“Als u de Voorloper ziet, mag gezegd worden dat de zending van ha-Yeshua Mashiach is begonnen!”, zegt een oude Joodse wijsheid. Wie anders is die bode dan de Maagd Maria? De aanzwellende reeks eindtijdaankondigingen, denk aan Lourdes, Fatima en zovele andere, staat in de teken van “bekeert u want het rijk van God is nabij”. Die reeks aankondigingen is in 1846 begonnen met Maria’s verschijningen aan de herdertjes van La Salette. Dus de moeder Gods is de heraut ter voorbereiding van de nieuwe tijd.
Dr. Anna Terruwe’s works were based on Thomas Aquinas and “the relevance of Thomistic rational psychology to neurosis and its treatment.” Her theories are based on Aquinas’ understanding of what he calls the “nature of man.” Dr. Terruwe’s ideas about the nature of man and his emotional life are discussed in depth in the first chapter of Psychic Wholeness and Healing.. This chapter constitutes the essence of her doctoral thesis about “the psyche of man in the light of philosophical anthropology”.
It was Dr. Terruwe’s embracing of the spiritual aspect of man that gave Dr. Baars his deep desire to not only continue his vocation as a psychiatrist, but to help disseminate these important ideas with her, and then expand on them with her in their successive years of working together. Her ideas included topics about man’s emotional life, his intellect and free will, how “love is the passion of the intellect”, and how the “nature” of man’s emotional life is to “follow reason”. The discussion continues into topics of affirmation and what it means to be “authentically human”.
“When my studies of man, the rational animal, were furthered by those of man, the spiritual human being created in the image of a loving God, I at last began to comprehend the how and why of many of his afflictions.” It was the combination of philosophy and theology in the study of man and his free will that aided Dr. Baars to understand the afflictions of man in a deeper way, and to integrate this knowledge into his professional and personal life. Dr. Baars directly credited his study of Thomas Aquinas, and Aquinas’ psychology of man’s emotional life, to this understanding.
Dr. Baars understood that it is most important to heal the mind, body and spirit to bring about the healing of the whole person. He attributed his understanding of man’s free will and the conflicts between the “suffering of man and divine love” to the works of Professor W.J.A.J. Duynstee, C.SS.R., LL.D. whose works he studied along with the works of Dr. Terruwe. Dr. Baars further attributed his understanding of man and his emotional and spiritual ills to his patients themselves who he found to be an endless source for his own education in the field. He believed that he gained insight into understanding man’s desire for lasting happiness – and ultimately, of God’s profound love for man.
De vastentijd is een uitnodiging om na te denken over onszelf en ons eigen bestaan. Vooral ook een stilstaan bij God die ons het leven geschonken heeft. De vragen die het leven oproept, vooral bij ziekte en dood, nodigen ons daartoe steeds weer uit. Ook Jezus werd daarmee geconfronteerd, zo horen we in het Evangelie. De opwekking van Lazarus uit het graf is dan ook meer dan zomaar een gebeuren. Het bereid ons voor op Jezus’ sterven en verrijzen. Hij werd gezonden om ons mensen het leven te geven en wel in overvloed. Dit deed Hij door voor ons te sterven. Ja, Hijzelf is de Verrijzenis en het Leven. De dood kan dit niet meer teniet doen.
Een vraag die ons mensen telkens weer op de lippen ligt is: “waarom toch het lijden?” En hoe we ook zoeken, een antwoord laat zich nauwelijks in woorden vatten. Wel laat Jezus in het evangelie van vandaag zien dat lijden en sterven een betekenis hebben. Ons christelijk geloof laat zien dat lijden ‘n realiteit is ook in het leven van gelovige mensen. En – en nu komt het – als het lijden er toch is, hoe kunnen we dan het meest waardig met dat lijden in ons leven omgaan? Hoe kunnen we dan nog troost vinden, hoe kunnen we zo’n moeilijke situaties uithouden, hoe kunnen we verlichting vinden of brengen?
