven bezig is.

Bij dit verhaal wil ik nog eens opmerken dat het me opvalt hoe het geloof in de engelen de laatste jaren terug is. Niet alleen zie ik op veel plaatsen beeldjes van engeltjes staan maar men spreekt ook over het geloof in de bescherming van de engelen. Enkele jaren geleden werd het geloof in een engelbewaarder/bewaarengel afgedaan als sprookje maar bij veel mensen is die overtuiging sterk terug. Het is ook de leer van onze Kerk: “Vanaf het begin tot de dood is het menselijk leven omringd door bescherming en voorspraak van de engelen. Iedere gelovige wordt terzijde gestaan door een engel om hem als een behoeder en herder naar het leven te leiden” (Katechismus nr. 336). Dat geloof is geen verzinsel van vrome mensen maar wordt in de Bijbel gefundeerd waar Jezus zegt: “Hoedt er u voor één van deze kleinen te minachten want Ik zeg u: ze hebben engelen in de hemel en deze aanschouwen voortdurend het aangezicht van mijn Vader die in de Hemel is.” (Mat. 18,10)

door pastoor A. Penne
bron www.priesterpenne.be

Pastoor Andy Penne schrijft over de Missie

PATER GREGOOR EN DE MISSIE…

Bijna twintig jaar geleden – in 1992 – stond ik in het ziekenhuis van Zottegem aan het sterfbed van Pater Gregoor, de laatste priester-missionaris van Galmaarden. Zuster-overste, Zuster Norberta, had mij meegenomen bij haar stervende broer. Ik was toen pas seminarist. De oude priester-missionaris was gelukkig op zijn sterfbed te horen dat er nog seminaristen waren. Kort na dat bezoek sloot de oude priester de ogen om ze te openen bij de Heer.Oktober is de missiemaand. We denken aan de vele mannen en vrouwen die uit ons midden wegtrokken om de rijkdom van het geloof in Jezus Christus te brengen naar alle uithoeken van de wereld. Mannen en vrouwen die gegrepen waren door Jezus Christus en Zijn opdracht: “Gaat dus op weg en maakt alle volken tot mijn leerlingen” (Mat. 28,19). Zo ook onze Pater Gregoor, hier geboren in de Bergstraat in Galmaarden in 1908 als Georges Reygaerts. De vier kinderen uit dat gezin zouden zich allen met het hele leven geven aan Jezus Christus en de Kerk: broer Frans zou pater Capucijn worden en gaan werken in Belgisch Congo; zus Georgina zou intreden bij de Zusters Franciscanessen in Zottegem en zus Paula zou jarenlang huishoudster zijn van haar neef-priester, pastoor Wastiels. Georges trad dus op 18-jarige leeftijd in bij de paters Capucijnen en vertrok op 26-jarige leeftijd als priester naar de missie van Ubangi in Belgisch Congo. In de missie was hij achtereenvolgens professor aan een Klein Seminarie, broessepater en in 1940 stichtte hij een nieuwe missiepost in Kotakoli, later weer broessepater. Hij bleef er tot in 1960. Een jongen van bij ons die aan de basis lag van een bloeiende Kerk van nu. Hij zaaide daar het geloof mee en vandaag zijn daar rijke vruchten.

De tijd dat mensen uit ons midden naar verre streken trokken om het geloof te verspreiden ligt grotendeels achter ons. De omgekeerde beweging is nu aan de gang. De Gentse bisschop Van Looy noemde deze week Vlaanderen een missieland: http://www.rknieuws.net/nieuws/nws.php?id=68122 ; de Nederlandse bisschoppen deden dat al een tijd terug. We zijn zelf een arm volk geworden, velen kennen Christus niet meer, er zijn te weinig roepingen om de Sacramenten voldoende te kunnen garanderen. Nu komt het er op aan nederig te zijn en hulp te durven vragen. Onze bisschoppen doen dat, ze doen een beroep op priesters en religieuzen uit verre landen en deze komen nu naar onze streken om hier te helpen in de geloofsverkondiging en te zorgen dat mensen hier de Sacramenten kunnen ontvangen. In elk bisdom zijn buitenlandse priesters en religieuzen aan de slag. In het bisdom ’s-Hertogenbosch zijn een 14-tal priesters uit India aan de slag, de ervaringen zijn goed. In ons aartsbisdom Mechelen-Brussel zijn veel buitenlandse priester-studenten ingeschakeld en we hebben sinds vorig jaar in Brussel het nieuwe seminarie met allemaal buitenlandse seminaristen die hier als priester zullen werken. We voelen steeds meer dat we horen tot een wereldwijde Kerkgemeenschap.

Missie is niet iets van het verleden of van veraf. Missie is ook iets van nu en van dichtbij. Er moet worden ingezet op geloofsverkondiging en – verdieping. We hebben allemaal de taak om van onze vriendschap met Jezus Christus te getuigen. Geloven is geen privéaangelegenheid. We moeten als christenen allemaal getuigen. En we moeten het niet ver gaan zoeken. Beginnen met ons kinderen, kleinkinderen of achterkleinkinderen, met mensen die dicht bij ons leven in familie, vrienden- of werkkring. Niet met grote woorden maar gewoon laten zien dat die band met Jezus Christus je gelukkig maakt.

Door pastoor A. Penne.

Bron: www.priesterpenne.be