Met ‘afscheid nemen’ worden we al van jongsafaan geconfronteerd. De pasgeboren baby verlaat de warmte en intimiteit van de moederschoot, het vierjarige kind gaat naar school, weliswaar aan de hand van moeder, maar toch! En als de eerste dag komt dat het kind alléén naar school gaat, dan staat de moeder doodsangsten uit: ‘Hoe zal het gaan?’. Om de angst wat te milderen en het vertrouwen te sterken zal ze misschien een beroep doen op de Engelbewaarder die met haar kind meegaat. Maar ze voelt aan dat het leven gaat veranderen.
Leven is ‘afscheid nemen’ en weer verdergaan; van het begin tot het einde. Zo gaat het wanneer iemand met wie je samengewerkt hebt, plotseling naar elders verhuisd. Zo gaat het wanneer kinderen de lagere school verlaten en naar de middelbare school gaan, wanneer ze gaan trouwen, of wanneer ze het huis uitgaan, wanneer er kleinkinderen komen, wanneer opa of oma sterft, wanneer kinderen volwassen worden, wanneer je eigen vader of moeder sterft, tenslotte wanneer we zelf sterven…
Leven en sterven horen in een vreemde mengeling bij elkaar. Op ieder ogenblik voelen we dat het leven ons kan ontsnappen. We hebben het niet volledig in eigen hand, ook al streven we ernaar de geluksmomenten vast te houden.
Een christen is sterfelijk zoals ieder mens dat is. Het geloof in Christus is voor hem dan ook niet een vrijbrief om van lijden en dood bespaard te blijven. De opwekking van Lazarus is hiervan een teken; een teken van hoop voor ons allemaal; op een leven dat niet wordt teniet gedaan, maar dat nieuw gemaakt wordt.
Rond ziekte en dood biedt het geloof ons troost, ook al blijft het een harde werkelijkheid. Ook Christus is in Zijn menselijke gevoelens ten diepste getroffen door het sterven van Zijn vriend Lazarus en door het grote verdriet van Martha en Maria. Toen Jezus hen zag huilen, en het graf bezocht, doorliep Hem een huivering, zo staat in het Evangelie. Toch is de opwekking van Lazarus niet alleen een menselijk gebaar van medelijden: de dood en de opwekking van Zijn vriend hebben een veel diepere betekenis voor ons allen. Zij verwijzen naar de dood en opstanding van Christus zelf. En wie in Hem gelooft zal eeuwig leven bezitten, ook al is hij gestorven. Zo belooft Gods Woord.
Toen Jezus in Betanië aankwam, was Lazarus al vier dagen dood. Martha beleed haar geloof in de uiteindelijke verrijzenis. Maar zij wist nog niet dat Jezus een gestorvene kon opwekken tot leven. Ja, tot teken voor Zichzelf: de nakende Verrijzenis en het komende eeuwige Leven.
De verrijzenis begint daar wanneer wij geloven in Jezus, de Messias, de Verlosser, de Zoon van God. Dan hebben wij het eeuwige leven reeds in ons. De natuurlijke dood kan dit niet meer teniet doen. Christus is ons leven. De dood heeft geen vat meer op ons als wij leven in Christus. Het sterven is voortaan een mysterievolle overgang naar een ander leven: naar het ware en eeuwige leven bij God. Die overgang geschiedt in de kracht van de heilige Geest. Als we vanuit God durven leven, werkt dezelfde heilige Geest in ons, ook in ons sterven en verrijzen naar God toe…
Als wij leven ‘naar de geest’ en niet ‘naar het vlees’, zoals Paulus ons waarschuwt dan getuigen wij van Christus’ Verrijzenis. Dat is het bewijs van onze toekomstige verrijzenis, in de kracht van God, tot nieuw leven in God; Vader, Zoon en Heilige Geest.
De Argeloze Duif 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.